93. Het Vlaamse LAÏS was op zaterdag 7 oktober 2023 onze seizoensopener. De engelachtige stemmen van Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix vormen de basis van de muziek van Laïs. Sinds hun debuut verscheen in 1998 touren ze met vele bijzondere muzikanten in Vlaanderen en de rest van de wereld. Na ruim twee decennia als trio gingen ze verder als duo – met vijf begeleiders.
Laïs zoekt nieuwe horizonten in hun nieuwe project waar ze Vlaamse liederen combineren met wereldse klanken, ritmes en melodieën. Samen creëren ze een betoverende wereld vol magie, mysterie, erotiek, liefde, geweld en drama, vol geheimen en onzichtbaarheden.
Na een release-pauze van ruim acht jaar bracht Laïs in 2022 een nieuwe plaat uit: De Langste Nacht. De twee dames worden op het album bijgestaan door hun beide partners Bjorn Eriksson en Tomas de Smet. De twee bloedbroeders van het voormalige Zita Swoon stappen zo mee in een wereld vol Vlaamse magie, uitheemse ritmes en orientaalse klanken.
Ze werden op het podium (naast eerdergenoemde Bjorn en Tomas) verder geruggesteund door multi-instrumentaliste en zangeres Esther Lybeert (The Antler King, ex Hooverphonic), Maarten Flamand op mandoline, en drummer Roel Poriau (Rumbaristas, ex Think of One).
Beeld van het optreden van Laïs
Snapshot uit de nieuwsbrief
Ja, het was luid, voor sommigen te luid. Anderen stoorde het niet. Laïs is gewoon een stevige band geworden. Het oorspronkelijke trio werd een duo, maar wel versterkt met maar liefst vijf podiummuzikanten plus een eigen geluidstechnicus die normaliter in Vlaanderen aanzienlijk grotere zalen gewend zijn. Dat oordopjes in vervolg mee moeten naar Roots aan de Zaan-concerten, zoals iemand na afloop stelde, is wat kort door de bocht: elk concert is anders, en doorgaans hebben we a) geen zevenkoppige bands met allerlei electronica én drums en b) onze eigen geluidsman Erik. Die er nu wel was, maar niet echt aan de knoppen zat.
De dag begon niet best. Edvard belde me iets na achten wakker met de mededeling dat hij moest afzeggen wegens ziek. Nu was het extra vervelende dat Renate óók niet kon, wegens avonddienst – en de hulp van voormalig- en nu reserve-presentator Dick was er bij uitzondering niet, daar hij voor zijn verjaardag kaartjes had gekregen voor een jazz-concert elders en een gegeven paard nu eenmaal niet in de bek kon worden gekeken.
Enfin: ik heb geen rijbewijs, maar moest heel wat spullen van A (huis) naar B (zaal) zien te krijgen, waaronder een hele grote pan soep. En dat paste duidelijk niet in de fietstas. Ik was in elk geval meteen wakker, her en der berichtjes naartoe sturend (“help”).
Sinds eerder dit jaar is Piet Jetses onze man op het licht, en die zou eerder naar de zaal gaan – hij gaf aan me wel even op te kunnen halen. Zij het een stuk eerder dan de planning was, waardoor mijn zo zorgvuldig in elkaar gezette
tijdsschema (in elk geval wat mijn aandeel betrof) de prullenbak in kon, en ik ondertussen nog een boel boodschappen (grote band, forse rider) moest doen.
Lang verhaal kort, het was een zeer stressvolle ochtend (pas na afloop van het concert kreeg ik iets door van wat er die ochtend in Israël aan de hand was) waarbij de gedachte opkwam: waarom doe ik dit eigenlijk, al dat gedoe?
Tegelijkertijd: het uitvallen van letterlijk alle anderen van Roots aan de Zaan is ook echt een niet eerder voorgekomen uitzondering, en ik was maar wat blij met lichtman Piet. En met geluidsman Erik, die al een stuk eerder in de zaal was met de technicus van Laïs, wegens vergaande technische voorbereidingen.
Eenmaal in de zaal ging alles dan ook best van een leien dakje, en die stress liet ik achter in de ochtend.
Maar ojee: wie moest de aankondiging doen? Edvard weg, Dick weg. Ik dan maar (en ik had op school al een bloedhekel aan spreekbeurten), totdat ik bedacht dat het óók mijn taak is om de muzikanten bijtijds bij de deur te hebben. Ik kan niet overal zijn (hoewel ik die dag een poging daartoe deed!).
Gelukkig waren Anna-Karina van Denderen en Hans van Deelen, die de nieuwe website hadden gemaakt, aanwezig voor hulp bij (de eerste keer) tickets scannen. Anna-Karina hielp aan de deur (scannen ging goed!) en Hans bood aan “gastpresentator” te zijn. Dank aan beiden!
Toen Hans zijn praatje deed kreeg ik door dat één van de Laïs-mensen nog even aan toiletbezoek deed zodat de band nog even niet compleet was, waardoor ik Hans moest onderbreken met een “ho stop” (sorry Hans, maar de band aankondigen terwijl ze niet komen daar er eentje op de WC zit, dat is ook weer zoiets).
En tsja, dat geluid. De soundcheck was nogal erg oorverdovend. Voor diegenen die klaagden over het volume: weet, dat het tijdens de soundcheck nog een graad luider was. Daar hebben we tenminste nog iets aan kunnen doen. Tegelijkertijd is een dergelijke uit zichzelf al stevige band die nu eenmaal in forsere zalen speelt in België simpelweg moeilijk te dimmen. Gevolg: een deel van het publiek gaf aan dat het te hard was. Een ander deel, dat dan meer rock-concerten gewend is, gaf juist aan het geen enkel probleem te vinden.
Goed, de muziek dan. De tournee heette De Langste Nacht, en dus kwam zo ongeveer het hele album met die naam voorbij, pareltjes als Ik Geniet – hebben we ooit sexueler songs op het podium gehad? – en Als ik In De Lente Sterf, tot de geluidstapijten als van het titelnummer. En plots kon daar dan een vijfstemmig acapella Belle Qui Tiens Ma Vie tussenschieten, en men kon een speld horen vallen, om vervolgens die soortvan hit van destijds (in elk geval in Vlaanderen!) ’t Smidje zwaar folkrockend ten gehore te brengen (en ja: we hadden dansers aan de zijkant!).
Aan het einde ging Le Renard Et La Belette over in een doordenderend (en uiteraard van Herman van Veen bekend) Opzij Opzij Opzij en kon het stof langzaam optrekken. Waarna Laïs huiswaarts keerde, helemaal naar Kalmthout net voorbij de grens, om de dag erna (’s middags) voor een eveneens 75-koppig publiek (wat IS dat toch in Nederland!) de show nogmaals op te voeren.
Als PS: in elk geval was het voor mij een uitgelezen moment om de drie Laïs-albums te scoren die enkel bij optredens verkrijgbaar zijn: Midwinter Tales I en II, en Kleinkunst. Nu ben ik dus Laïs-compleet. Je moet er een (naar helaas bleek te) duur concert voor neerzetten, maar dan heb je ook wat.
