57. Op zondag 11 februari 2018 speelden Kathryn Roberts & Sean Lakeman in De Kleine Waarheid. Zij maakten in de jaren negentig deel uit van de formatie Equation (samen met Kate Rusby – later Cara Dillon – en Sean’s broers Seth en Sam). De twee vonden elkaar vervolgens ook op persoonlijk vlak, en gingen in meer dan één opzicht als duo verder.
Na 2004 (toen het logische gevolg een feit werd: er kwamen kinderen) werd het enige jaren stil rond hen. Maar in 2012 waren ze terug met het album Hidden People. Een jaar later werden ze uitgeroepen tot Best Duo bij de BBC Radio 2 Folk Awards. En in 2015 volgde het album Tomorrow Will Follow Someday. In Zaandam was de opvolger Personae – eigenlijk pas een maand later officieel uit – te koop.
Kathryn Roberts vervulde één de Sandy Denny-rollen, toen Fotheringay Zaandam aandeed in september 2016. Kathryn zag Fotheringay als een vastomlijnd gelegendheidsproject, maar dit bleek een wat langere adem te hebben dan zij zelf voorzien had, waardoor het concert in Zaandam destijds haar laatste was.
Ook de support act deze middag, MARION FLEETWOOD, speelde eerder tweemaal bij ons, en wel als lid van The Jigantics, verder maakt ze eveneens deel uit van folkrockgroep TRADarrr, waarin ze Gregg Cave ontmoette, met wie ze vorig jaar het duo Fleetwood Cave opstartte en het uiterst fraaie album People Like Us opnam. Het was een concert om in te lijsten.
Beeld van dit optreden
Snapshot uit de nieuwsbrief (2018)
Zo zouden alle concerten moeten zijn. Probleemloos: iedereen op tijd, geen vuiltje aan de lucht qua logistieke hoofdbrekens, een persoonlijke klik met de muzikanten, een geweldig optreden én een volle bak. Een voldaan gevoel. Wat wil je nog meer? Hier doe je het voor. Niet dat andere concerten dan minder zijn, maar er is altijd wel een soort van hoofdpijndossiertje, ergens.
Kijken we puur naar dit seizoen, dan hebben we concerten gehad die moeilijk aan de man (oja genderneutraal: het mens) te brengen zijn en dus verre van goed gevuld waren. Problemen met een gemiste vlucht die ons als organisatie vijf jaar verouderden in één dag tijd, alsmede met één concert waarvan de inhoud toch minstens wat discutabel was – zij die er waren, weten welk concert dat was – én aan de andere kant van het spectrum met een uiterst succesvol optreden waar een stoelendans dreigde, zo vol was het. Vorige maand nog die griepgolf die ons een kwart van het publiek kostte.
Seven and looming start
Niets van dat al hier. Eigenlijk waren er uiteindelijk precies genoeg mensen – gelukkig slechts twee zonder reservering, dus dringen werd het (nèt) niet. Anderhalf uur voordat ze zouden moeten aankomen, werd ik gebeld. Kathryn Roberts. Ze waren in “the seven and looming start” en waren verdwaald, dachten ze. Die begreep ik even niet, maar na enig nadenken bedacht ik me: ze bedoelt “Savornin Lohmanstraat!”.
Ben maar even gaan lopen en daar, voor het oude gemeentehuis, stonden de Artisten van vandaag, met vraagtekens boven hun hoofd. De gezichten klaarden op toen ik in zicht kwam. We kenden elkaar al van het Fotheringay-optreden in september 2016, maar dat was in de andere zaal. Kortom, veel te vroeg waren ze al binnen: geluidsman Erik had nog maar net de spullen uit de auto, wij hadden nog geen stoelen klaargezet.
En voor we het wisten stond ook Marion Fleetwood voor de deur, die met de trein vanuit Den Haag was gekomen. Warm weerzien. En iedereen zeer op tijd binnen; dat diende gevierd met een uitgebreid koffiedrinken (limonade voor Poppy en Lily, de tweelingdochters van Kathryn & Sean die wegens schoolvakantie mee waren) met stroopwafels, voordat we in alle rust maar eens aan de gang gingen met de stoelen neerzetten (en stoelen tellen, en de tel kwijtraken en opnieuw beginnen – ach, we hadden de tijd).
Oorspronkelijk zou dit een dubbelconcert geweest zijn van Marion’s duo Fleetwood Cave en Kathryn & Sean, maar Fleetwood Cave viel (voorlopig?) uit elkaar, en toen kwam Marion alleen, maar nu als voorprogramma. Haar set duurde een half uur, met als persoonlijk hoogtepunt Dancing Girls, een song die ze schreef voor een enkele jaren geleden overleden goede vriendin, waarbij diversen in de zaal – inclusief Marion zelf – het niet droog hielden. De verbindende link tussen voor- en hoofdprogramma was the late great Sandy Denny, die bij beide acts voorbijkwam. Marion’s versie van Who Knows Where The Time Goes mocht er wezen, in elk geval.
Wereldklasse
Wat te zeggen over Kathryn Roberts & Sean Lakeman, behalve: fantastisch? Wat een stem, en wat een gitarist, en wat een voorrecht dergelijke wereldklasse in zo’n intieme zaal te mogen meemaken. Het siert ze dat ze gewoon alles geven, ook al is het “klein”, ook al zijn ze aanzienlijk groter gewend in de UK (maar zo vertrouwde Kathryn me toe, klein is veel leuker, ook voor hen). Veel songs waren afkomstig van het nagelnieuwe album Personae dat officieel nog nieteens uit is, maar toch lekker al te koop was in Zaandam. Aanrader!
En wat te denken van haar versie van Sandy’s song Solo? Daar kwamen ze weer her en der, die tranen. Eén van de beste versies van die song die ik ooit hoorde in elk geval en al met al een concert om een gouden medaille aan uit te reiken. En meteen ook maar zilver en brons.