
47. Sophie ter Schure en Margot Limburg alias The Lasses maken wonderschone muziek; eerder waren ze bij ons te zien als voorprogramma van de Engelse singer/songwriter Steve Ashley in juni 2015. Op zondag 5 maart 2017 volgde een volwaardig optreden bij Roots aan de Zaan, en dat werd tijd.
De twee ontmoetten elkaar vijf jaar geleden de Ierse pub Mulligans te Amsterdam waar elke woensdag- en zondagavond open sessies worden gehouden. Sophie en Margot ontdekten al snel een gedeelde passie voor het vertolken van mooie verhalen over, zoals zij het noemen, “liefde, dood en andere ellende”. De warme alt van Margot en de gevoelige sopraan van Sophie sluiten perfect bij elkaar aan. In de afgelopen jaren stonden The Lasses al op menig podium in binnen- en buitenland, met als klapstuk een tour langs de westkust van Amerika in het voorjaar van 2015, die een jaar later nog een dunnetjes overgedaan werd – in beide gevallen als trio met de Amerikaanse Kathryn Claire (maar die was er nu niet bij).
The Lasses zingen vooral liedjes met een goed verhaal en laten zich daarbij niet beperken door regio of genre; Appalachian bluegrass, Schotse ballade of Ierse folk, je hoort dat dit duo altijd met hart en ziel voor de liedjes gaat. In Zaandam speelden ze die zondagmiddag volledig unplugged voor een zeer aandachtig publiek. Het was het waard.
Beeld van het optreden van The Lasses










van dit concert zijn geen clipjes bewaard gebleven
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
We waren zó unplugged die zondagmiddag, dat zelfs de pauzemuziek geheel stilviel – maar dat kwam vanwege een technisch mankement aan de CD-speler ter plekke. Normaal hebben we eigen iPod-muziekjes uit (geluidsman) Bert Ridderbos’ boxen, maar we gingen deze keer onversterkt en dus Bert-loos. Gewoon een CDtje meegenomen om ter plekke te spelen bij wijze van pauzemuziek, maar dat werkte dus niet echt geweldig.
Dat Bert er niet was was bij uitzondering overigens: toen we The Lasses een jaar geleden inplanden spraken we af dat ze eigen versterking zouden meenemen, maar enkele dagen voor het optreden bleken ze dat een beetje vergeten te zijn, waardoor de dames achter het oor moesten krabben, daar het zou inhouden dat ze nu per auto naar Zaandam moesten komen in plaats van de geplande trein… en die auto moest eerst nog maar eens geleend zien te worden.
Onversterkt
De nu zeer voor de hand liggende oplossing was natuurlijk: waarom doen we het niet gewoon zonder versterking? Want juist bij The Lasses gaat dat prima, althans in die intieme locatie, en met een naar verwachting veertigkoppig publiek. En zo geschiedde.
Restte nog een ander probleem, want bij aankomst bedacht ik me: ojee, geen Bert betekent natuurlijk ook: geen lichtset… helemáál niet meer bij stilgestaan! En dan is er wel een eigen lichtset aanwezig in De Kleine Waarheid. Maar de enige persoon die weet hoe die werkt daar, bleek afwezig te zijn, plus het ding geeft nu eenmaal van nature al geen echt fraai licht. Eenieder die vorig jaar bij het optreden van West My Friend was in april vorig jaar zal zich mogelijk herinneren, dat het setje op een soort disco-stand stond waarbij de band afwisselend in rood, groen en blauw licht gehuld was.

Nou ja, met enig schipperen – waarbij zelfs epileptische aanval-opwekkend flikkerlicht niet gemeden werd – kwamen we er alsnog enigszins uit. De lichten (in rustigste stand) waren gedurende het optreden niet op, maar op een punt boven Sophie en Margot gericht en het gaf toch een soort van lichtextraatje zonder storend te zijn. Rood-groen-blauwe lichteffecten bleven zodoende achterwege.
Broodtrommeltje
Zo hadden we ook de lunch (brood van sponsor The Bakery Institute) achterwege kunnen laten. Zoals Sophie na afloop mailde: “ik had mijn hoofd dus weer eens niet bij me en had ’s ochtends gewoon zoals elke ochtend als ik naar mijn werk ga m’n broodtrommeltje gevuld”. Broodtrommeltje! Zit je met je catering. Welkom in de folk!
Het optreden zelf was een plaatje, het publiek aandachtig en muisstil waardoor e.a.a. “onversterkt” uitstekend uit de verf kwam. Tegenwoordig komt er bij The Lasses meer eigen werk voorbij, en wordt ook vaker over de oceaan gekeken naar te vertolken materiaal.
Lid Jan Kerssens mailde daags erna:
Wat een mooi concert gisteren weer. Vorig jaar ben ik wat aarzelend begonnen met het bezoeken van een paar concerten, maar inmiddels is mij duidelijk geworden, dat je er eigenlijk geen één mag overslaan. Complimenten voor jullie keuze van de artiesten.
Ton Been, eveneens lid, schreef dat:
…wij vanmiddag genoten hebben. Knap wat die twee meiden zo brachten. De thuisblijvers hadden weer eens ongelijk.
Het slotwoord is aan Sophie van The Lasses: “We waren zeer vereerd met de mooie locatie, het aandachtige publiek, het warme welkom en de staande ovatie afgelopen zondag! Nogmaals veel dank voor het organiseren (…) We kregen nog een hoop complimenten na afloop voor het unplugged spelen & de sfeer, dus ik denk dat iedereen blij was!”.
En dat was, dachten we zo, ook inderdaad het geval.
