55. Op zaterdag 16 december 2017 trad CCC INC. voor de tweede keer bij Roots aan de Zaan op. Het was het laatste concert van hun 50-jarig jubileum-tournee, en de avond had derhalve een speciaal randje. De Verkadezaal was dan ook maanden van tevoren geheel uitverkocht. We durven te stellen: het optreden was legendarisch.
In 1967 richtten een paar Amsterdamse vrienden CCC Inc. op. De band kreeg binnen de kortste keren een cultstatus door hun weergaloze live concerten, en door samen in een commune te gaan wonen. Vanuit een boerderij in de Brabantse Peel bestoken zij het hele land met hun aanstekelijke mix van folk en americana. Ze waren destijds de eerste band in Nederland die deze muziek bracht. Vijftig jaar later, deden ze dat nog steeds – en is het alsof de tijd geen vat op hen heeft gehad.
De tournee viel samen met de uitgave van Ernst’s nieuwe boek en album De Neerkant. Waarin o.a. wordt teruggekeken op zijn CCC-tijd. Het retrospectieve lied Ik Was Een Hippie van dat album werd vertolkt, en hoewel het de enige Nederlandstalige song was, paste het naadloos.
Die hippies waren Joost Belinfante (fiddle, mandoline, mondharmonica, zang), Jaap van Beusekom (banjo, dobro, autoharp, zang), Ernst Jansz (wasbord, piano, accordeon, zang), Huib Schreurs (mondharmonica, concertina, zang), Jan Hendriks (gitaar) en Richard Wallenburg (bas).
Beeld van het optreden van CCC Inc.
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
Dit optreden, het laatste van de 50-jarig jubileum-tournee van CCC Inc.,was er eentje om u tegen te zeggen. Alles liep simpelweg op rolletjes. Waar we bij het concert van de maand ervoor te maken hadden met een band die die ochtend/middag met niet minder dan drie verschillende vliegtuigen zou arriveren – en ja dan kan er wat mis gaan en ja er ging wat mis, ook al kwam alles net op tijd weer op zijn pootjes terecht – kwam men nu wat minder imposant gewoon met vijf verschillende auto’s aan, en dat maakt alles toch een stukje makkelijker.
Jan Hendriks, met enorme camper (hoewel hij verder de bescheidenheid zelve is), was vroeger dan vroeg aanwezig, kort daarop gevolgd door Ernst Jansz en Richard Wallenburg – wijzelf waren nog maar net in de zaal gearriveerd. Later, zoals gepland, kwamen Jaap van Beusekom, Joost Belinfante en Huib Schreurs. Het is altijd leuk om te zien hoe de leden van CCC Inc. werkelijk een vriendenclub vormen. Nog steeds, na al die jaren.
Hun vorige concert dateerde nog maar van een weekje terug. Maar het weerzien was er niet minder om: dat is één en al omhelzing. Het was dan ook een extra speciaal evenement dit maal – het laatste concert van de tour, en daar volgend jaar het veertigjarig jubileum van Doe Maar centraal staat, zal CCC in 2018 noodgedwongen op een laag pitje staan.
Met een goed vertegenwoordigde familie-aanhang toog men na de soundcheck naar De Koekfabriek voor een laatste pre-concert diner, en wij van Roots aan de Zaan hebben dan wel de weg gewezen naar dat restaurant, we lieten hen daar hun gang gaan aan die lange tafel, de band met aanhang, samen met hun vat(en) aan herinneringen – en de smakelijke Koekfabriek-hapjes. In het geval van dergelijke professionals hoef je je niet druk te maken of ze wel tijdig voor aanvang van het concert weer in de zaal zijn, tenslotte. Ze waren er.
Passen en meten
Nog nooit hebben we zoveel mensen in De Verkadezaal gehad. Het was ook echt passen en meten. Er vormde zich wel een kleine bottleneck, daar enkele mensen niet doorschoven zoals vriendelijk verzocht vantevoren, dus … als er mensen zijn die later kwamen en zich achter de oren krabten waar te gaan zitten: het aantal stoelen matchte absoluut het aantal reserveringen. Enkele inderhaast bijgeplaatste klapstoeltjes boden soelaas (maar helemaal achterin was nog wel degelijk wat plek). Uiteindelijk had iedereen een zitplaats, want hoewel zich het begin van een griepgolf aandiende rond deze tijd, had deze duidelijk nog niemand van het publiek te pakken gehad – met andere woorden, er waren geen afzeggingen.
Spelplezier is wat CCC Inc. zo kenmerkt, ze hebben er gewoon duidelijk écht lol in, nog steeds. Samen hebben ze ook heel veel meegemaakt. Hier zeker geen automatische piloot. De setlist was ook beduidend anders dan die van twee jaar geleden in Zaandam – natuurlijk zijn er de enthousiast ontvangen CCC evergreens, en jazeker Huib doet nog immer zijn wildemansdans gedurende I’ve Just Seen a Face, en jazeker harmonica en wasbord kunnen nog altijd prima een op stoom komende trein nadoen … maar er is ook altijd ruimte voor verrassing.
Eén vreemde maar uiterst passende (en enige nederlandstalige) eend in de bijt was een gloednieuw nummer van Ernst’s recente album De Neerkant en het sentiment was zonder meer tastbaar in Zaandam:
Op dit allerlaatste uur zou ik er wat voor geven
om al is het maar voor even weer te zitten bij het vuur
met mijn vrienden uit die tijd, de liedjes, spookverhalen
de mooie idealen die raak je nooit meer kwijt
ik was een hippie, een hippie ben ik ooit geweest
ik was een hippie, ben het misschien nog steeds.
Op dreef
Wat niet anders was, was de finale, met twee staande ovaties en twee toegiften – de samenzang van Leadbelly’s Black Girl, gevolgd door de wat alcoholistische traditional Rye Whiskey en de explosieve instrumentale afsluiter Orange Blossom Special, die maakte dat de band bijkans vlam vatte op dat podium, zo op dreef waren ze. “Wat een wereldband!!”, kondigde Ernst zijn eigen band af, en zo was het. We begrepen later dat de groepsleden zelf vonden dat ze zelden zo op dreef zijn geweest als die laatste avond van deze tour, in Zaandam. Zij die erbij aanwezig waren zullen het kunnen beamen: dit stond als een huis.
En dat pakken ze ons niet meer af, hoewel dat ook zo’n dooddoener is: wie zijn “ze” dan wel niet, en waarom zouden zij dit concert eigenlijk van ons willen afpakken? Maar u begrijpt wat we bedoelen.
