39. De seizoensafsluiter The Friel Sisters op zondag 5 juni 2016 was het neusje van de zalm voor liefhebbers van Ierse traditionele muziek. Uit het Schotse Glasgow komen de zussen Anna, Sheila en Clare Friel. Maar met familie diep geworteld in het Ierse Donegal, net als hun muziek, vertolkt op viool, fluit, uilleann pipes en gitaar. Bindende factor is de zang zoals alleen zussen dat samen lijken te kunnen. Eerder hebben we dit fenomeen bij Roots aan de Zaan al mogen beleven met de eveneens uit Donegal afkomstige The Henry Girls.
Altan’s Mairéad Ní Mhaonaigh zei: “The Friel Sisters’ music cannot be held back; it is what comes natural to them. They breathe music, they live music, they love music. Traditional Irish music is in a richer place for having these young genuine people carry it on to future generations”.
The Friel Sisters hebben al wereldwijd opgetreden, en deden gastoptredens met acts als Altan, The Chieftains, Cherish the Ladies, Solas en Fidil. Hun titelloze debuutalbum stamt uit 2013. Hiermee haalde Roots aan de Zaan andermaal met trots een Ierse (nou ja, in Schotland wonende) top-act naar Nederland. De dames werden op gitaar bijgestaan door Caoimhín Ó Fearghail.
“The Glasgow-born, Donegal-bloodlined Friel Sisters, who were a real breath of fresh air in singing clearly and unaffectedly and playing unencumbered jigs with skill, shape and heart to free the music from its showbiz strait jacket” – The Herald (UK)
Beeld van het optreden van The Friel Sisters
Snapshot uit de nieuwsbrief (2016)
Het ging vooraf allemaal een beetje, laten we zeggen, “charmant chaotisch” – maar wel grappig soms. Een boekingsagent hebben The Friel Sisters niet, en op zich is dat doorgaans niet zo erg – ik zou hieraan willen toevoegen: integendeel – maar laten we zeggen dat het stel van nature niet van het allersnelst reagerende soort is.
Rechts rijden
Nadat we ze uiteindelijk geboekt hadden, hadden Anna, Sheila & Claire Friel aanvankelijk wat bedenkingen over hoe het vervoer te regelen voor de twee Nederlandse concerten (het andere concert was in De Lantaern in Zevenaar), want rechts rijden leek hen wel een beetje eng. Middels een oproep in deze nieuwsbrief is er echter maanden geleden vervoer geregeld, toen een behulpzame dame aanbood The Friel Sisters van Schiphol naar Zevenaar naar Zaandam naar Schiphol te rijden. Alles in orde dus. Maar na enige maanden kwam het bericht, dat dit toch weer niet nodig bleek. Want ze durfden het rijden toch wel zelf aan, na inmiddels ervaring te hebben opgedaan gedurende een tour door Duitsland eerder dit jaar. Goed, de vrijwilliger van de nieuwsbrief dus maar weer afgezegd (maar toch bedankt).
Allemaal niet nodig
Maanden geleden hadden we het over de kamerverdeling in de B&B in Zaandam. Enkele dagen voor het concert stuurde ik zoals gebruikelijk een info-sheet op met alle tijden, telefoonnummers en adressen – waaronder die van de reeds betaalde B&B, waarna van de Friels de vraag kwam: “B&B? Dat is niet nodig hoor, want we hebben ’s avonds een vlucht terug”. Aaargh. Zodoende de B&B maar weer gecanceld, gelukkig zonder kosten.
En nee, met het geboekte Grieks buffet mee-eten kon helaas dan ook niet want zo moesten dus tijdig naar Schiphol. Zucht: Grieks buffet dan ook maar gecanceld omdat we er verder slechts vier (!) aanmeldingen vanuit het publiek voor hadden (echt zonde, maar we pogen dit in november gewoon nog eens. Misschien is het dan ook meer buffetterig weer). Maar na deze ietwat valse start hadden we wel zoiets van: als de rest dan maar goed gaat!
