50. De afsluiter van ons vierde seizoen (en Roots aan de Zaan’s vijftigste concert!) was Daisycutter. Afkomstig uit de Amerikaanse staat New York, op zondag 11 juni 2017. In november 2015 speelden Jeff Wilkinson & The Shutterdogs bij Roots aan de Zaan. Instrumentaal stal één der Shutterdogs absoluut de show. Violiste Sara Milonovich speelde de sterren van de hemel die dag in Zaandam, een opvallend bandlid.
Wat we toen nog niet wisten was, dat zowel Sara als gitarist Greg Anderson niet zomaar Shutterdogs waren. Dat was slechts een nevenproject. In upstate New York leidt Sara Milonovich haar eigen band Daisycutter. Americana om u tegen te zeggen, een eclectische mix van indie roots-rock met een alt-country rafelrand, een vleug bluegrass. En nu en dan politiek geladen teksten die soms doen denken aan de hoogtijdagen van The Clash.
Het titelloze debuutalbum van Daisycutter werd door de Daily Freeman omschreven als “what Nashville would sound like if it was just a bit smarter”. Sara was in 2009 als sessiemuzikante te horen op het laatste album van Pete Seeger, At 89, dat een Grammy won. Met Seeger deelde ze ook een aantal maal het podium. Daisycutter’s nieuwe album Waiting For The Stars werd onlangs uitgebracht.
Naast Sara Milonovich (zang, viool) en Greg Anderson (gitaar) werd Daisycutter – of eigenlijk Daisycutter Trio – gecompleteerd door Daria Grace (bas, zang).
Beeld van het optreden van Daisycutter
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
We kozen precies de warmste dag van de maand uit, om lang in De Kleine Waarheid te gaan zitten. Hoewel het onder de Waarheid- koepel eigenlijk goed toeven was: de airco stond gelukkig aan. Dit was het best gepubliceerde concert van dit seizoen. Het stond in alle huis-aan-huis-krantjes, werd prominent uitgelicht in het UIT-katern van het Noordhollands Dagblad. Alsook in het maandelijkse UITdeZaanstreek magazine, steeds compleet met publiciteitsfoto en al. Ook was Edvard te horen op de radio bij RTV Noord Holland die ochtend.
Er waren welgeteld twee mensen “extra” die nooit eerder bij Roots aan de Zaan waren geweest, die het kennelijk uit één van die blaadjes oppikten. Het illustreert maar weer dat deze muziek vreselijk moeilijk aan de man te brengen is buiten ons eigen kringetje. Maar natuurlijk helemaal op een zonovergoten zondagmiddag als er buiten een temperatuur van 27C heerst.
Het illustreert ook een beetje hoezeer het nou verschil maakt of het in lokale media vermeld wordt of niet. We blijven het wel doen, maar zou het werkelijk veel uitmaken als we helemaal geen persberichten meer zouden sturen?
De meeste bezoekers waren dus Roots aan de Zaan diehards: en daar zijn we erg blij mee, we lijken toch wel steeds te kunnen rekenen op een harde kern die toch jaarlijks een klein beetje flinker wordt … en het valt sommigen in die harde kern zelfs daadwerkelijk op als er bepaalde vaste gezichten eens een keer niet zijn: enkelen waren afwezig wegens vakantie, en eentje was in het ziekenhuis opgenomen (hoewel hij vanuit daar even kon meekijken middels een Facebook live video: beterschap Koert!). Echter, op termijn moeten we er maar eens aan denken de maand juni te schrappen uit ons seizoen – hoewel aankomend seizoen nog niet, want dan vindt in juni 2018 het verzette Martin Simpson-concert plaats. Er zijn her en der zalen die enkel tussen oktober t/m april opereren. We zullen zien.
In elk geval, de thuisblijver kreeg weer eens ongelijk. Voor een bijna 40-koppig (en grotendeels “bekend”) publiek liet dit Daisycutter Trio horen wat ze waard waren: veelzijdig en virtuoos, met pit en emotie, en nu en dan wat politiek geladen – daar er in hun thuisland best wel wat aan de hand is de laatste tijd, met die oranje man aan het roer met zijn rare haar, kleine handen en woeste handdruk.
Sara’s t-shirt met de opdruk “alt-country, not alt-facts” was in dat opzicht veelzeggend. Een mix van eigen materiaal en wat raak gekozen covers, waarbij Led Zeppelin’s Friends zeker niet onvermeld mag blijven, noch het met verve gebrachte Country Life, Daisycutter’s cover van een nummer van het Britse Show Of Hands, de song die dusdanig opviel bij eerste (YouTube-) kennismaking met Daisycutter in 2015 dat het in wezen de kiem vormde van hun Nederlandse tournee.
Virtuoos vioolspel van Sara Milonovich, die eveneens gezegend is met een strot om u tegen te zeggen, uiterst capabel ondersteund door gitarist Greg Anderson en, op bas en zang, de imposant getatoëerde Daria Grace – het was een seizoensafsluiter in stijl.
