53. Op vrijdag 6 oktober 2017 bezocht de Texaanse Singer-songwriter Eric Taylor Zaandam. Taylor werkte, woonde en leefde met Townes van Zandt, die zijn heftige levensstijl met de dood moest bekopen. Eric Taylor kostte die periode zijn doorbraak naar het grote publiek; de kwaliteit van zijn werk wordt wel erkend. Steve Earle, die met Eric Taylor heeft opgetreden, noemde hem één van zijn helden en leermeesters.
Eric Taylor wordt door velen beschouwd als een belangrijke singer-songwriter. Artiesten als Lyle Lovett, Joan Baez en Nanci Griffith laten niet na hun bewondering voor zijn composities te uiten en nummers van hem te zingen. Met zijn imponerende bronzen vertelstem weet hij zijn luisteraar genadeloos mee te sleuren in de wrede werkelijkheid van alledag. Daarbij speelt hij gitaar in een unieke sobere finger-pickin stijl.
Hij schrijft liedjes over verlies, tegenslag en schoonheid. De melancholische liedjes balanceren op de grens van mooi en pijnlijk. Dat laatste was zeker ook het geval die herfstavond, in een overigens goed gevulde Kleine Waarheid – waar Taylor begeleid werd door Mathias Schneider.
Eric Taylor keerde niet meer terug naar Nederland. Hij is op 9 maart 2020 overleden.
NB op verzoek van het management mocht er niet gefotografeerd worden, dus geen foto’s noch filmpjes van dit optreden.
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
Daags na dit optreden bedacht ik me: in de volgende nieuwsbrief zwijgen we hier gewoon maar over. Snel vergeten, doen alsof er niets gebeurd is.
Altijd valt er wat positiefs te melden – vaak razend positief, gelukkig. Maar wat moest er nu geschreven worden over deze moeizame avond? Tegelijkertijd: moeten we nu liegen hierover en doen alsof het allemaal geweldig was, of niet had plaatsgevonden?
Dit optreden werd ons eind 2015 aangeboden en was destijds het verst geboekte concert dat toen nog in De Vermaning gepland was, kort voor de perikelen daar: toen De Vermaning verdere samenwerking onmogelijk maakte, stonden daar 17 concerten bevestigd, en dit was dus die meest verre nummer 17 … zó lang stond dit al in de agenda.
Eric Taylor, het leek een prima idee – we (Koen & Renate) zagen hem op een stormachtige, gure herfstdag in 2002 in het Drentse Amen een fraai intiem optreden geven – we woonden in die periode in het nabijgelegen Grolloo, en kwamen vaak in het onvolprezen Café de Amer van wijlen Ab Sligter voor mooie concerten (en smakelijke gehaktballen).
Alarmbellen
Eric Taylor – een mooie authentieke en unieke naam in het americana-genre. Maar ook de verstokte fan zal beamen dat (o.a.) de tijd niet heel barmhartig is geweest sindsdien. Toen de boomlange Texaan die namiddag arriveerde, moeizaam lopend met stok, gingen er wat alarmbellen rinkelen, hoewel dat niks hoeft te zeggen. Van een soundcheck was eigenlijk geen sprake: alles deed het, dus het was goed zo. Maar wel hadden we die avond een record: we beleefden de pauze 35 (!) minuten na aanvang nadat er 3 (!!) nummers gespeeld waren.
In plaats van zelf wat te schrijven hierover laten we hierna gewoon enige bezoekers aan het woord die na afloop reageerden:
“De intro’s waren tenenkrommend lang en het aantal nummers was natuurlijk bedroevend laag. Toch had ik tijdens de nummers het idee dat er bij tijd en wijle goede muziek gemaakt werd. Zijn metgezel, Matthias Schneider, vond ik goed en zijn onverstoorbaarheid tijdens het concert hilarisch (…) Maar hoe je het ook went of keert: over dit concert gaan we het nog jaren hebben, terwijl we veel betere dan al vergeten zijn”.
En een ander schreef: “het is eerder triest dan dat ik me boos maakte. Ondanks de lange haperende verhaal kon ik toch genieten van de spaarzame liedjes”.
Weer iemand anders had echter minder geduld: “Kort gezegd, in deze staat had hij daar niet moeten zitten. Wij zijn na de drie nummers, in de pauze, naar huis gegaan”.
Beschaafd respect
Aan de andere kant, weer een ander schreef: “de zaal had veel respect voor Eric Taylor en bleef rustig en stil bij alle haperingen, stiltes, lachjes etc”.
Niettemin, ondanks dat beschaafde respect, was het applaus aan het einde niet van het klaterende soort – en ja, men ging staan, maar dat was vooral om snel de jas te pakken en (waarschijnlijk verdwaast achter het oor krabbend) huiswaarts te gaan.
Om positief te eindigen, nog één bezoeker aan het woord: “Onze mening over het optreden van afgelopen vrijdag is wat tweeslachtig. De vele stiltes die Eric Taylor liet vallen waren storend. Hij wist op dat moment duidelijk niet meer wat hij aan het doen was. Daarbij vraag ik me dan inderdaad af of hij wel op deze manier door kan gaan (…). Wanneer hij echter bedacht had wat hij wilde gaan doen en zijn vingers weer op de snaren had, vonden wij het muzikaal wel degelijk goed. Vandaar mijn opmerking dat ik het fascinerend vond”.
Een vaste bezoeker vond later op internet een recensie van een optreden in het Engelse Reading, een week voor Zaandam – en hiermee sluiten we dit, tsja, inderdaad fascinerende hoofdstuk dan maar af:
“It was like watching a boxer who had returned to the ring once too often and found himself cornered by time itself. Somewhere between brain and body the moves and the knowledge was still there, but they appeared hard to find, and hard to do. Yet the songs were brilliant, the voice, the delivery. There were hints of a world champion of days gone by”.
