48. Dit mocht gerust een traditie genoemd gaan worden: The Henry Girls bij Roots aan de Zaan. Ditmaal op vrijdag 7 april 2017. Bijna vier jaar hiervoor, in juni 2013, waren de drie zussen Roots aan de Zaan’s eerste internationale act. Toen nog in Serah Artisan aan de Dam in Zaandam. In 2015 kwamen ze terug, toen in De Vermaning, tot dan toe één van de best bezochte concerten uit de Roots historie.
En… driemaal is scheepsrecht, zij het noodgedwongen andermaal in een andere zaal. En na Altan en Fotheringay was het Roots’ nummer drie qua best bezochte concerten van dit seizoen.
The Henry Girls – genoemd naar de grootvader van de zussen – bestaan uit de gezusters McLaughlin: Karen (viool, gitaar, banjo, ukelele, piano, zang), Joleen (harp, piano, mandoline, zang) en Lorna (piano, accordeon, zang). De zussen zijn afkomstig uit Malin op het schiereiland Inishowen, in het Ierse Donegal.
Ze brengen een transatlantic mix van bloedmooie celtic en americana songs en zingen samen zoals alleen Ierse zussen dat lijken te kunnen – ook al was de jongste van de drie, Joleen, deze avond geplaagd door een fikse kou waardoor ze niet héél veel stem had!
Hun zesde album Far Beyond The Stars, vers van de pers, stond centraal staan tijdens het concert, waar ook (andermaal) bleek dat onze geluidsmensen een dubbelleven leiden als virtuoos muzikant: Erik de Jong was, voor één nummer dan, de vierde Henry Girl op de piano-accordeon, en hij deed dat met verve.
Beeld van het optreden van The Henry Girls
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
Wat kunnen we nog zeggen over The Henry Girls buiten datgene wat we al respectievelijk twee en vier jaar geleden noemden, toen ze ook bij ons optraden? Het is een voorrecht te kunnen werken met rasmuzikanten zoals die drie. Niet in de laatste plaats omdat ze tegelijk zo ontzettend makkelijk zijn om mee te werken. De gezusters McLaughlin leven en ademen muziek, en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
Pincode?
Echter, er is wel altijd een hobbeltje. Dit maal vond de hobbel de dag ervoor plaats, met een domino-effect tot gevolg. Karen, Lorna en Joleen kwamen die donderdag op Schiphol aan gingen goedgemutst naar het autoverhuurbedrijfje. Alwaar creditcardgegevens nodig waren: geen probleem. Maar er was ook een pincode nodig bij de creditcard. Pincode bij creditcard? Daar hadden ze nog nooit van gehoord. Welnu, zonder pincode geen auto gehuurd. En toen wisten ze het ook niet meer, dus gingen ze maar per trein naar Zeeland – waar het eerste optreden zou plaatsvinden.
Vanaf Middelburg een taxi, richting Nieuw- en St. Joosland, waar ze zouden optreden in Theater de Wegwijzer. Beheerster Trudi aldaar heeft hen op weg geholpen met een huurauto vanuit Zeeland. Daarmee konden ze de volgende dag alsnog naar Zaandam (en verder) reizen. Zij het vanwege de huurauto-perikelen allemaal weer wat later dan gepland.
Onder de rok
Om 3 uur die vrijdagmiddag zouden werden ze verwacht in de B&B te Zaandam. De eigenaresse daarvan belde vervolgens naar Renate, om te zeggen dat ze om 4 uur weg moest en de dames nog niet gearriveerd waren. Aan Renate werd gemeld waar ze de sleutel neer zou leggen. En op haar beurt belde zij mij (Koen) vervolgens weer met die info, waarna ik maar moest wachten totdat één van de drie Henry-dames mij weer zou bellen. Ik bleek (handig!) geen telefoonnummer te hebben, enkel e-mail en Messenger. Enfin, uiteindelijk contact, en uitleg over waar de sleutel uithing: tegenover de ingang was een klein huisje en daar waren beeldjes van drie poppetjes, en onder de rok van één van die poppetjes zou de sleutel zich bevinden.
En dat dan weer in het Engels doorvertellen: “there’s three doll-like figures opposite the entrance and you’ll find the key under the skirt of one of them!”.
Enfin. Ze grepen raak daar onder die rok, kwamen de B&B binnen – ze kenden de weg, ‘t was tenslotte hun derde keer daar – en toen dan, eindelijk, op naar De Verkadezaal. Alwaar het weerzien allerhartelijkst was, alsof we ze de maand ervoor nog hadden gezien er en helemaal geen twee jaar verstreken waren. De soundcheck verliep vlot.
Geluidsman Erik de Jong – onze vaste eerste reserve als Bert Ridderbos verhinderd is – is virtuoos op de accordeon. Lorna nodigde hem uit om een riedel te spelen. Ze hebben vervolgens een halfuurtje samen gespeeld in de verder nog lege zaal. Lorna op tin whistle, Erik op haar accordeon. Van het één kwam het ander. Ter plekke besloten ze dat Erik toch ook tijdens het concert een nummer mee zou moeten doen. Het resultaat is op YouTube te zien!
Renate kon er niet bij zijn wegens werkverplichtingen. Maar ze maakte wel de mosterdsoep (want ja vegetarisch) die, samen met sponsorbrood van The Bakery Institute, de eenvoudige doch voedzame maaltijd vormde. Weer wat geleerd: in Ierland heeft men werkelijk nog nooit van mosterdsoep gehoord, maar ze smulden er wel van. We hadden te doen met Joleen, die te kampen had met een keelontsteking die maakte dat ze een hees, klein stemmetje had. Tijdens het concert wilde ze wat zeggen, maar daar kwam ze helemaal niet meer uit. De dames waren dus vocaal niet op volledige sterkte dit maal, maar de andere twee zingen sowieso lead. En Joleen, tsja, toen er gedrieën werd gezongen zal ze grotendeels gedaan hebben alsof.
Zeer fraai
Het optreden, voor een kleine honderd aanwezigen, was weer zeer fraai. Bonus was de aanwezigheid van een piano in de zaal. Daar werd gretig gebruik van gemaakt hetgeen de afwisseling en dynamiek ten goede kwam. Centraal stond, met name in de tweede set, het nieuwe album Far Beyond The Stars, zowaar op een Duits label. De ovatie aan het eind was verdiend staand. Ook de CD’s vonden gretig aftrek. De dames vroegen zich af of ze überhaupt wel genoeg albums meegenomen hadden voor deze tournee, met hierna nog eens twee concerten te gaan.
E.e.a. maakte dat ook nu weer de uitnodiging staat de complete vierdaagse Nederlandse Henry Girls tournee te kopiëren naar april 2019. Want iedereen wil weer meedoen!
