
56. We openden 2018 met een concert in De Verkadezaal. Het Trio Kroonenberg, Linnemann, van der Zalm speelde op zaterdag 20 januari 2018. Philip Kroonenberg was ooit Ad Vanderveen’s kompaan in rootsrockband Personnel. Hij kwam daarna op eigen benen te staan, als een singer-songwriter die compacte teksten met een hoog autobiografisch karakter schrijft. Arwen Linnemann trad in 1997 als bassiste toe tot The Nits.
Ze speelt sinds 2006 nog regelmatig met Nits-zanger Henk Hofstede in het Avalanche Kwartet. Ook heeft ze jaren met – daar is hij weer – Ad Vanderveen getoerd.
Rens van der Zalm tenslotte is één van de weinige ware coryfeeën op het gebied van de Nederlandse folk. Al vier decennia lang geeft hij kleur – en meer dan dat – aan allerhande uiteenlopende muziekgroepen met zijn viool, mandoline, gitaar, accordeon, doedelzak, whistles, mondharmonica en nog zo wat. Rens maakte deel uit van onder andere Fungus en Wolverlei. Hij werkt(e) met Bram Vermeulen en Frank Boeijen. En staat al jarenlang in vele mainstream-theaters als muzikale rechterhand van Youp van ‘t Hek.
Met de Ierse singer-songwriter Andy Irvine trok Rens de wereld over, o.a. in de vijfsterren formatie Mozaik. Door het Trio Kroonenberg-Linnemann-van der Zalm wordt de melodieuze singer-songwriter/folk-kant van Philip Kroonenberg’s muziek gespeeld. Er wordt ook geswingd en gegrooved. Maar de betovering zit bij deze formatie in de samenzang en in de lyriek in het spel van Rens van der Zalm en Arwen Linnemann.
Het fraaie optreden in Zaandam werd geteisterd door vele afmeldingen vanwege o.a. de griep. Maar het klonk als een klok, en de twee staande ovaties waren meer dan verdiend.
Beeld van het optreden van Trio Kroonenberg, Linnemann, van der Zalm










Van dit concert zijn geen clipjes bewaard gebleven.
Snapshot uit de nieuwsbrief (2018)
Soms heb je van die dagen, dan blijkt er een soort vloek op een concert of een datum te liggen. Aanvankelijk zouden we op deze datum het Vlaamse Kadril te gast hebben gehad. Maar de reserveringen waren deerniswekkend. Buiten zij die aangegeven hebben in principe bij alle concerten aanwezig te willen zijn waren er slechts twee andere reserveringen. En tegen de tijd dat we de stekker hieruit trokken – oktober – was daar al twee maanden helemaal niets meer bijgekomen. Dan is de Verkadezaal ineens wel héél groot (en Kadril, dat exclusief in Nederland zou spelen, héél duur). Noodrem dus.
Met Rens van der Zalm was al lange tijd nu en dan contact. Met name via vruchteloos gebleken pogingen Mozaïk te willen boeken. Een multinationale band van individueel al drukbezette muzikanten – van wie Rens er één is – die in de praktijk bijzonder moeilijk bij elkaar te krijgen is.
Nu Kadril wegviel, was er echter plek voor Rens’ trio met Philip Kroonenberg en Arwen Linnemann. Een act die die wel met gemak geregeld kon worden. En dat speelde dan in een zaal waarvan we vantevoren wisten dat deze véél te groot zou zijn. Maar zoals aangegeven, we zitten vast aan subsidieregeltjes die nu eenmaal voorschrijven dat we minstens zes optreden in elke locatie moeten hebben. Dit had veel beter gepast in De Kleine Waarheid, maar het was dus niet mogelijk. Vandaar: een veel te grote zaal.
De maand ervoor hadden we natuurlijk het uitverkochte CCC Inc.. Maar de die avond aangeboden korting (€5 in mindering op dit concert, op vertoon van een CCC kaartje) bleek slechts door twee bezoekers verzilverd te worden. Dus dat had ook geen zin. We hobbelden gaandeweg naar de 45 bezoekers.

en toevallige bezoeker
Maar o.a. de griep bleek deze dag werkelijk ongenadig: nog nooit zoveel afzeggers gehad als die dag. We verloren ruim een kwart van onze bezoekers: òf middels afzeggingen (ik durfde op gegeven moment niet meer op de telefoon te kijken, bang voor nog meer slecht nieuws), óf men had wel gereserveerd maar kwam – wellicht eveneens door griep – niet opdagen.
En zo bleek het trio die avond te spelen voor een aantal mensen dat zo ongeveer correspondeert met een goedgevulde schoolklas. Een prominent halvepagina-artikel in een wijdverspreide plaatselijke krant bracht nul extra volk op de been, en Edvard’s oproep op RTV Noordholland’s De Agenda had helaas ook geen enkel resultaat; we moesten het dus doen met wat we hadden.
We hielden echter de moed erin, en tijdens het diner kwamen diverse optredens ter sprake waar deze gelouwerde muzikanten speelden voor (of zelf optredens bijwoonden van acts met) een handvol bezoekers. Die optredens kunnen dan nog steeds geweldig zijn. Zo ook dit, een concert waarin het kersverse album Light van dit trio centraal stond: eigenzinnige songs van muzikant-slash-psychotherapeut-slash-maninblack Philip Kroonenberg, ingekleurd door voormalig Nits-lid Arwen Linnemann op contrabas en alles-speler Rens van der Zalm op een indrukwekkend arsenaal aan snaarinstrumenten.
Het was een lekker los, ongedwongen optreden met veel anekdotes tussen de songs door; de lach was nooit echt ver weg. Iets meer dan 1/3e van het publiek kocht het album, en een CD-verkoop van twaalf mag dan niet heel veel zijn, procentueel is dat toch vrij goed te noemen, wetende dat diverse mensen het album al in hun bezit hadden. En ook al waren we slechts op schoolklas-sterkte, twee staande ovaties was toch wel net zoveel als CCC Inc. vijf weken eerder ten deel viel, en dit was net zo welverdiend.

Postscript. Vorige week was in De Wereld Draait Door een volkszanger genaamd Tony Martin te zien, die tenenkrommend live kweelde in duet met Celine Dion op een scherm vanwege twintig jaar Titanic (althans, de film) – een TV-wanvertoning die figuurlijk gesproken net zo hard op een ijsberg knalde als dat schip in 1912. De heer Martin speelt in juni in de Ziggo Dome. Trio Kroonenberg/Linnemann/van der Zalm had als we goed telden 33 bezoekers. Het is appels en peren, natuurlijk, maar ons dunkt dat het wat raar verdeeld is.
Neil Young zei ooit over the middle of the road: “Traveling there soon became a bore, so I headed for the ditch. A rougher ride but I saw more interesting people there”.