22. De eerste en naar later bleek enige die in de nieuwe locatie Grooswijck (Serah Artisan versie 2.0) te Koog aan de Zaan optrad. En wel op zondag 8 februari 2015, was een levende legende uit Schotland. BRIAN McNEILL was ooit vooraanstaand lid van de legendarische Battlefield Band, die traditionele muziek wist te combineren met hedendaagse stromingen in de folkmuziek.
Hij leerde viool spelen voor hij andere instrumenten hanteerde. McNeill speelt nu op een reeks van instrumenten zoals gitaar, viool, viola, mandoline, concertina en hurdy-gurdy. Hij speelde viool met The Battlefield Band vanaf de oprichting in 1969 tot 1990. In de negentiger jaren heeft hij een tournee gemaakt met het Schotse ensemble Clan Alba, waar ook Dick Gaughan deel van uit maakte.
Als romanschrijver publiceerde hij twee boeken, The Busker en To Answer The Peacock. Hij produceerde ook een audio-visuele show over Schotse emigratie naar Amerika, The Back O’ The North Wind. Behalve zijn muzikale werk, is McNeill bekend in Schotland en in het buitenland als producent. Hij heeft veel productie-credits in het Verenigd Koninkrijk en Noord-Amerika met inbegrip van Emigrant and Exile voor Eric Bogle met John Munro en twee CD’s voor fiddler John Taylor.
In 2008 ontving Brian McNeill de allereerste Fatea Magazine Lifetime Achievement Award, een erkenning, niet alleen voor Brians werk als muzikant, arrangeur en producer, maar ook zijn werk in het onderwijs en het doorgeven van zijn passie voor muziek.
“Scotland’s most meaningful contemporary songwriter” – The Scotsman
Het bleek voor ons een eenmalig avontuur in Grooswijck. Op last van de gemeente sloot de zaal in maart. Cees Beumer wensen we alle sterkte toe, het was voor ons een fraai alternatief voor kleinere concerten, maar nu was er qua locaties rust in de tent nodig en zouden we op veilig gaan spelen, namelijk terug naar De Vermaning. Hoewel er eerst nog iets in de agenda stond in het Zaantheater.
Beeld van dit optreden
van dit concert zijn geen clipjes bewaard gebleven
Snapshot uit de nieuwsbrief (2015)
Afgelopen zondagmiddag 8 februari hadden we dus Brian McNeill in Grooswijck te Koog aan de Zaan. Het was voor ons de allereerste keer daar, maar het is verder prima bevallen. Voor de kleinschaliger concerten – en over het algemeen hebben we dat – is de zaal goed geschikt, en komt nog het dichtst in de buurt bij een informele, a-commerciële folkclub, met bovendien nog voor-Euro-se barprijzen.
Er waren een paar kinderziektes die gepaard gaan met een gloednieuwe plek … zo was de vindbaarheid een dingetje. We hadden dan wel plattegronden (per email) gestuurd, als je puur op het adres Wezelstraat 17 en de naam Grooswijck afging, was daar het probleem dat het bordje met “Grooswijck” er nog niet staat en dat de nummering aan de straatkant onduidelijk is – nergens staat daar nummertje 17 aangegeven.
En de nieuwe naam (voor het oude Mozamo-gebouw) is lokaal nog niet ingeburgerd, dus aan een argeloze voorbijganger vragen had ook al niet veel zin. Reden waarom we een uur voor de deur openging nog nijver in de weer zijn geweest met postertjes met pijlen aan bomen bevestigen.
Gelukkig regende het niet, hoewel Koen Dick in de haast per ongeluk wel in de vinger knipte – al dat plakband ook. Maar Dick bleek een dikke huid, en geen wond te hebben.
Voorts was er een “o ja!” in de vorm van de belichting. Normaal hebben we Bert Ridderbos voor het geluid, en die heeft standaard een lichtset mee. In Serah Artisan was er eigen licht; in De Kleine Waarheid ook. Hier echter (nog) even niet. Nu werd er gesoundcheckt en bedachten we oms opeens: “licht!!!”. Totaal niet aan gedacht.
Mettertijd heeft Grooswijck een eigen lichtset, maar ook dat komt nog. Nu hadden we gewoon … het licht aan. Ach, het ging om de muziek, en die was dik in orde..
Iets met een kabeltje
En dan was daar het probleem met die CD-speler. Die deed het niet – iets met een kabeltje. Zaten we met onze vier Cd’s vol pauzemuziek. Het leidde wel tot een ietwat hilarisch moment: op gegeven moment stonden we met zijn drieën over de twee CD-spelers bij de bar gebogen, terwijl we eigenlijk het draaien van onze Cd’s op de beschikbare (en kennelijk niet werkende) apparatuur al opgegeven hadden. Maar plots klonk er luide jazz in de ruimte. Dat moest afkomstig zijn van een apparaat. Maar welk? En het was een vervelende en luide jazz ook – “uit dat ding! Maar hoe?”.
Op knoppen drukken hielp niet. Waar kwam deze muziek in vredesnaam vandaan als de versterker uitstond? We werden helemaal zenuwachtig. Toen bleek dat Brian McNeill zijn iPod had aangesloten op zijn geluidsinstallatie. Wat schaapachtig stonden we elkaar aan te kijken: “o, hij was het”. Volgende keer is er dus wel een pauze-muziekje, een lichtsetje, én hopelijk een bordje “Grooswijck”
Brian, omringd door een arsenaal aan instrumenten die maar net aan op het podium pasten, deed bij Roots aan de Zaan zijn derde en laatste Nederlandse optreden (de andere twee waren in Koudekerk aan de Rijn en Katwijk). Het was zijn eerste in de Zaanstreek in twintig jaar: de laatste keer was in wat destijds Theater de Burcht was, het voormalige Zaandamse stadhuis (nu – van die dingen die voorbijgaan – is dat een advocatenkantoor).
Herinneringen
Herinneringen werden ook opgehaald aan een optreden van The Battlefield Band in Kijkschuur de Lelie (“a wooden venue!”) op de Zaanse Schans, het zal in de jaren tachtig geweest zijn. Tegenwoordig, nogmaals van de dingen die voorbijgaan, een souvenirwinkel. Eigenlijk vlakbij Grooswijck, waarmee de cirkel vrijwel rond was. Ook omdat Mairtin Buth, degene die verantwoordelijk was voor die betreffende optredens in dat grijze verleden, zich eveneens onder de circa vijftig aanwezigen bevond afgelopen zondag.
En destijds in Theater de Burcht, het zal 1995 geweest zijn, waren zowel Koen als Dick van Roots aan de Zaan aanwezig, alleen kenden ze elkaar nog niet… maar genoeg over het verleden.
