52. Het Engelse gelegenheidsquintet Daphne’s Flight, dat op vrijdag 22 september 2017 een exclusief optreden voor Nederland gaf bij Roots aan de Zaan, wordt gevormd door vijf grande dames des folks, stuk voor stuk veteranen met heel veel prachtige muziek op hun (individuele) naam. In 1996 kwamen ze samen als Daphne’s Flight met het gelijknamige debuutalbum, na een eerder verbluffend optreden op het Cambridge Folk Festival.
Er volgde een Britse tournee, maar al te drukke agenda’s verhinderden een verdere samenwerking als vijftal. Nu waren ze dan eindelijk terug, met een tweede album Knows Time, Knows Change – en andermaal een concertreeks.
Met haar unieke, donkere stem maakte Christine Collister deel uit van de band van Richard Thompson en was ze de helft van het gerenommeerde duo Gregson & Collister. Solo maakte ze een reeks pracht-albums. Melanie Harrold werkte samen met Hank Wangford en Garry Rafferty, terwijl Helen Watson (met albums op haar naam geproduceerd door Glyn Johns, en bijgestaan door Andy Fairweather-Low en leden van Little Feat), met o.a. Carmel, Linda Ronstadt en Emmylou Harris zong. Chris While en Jullie Matthews tenslotte vonden elkaar in The Albion Band medio jaren negentig. Gedurende die paar jaar groeiden de twee uit tot geluidbepalende leden van die groep, en vervolgens gingen ze onder hun eigen naam als duo – met inmiddels twaalf albums op hun naam – verder.
Vijf eigentijdse Singer-songwriters met een weids bereik aan onderwerpen en genres: folk, blues, jazz èn pop mixend, met soms wat rake covers, met een energie en passie (en humor!) om u tegen te zeggen. Daphne’s Flight vloog hoog en prachtig, die avond in Zaandam.
Beeld van dit optreden
Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)
Dit optreden was een gevolg van het lange tijd vruchteloos pogen zangeres Christine Collister te boeken, zonder dat iemand ooit antwoordde. Uiteindelijk bleek, dat de contactinfo op haar website een beetje achterhaald was (tsja). Wat wél direct werkte was een directe Facebook-chat vorig jaar, bedoeld als laatste poging. Toen was daar direct en enthousiast contact:- plus dit speelde exact op het moment dat Daphne’s Flight na 2 decennia weer bijelkaar zou gaan komen. Of dat wellicht leuk was, vroeg Christine? Maar uiteraard!
En zo kwam ik (Koen) andermaal op het punt een artiest te boeken die ik al erg lang bewonder … maar het blijven toch lieden waarvan je dan maar moet hopen dat ze persoonlijk een beetje te pruimen zijn (dat is overigens vrijwel altijd bijzonder meegevallen!).
Ik was, in 1989, 21 jaar oud toen het duo Gregson & Collister – op LP, en via de link met Richard Thompson – op mijn pad kwam, en ik was verkocht. Die geweldige stem, uit duizenden herkenbaar! Het was triest toen dit duo rond 1994 – nogal definitief – uit elkaar ging, maar Christine’s solowerk dat volgde was er bepaald niet minder om. En dan staat ze – achtentwintig jaar na die eerste muzikale kennismaking – opeens in Zaandam.
Welnu, zowel zij als haar collega’s, stuk voor stuk eveneens grootheden met ieder een imposante muzikale bagage, waren uitzonderlijk sympathiek, geweldig in de omgang, gemakkelijk om mee te werken en om specifiek op la Collister terug te komen: ik kan me weinig artiesten bij ons herinneren die puur als mens zo warm en nog steeds zo oprecht enthousiast waren. Topmens. Maar dat geldt voor alle “Daphne’s”.
Berg kwaliteit
De vijf dames waren al enige tijd aan het soundchecken zonder dat wij er veel acht op sloegen – veel testing en lalalala – totdat ze plots allevijf gingen zingen. Edvard en ik stopten waar we mee bezig waren, keken elkaar aan en wisten: “wow”, toen het acapella Lay Fallow in die verder lege zaal klonk. Een werkelijk magisch momentje, dat als concertopener herhaald werd voor een gelukkig vollere zaal – een kleine honderd aanwezigen zagen die avond Daphne’s Flight vliegen. Dat een berg kwaliteit van deze orde geen groter publiek kan trekken blijft ons een volslagen en toch ook niet geheel onverwacht raadsel, maar het is – althans in Nederland – natuurlijk een gevalletje onbekend maakt onbemind.
Twee dagen later stonden ze in Lüdenscheid voor ruim driehonderd mensen (en dat is fors meer dan onze meest uitverkochte zaal, toen Altan begin dit jaar speelde) – maar ja, aan de andere kant, driehonderd mensen hadden dan weer niet in De Verkadezaal gepast, nietwaar. Enne: Duitsland is groter.
Eerlijk delen
De eerste set stond volledig in het teken van het kersverse album Knows Time, Knows Change, dat in zijn geheel én in chronologische volgorde ten gehore werd gebracht. Ieder lid kreeg haar eigen moment, om en om en eerlijk verdeeld, evenals in de tweede set toen er o.a. teruggegrepen word op dat eerste (titelloze) album uit 1996.
Ja, natuurlijk: ze waren ouder geworden: de tand des tijds slaat nu eenmaal toe, en mocht Daphne’s Flight nóg eens een keer twee decennia wachten met nieuw werk, nou – laten we zeggen, dan gaat het moeilijk worden – maar die stemmen waren zo helder en puur als ze destijds klonken en dat is waar het om gaat.
Klasse, en twee welverdiende staande ovaties aan het einde waren hun deel.