Die zondag waren Bert (geluidsman), Ed en ik er tijdig, waarna het wachten op de dames begon. Renate, die helaas moest werken en dus pas veel later kwam, belde me op mijn mobiel, om te zeggen dat de dames Friel hadden gebeld. Niet naar mijn zo zorgvuldig doorgegeven mobiele nummer, maar naar ons huis, alwaar de lijn doorgeschakeld is naar Renate’s mobiel, die dus op haar werk in Amsterdam was. Puntje bij paaltje: ze waren wat later vanwege drukte op de weg. Nou ja, dat kan gebeuren. Uiteindelijk begonnen we dan toch wat op onze nagels te bijten, vooral toen we nog maar een klein uur te gaan hadden voordat er publiek zou komen. Er moest nog wel gesoundcheckt (en geluncht – enne, oja, opgetreden) worden.
Blozende hoofden
Maar jawel! Daar kwam dan eindelijk een auto aan, gevuld met zoekende, wat blozende hoofden. Wat wilde het geval: ze hadden des auto’s tomtom niet ingesteld op het adres van De Kleine Waarheid, maar op dat van de B&B (die ze dus helemaal niet zouden gebruiken). Terwijl ze, rondrijdend in een nieuwbouwwijkje aan de rand van warm Zaandam, zich afvroegen wat een rare plek dit toch was om een zaal te hebben, tikte het klokje maar door. Totdat ze dan eindelijk de fout inzagen toen ze mijn info-sheet nog eens bekeken. Jolijt alom.
En hop, op naar de Klauwershoek dus, alwaar ze verontschuldigend giechelend de auto uitlaadden, verhalend over de tocht door Zaandam die ze gemaakt hadden. Ik reed even mee richting parkeerplek op De Burcht met Anna, die ik, teruglopend naar de zaal, nog nèt kon behoeden voor een – op zich in het licht van dit alles bezien, passende – struikelpartij (“whoopsie dearie, there I go”). Dit alles deed me licht denken aan de eveneens in Donegal gewortelde (en vooralsnog eveneens boekingsagent-loze) charmant-chaotische Henry Girls, vooral toen die ons destijds telefonisch meldden dat ze wat later waren want ze “wilden nog even naar de Keukenhof”.
The Friel Sisters ademen muziek
De soundcheck verliep echter soepel en het publiek heeft niets gemerkt van ons nagelbijten vooraf. En werd getrakteerd op een levendig optreden van drie enthousiaste meiden plus een kundig op gitaar en fluit begeleidende jongeman genaamd Caoimhín Ó Fearghail. Niks geen band op automatische piloot, het spelplezier straalde er werkelijk vanaf. En dat is wat meteen uitermate charmant is aan ze: de zussen leven en ademen muziek en lijken ervan te genieten – van elkaar, van het feit dat ze voor de eerste keer in Nederland spelen, van de muziek, en van het enthousiaste publiek in een (ondanks de zomerse dag, ondanks het feit dat de plaatselijke media dit maal ons persbericht niet had opgepikt zodat er nergens een stukje in de krant stond) goed gevulde Kleine Waarheid.
Oma uit Donegal kwam geregeld voorbij, kennelijk een onuitputtelijke muzikale bron voor de zussen, en nu en dan werd er een zus verbaal op de hak genomen, met name de nog vrijgezelle Claire moest het – op een vrolijke manier – “ontgelden”. Waarna er dan weer meeslepend, dan weer razendsnel gemusiceerd werd, op fluit, tin whistle, viool, gitaar en uilleann pipes, gewoon door vier blozendgiechelende jongeren bij wie de toekomst van traditionele Ierse muziek in méér dan uitstekende handen lijkt te zijn.
En de herhaaldelijk genoemde oma? Die mag beretrots zijn. Het zou in principe voor de hand liggend zijn dat we The Friel Sisters nog eens een keer terug gaan zien bij Roots aan de Zaan. Want inderdaad, “P stands for Paddy I suppose” (zoals de dames het aloude Planxty aanhaalden), maar P staat ook voor Plezier.
