49. Op zaterdag 13 mei 2017 togen we naar Wales met Julie Murphy & Ceri Rhys Matthews. Figuurlijk gesproken dan. Julie Murphy’s opmerkelijke, rijke stemgeluid is het visitekaartje van de Welsh folkgroep Fernhill. Time Out noemde haar een ’must see, must hear singer’. En dat vond niemand minder dan Robert Plant ook: Julie Murphy behoort tot het illustere rijtje zangeressen (Sandy Denny, Allison Krauss) waar de voormalige Led Zeppelin-voorman op een album mee duetteerde – zo is zij prominent te horen op Plant’s album Lullaby and… the Ceaseless Roar (2014).
Eerder zongen beiden al als gasten op Further In Time, een album van The Afro Celt Sound System. Julie komt oorspronkelijk uit Engeland, maar woont al heel lang Wales, de geboortegrond van haar echtgenoot èn muzikale partner Ceri Rhys Matthews (gitaar, dwarsfluit, overigens eveneens lid van Fernhill). Naast haar werk met Fernhill, waarin ze traditioneel Welsh zingt, is ze eveneens een gerespecteerde solist en singer-songwriter, van wie wijlen John Peel een groot fan was.
Wel is het een toch wat obscure zijweg binnen de folk wat toch al niche-muziek is. De waarschijnlijke reden dat dit concert van Julie Murphy & Ceri Rhys Matthews de prijs kreeg voor het slechts bezochte concert van seizoen 2016-2017, met slechts 30 bezoekers. Mensen vroegen zich af of concurrentie van de finale van het Eurovisie Songfestival niet mede debet kon zijn hieraan – dit wagen we echter toch te betwijfelen, maar wie weet?
Gelukkig voelt een bezoekersaantal van 30 in De Kleine Waarheid niet klein aan: vergelijk het met een goed gevuld, zeer sfeervol huiskamerconcert.
Beeld van het optreden van Julie Murphy & Ceri Rhys Matthews
Van dit concert zijn geen clipjes bewaard gebleven
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
Het was, laten we zeggen, een moeilijke (want grotendeels in Welsh, dus nogal onverstaanbaar gezongen) zijstraat van folk, dat op zich natuurlijk al een verre zijstraat van mainstream muziek is. Doet kwantiteit af aan kwaliteit? Nee, we denken oprecht dat we met Julie één van de beste en meest pure vocalisten uit onze historie in huis hadden. Maar de doorsnee bezoeker zal Welsh zo ongeveer net zoveel zeggen als Mongools. Laten we het zo stellen: luidkeels meezingen was er niet bij, die avond in De Kleine Waarheid. Komt bij dat de muziek – alsook die van Fernhill, de band waar Julie en Ceri de helft van uitmaken – ook niet van het allertoegankelijkste soort is. Folkmuziek voor de fijnproever dus.
Het publiek bestond uit enige Julie Murphy-diehards die zich voor de eerste keer onder de pannen van Roots aan de Zaan bevonden, alsook enige Roots aan de Zaan-diehards die zich vrijwel altijd onder onze pannen bevinden, wie er ook speelt. Dat samen maakt een aandachtig publiek: eigenlijk ideaal voor optredens als deze. Toegegeven: dit was dus wel een Hevig Gesubsideerd Concert, een schoolvoorbeeld van een Linkse Hobby. En laten we dankbaar zijn, dat het (nog) kan.
Huiskamerconcert onder een fraaie koepel
Gelukkig valt een dergelijk mager bezoekersaantal niet “dood” in De Kleine Waarheid. Denk aan een sfeervol huiskamerconcert, maar dan onder een koepel. Wel waren we bijzonder dankbaar dat we dit terug hebben kunnen zetten naar de Kleine Waarheid, nadat het enige tijd uit nood geparkeerd was in de grotere Verkadezaal, toen er gevaar bleek te zijn dat het Zaanse Bokketochie in exact hetzelfde weekend – en in de straat van De Kleine Waarheid – zou gaan plaatsvinden, met alle geluidsoverlast van dien. Maar dit bleek de week erna te zijn, dus de Waarheid was alsnog veilig. En gelukkig maar, want het zou ongepast zijn met een dergelijk klein publiek in die grotere zaal. Nu gebeurde dat niet.
Er was ook absoluut niets formeels aan dit concert van Julie Murphy & Ceri Rhys Matthews. Toegegeven, soms ging het wellicht zelfs een beetje op zijn janboerenfluitjes, daar er geen sprake leek te zijn van een bestaande setlist en Julie en Ceri almaar weer onderling overlegden wat het volgende nummer zou moeten zijn.
Daar kwam bij dat Ceri’s aankondigingen soms nogal, laten we zeggen, oneindig waren, reden ook waarom het optreden toch nog flink uitliep want, tsja, er moest ook gespeeld worden. Toch ook een teken dat de twee zich in elk geval uitstekend in hun element en op hun gemak voelden. En dan speelden ze, liet Julie Murphy dat toch wel heel erg unieke stemgeluid horen, en dan wist je: dit zijn bepaald niet de minsten.
In persberichten vooraf speelden we, wellicht wat vertwijfeld, de Robert Plant-link kaart (daar het “Komt Dat Zien: Traditioneel Welsh!” naar verwachting geen volle bak zou opleveren in Zaandam). Maar ja, ook dat deed Led Zeppelin fans niet in drommen voor de deur staan. Hooguit zou je de heer Plant zelve voor de deur kunnen hebben zien staan, maar ja, die was er niet.
Plakband
Dus, tsja, als algeheel concert rammelde er dus wel wat qua cohesie. Zij het op die sympathieke manier die folk soms eigen kan zijn. En de vergelijking kan dan ook getrokken worden met het vehikel waarmee Julie en Ceri vanuit Wales vertrokken waren. Hier en daar hield plakband hun voertuig bij elkaar, dat bovendien niet op slot kon, maar rijden deed-ie wel.
Was het puur, en echt? Zonder meer. Hier geen opsmuk of andere tralala. Het was… een beetje vreemd, maar wel lekker.
Postscript: geheel in stijl van het concert kwam daags erna bericht van Julie Murphy. Of ze misschien hun jassen (met o.a. rijbewijs!) wellicht in de zaal hadden laten liggen? Margot van De Kleine Waarheid ge-SMS’t: en jawel, die waren dus achtergebleven.
Het staartje van dit optreden is dus nog het ophalen en als pakket versturen van de jassen der musici. Helemaal naar een werkelijk niet uit te spreken adres, ergens in de heuvels van deepest Wales.
