23. Op zondag 1 maart 2015 stonden we voor het eerst in het Zaantheater met JO HAMILTON. Een uniek, want eerste én enige Nederlandse, optreden van deze vernieuwende zangeres/componiste/multi-instrumentaliste. Compleet met band, een exclusief optreden voor Roots aan de Zaan. Met een Keniaanse vader en een Jamaicaanse moeder, en een nomadische jeugd doorgebracht op plekken variërend van de Schotse Hooglanden via Koeweit tot Cambodja, had Jo een niet bepaald alledaagse achtergrond.
Uiteindelijk kwam ze in Birmingham terecht waar ze het gerenommeerde conservatorium aldaar doorliep. Hier werd ze opgemerkt door de aartsvader van de Britse folkrock Ashley Hutchings (oprichter van o.a. Fairport Convention en Steeleye Span), die haar vroeg toe te treden tot zijn toen nieuwe band Rainbow Chasers, van wie vervolgens in 2005 een eerste album Some Colours Fly verscheen. Deze band bestaat nog wel, zij het tegenwoordig voornamelijk nog als parttime nevenproject. In 2009 zag Jo Hamilton’s verbluffend goede debuutalbum Gown het levenslicht:
“In a world of La Roux and Lady Gaga, this is an unashamedly grown-up record that dares to step out of the boxes we have reserved for our female singer-songwriters” – Independent On Sunday
Support kwam vervolgens uit wel heel onverwachte hoek. Niemand minder dan Prince coverde, met zijn huidige band 3rdEyeGirl, het van Gown afkomstige nummer Liathach. Hij opende er geregeld zijn shows mee. In Zaandam kwam support uit een heel erg andere hoek: tot onze stomme verbazing bevond de bekende Britse schrijver Redmond o’Hanlon zich in het publiek. Zo waren we in goed gezelschap.
Beeld van het optreden van Jo Hamilton
Snapshot uit de nieuwsbrief (2015)
“Farewell Holland. We had a great time wandering the streets of Amsterdam, sampling Genever in one of the oldest pubs with sand on the floor, a wall of barrels and boiled eggs on the bar. We were made to feel so welcome by absolutely everyone, including the lady in the supermarket on the subject of dubbelvla. We really enjoyed playing for you all at the fabulous Zaantheater on Sunday night. Thank you so much for coming! It was lovely to meet old friends and make some new. A big thank you too to Koen at Roots aan de Zaan for inviting us. Until next time” – Jo Hamilton, 3 maart jl.
Doodgezwegen
Helaas wisten niet veel meer dan een momenteel geschatte kleine 100 mensen (het exacte aantal krijgen we nog door) het fraaie concert van Jo Hamilton en haar band te vinden, het werd dan ook werkelijk volkomen doodgezwegen in de lokale reguliere media ondanks de zo tijdig gestuurde, bondige persberichten.
Als er, zoals hierboven aangegeven, toestanden zijn met de door ons gebruikte zaal, dan wordt Roots aan de Zaan genoemd op de voorpagina van de streekkrant, en dat al drie keer de afgelopen maand. Maar daar waar het om gaat, de concerten, wordt niet als nieuwswaardig bevonden. Cursussen borduren en workshops snert maken, om maar twee dingen te noemen, wel. De willekeur en desinteresse van redacteuren van de plaatselijke krantjes is in toenemende mate bijzonder frustrerend.
Buiten de comfortzone
Jo Hamilton’s muziek zat bovendien wat buiten de ‘comfort zone’ van het meer folkier werk dat we normaal boeken. Er was net te laat geboekt om in het Zaantheater programmaboekje te komen. Maar wat zijn hokjes nu helemaal, daar houden we helemaal niet van. We hadden zo ongeveer het aantal bezoekers als bij een prima bezocht regulier optreden. Alleen wat in bijvoorbeeld Grooswijck heel dik uitverkocht zou zijn geweest, vertaalt zich in de Forbo Flooringzaal van het Zaantheater slechts naar een matig bezette zaal. Waarbij er ook nog zeker een tiental mensen cancelde vanwege de alomtegenwoordige griep en vervelende familieomstandigheden. Wel kwam men van heel ver, zelfs uit Duitsland, het was dan ook het enige optreden dat in de agenda stond in 2015 voor de volle band.
Zes uur opbouwen!
Degenen die er waren – waaronder, tot onze verbazing, niemand minder dan de vermaarde schrijver/programmamaker Redmond o’Hanlon – zullen beamen dat technisch gezien dit ook echt enkel mogelijk was in het Zaantheater; de opbouw alleen al vergde zes (!) uur. Dit was niet even een kwestie van gitaar of fiddle stemmen, en gaan met de banaan. Akoestische instrumenten waren dan ook ver te zoeken, en in die zin zal het inderdaad minder geappelleerd hebben aan de meer traditionelere folkies onder ons. Er waren dan ook veel voor ons nieuwe gezichten.
Wie die middag een kijkje nam in de foyer van het Zaantheater zal gedacht hebben: “zo! Die hebben een publiek!” maar dat kwam ook (toegegeven: dat kwam voornamelijk) doordat er in de grote zaal de kindervoorstelling Minoes speelde. Dit leidde tot veel bevreemd kijkende moeders-met-kinderen die soms even neusden bij de door ons bemande CD-verkoop-tafel: “Is die Jo iemand van Minoes, mama?”. Neen, Jo is niet van Minoes.
