38. Op vrijdag 20 mei 2016 speelden O’Hooley & Tidow voor de tweede maal bij Roots aan de Zaan. Eerder traden ze in juni 2014 op, een week voordat ze een concert gaven tijdens gerenommeerde Glastonbury Festival in Engeland. Voor de gelukkigen die dat prachtige optreden bij ons (toen overigens nog in Serah Artisan) mee maakten was het geen wonder zijn dat we de dames teruggevraagd hebben.
O’Hooley & Tidow hebben inmiddels drie albums op hun naam staan, te weten Silent June (2010), The Fragile (2012) en The Hum (2014). Dat laatste album werd door MOJO magazine uitgeroepen tot Folk Album Of The Year 2014. Daarna volgde nog het fraaie tussendoortje Summat’s Brewin’ (2015). Belinda o’Hooley (zang, piano, accordeon) maakte eerder deel uit van Rachel Unthank & The Winterset, de voorloper van The Unthanks (anderhalve maand hiervoor bij Roots aan de Zaan in het Zaantheater!) en speelde in het trio van de levende legende Nic Jones; samen met zangeres Heidi Tidow wordt een prachtige chamber folk neergezet, met een repertoire dat zowel zelfgeschreven is als uit de traditie put, in donkere of juist humoristische folk tales, met harmonieuze zang en mooie pianobegeleiding.
Destijds in 2014 verzorgde de van Fungus en Amazing Stroopwafels bekende Fred Piek het voorprogramma van O’Hooley & Tidow. Never change a winning team, zullen we maar zeggen: ook nu opende Fred. De staande ovatie die het duo na afloop van het optreden in ontvangst nam, ging hier de boeken in als de langstdurende bij ons, ooit.
Beeld van het optreden van O’Hooley & Tidow
Snapshot uit de nieuwsbrief (2016)
De langst durende staande ovatie uit onze historie viel o’Hooley & Tidow zeer verdiend ten deel, en dat voor een act die helaas bepaald geen hoogvlieger bleek qua kaartverkoop. Integendeel, met slechts 25 (!) betalende bezoekers was dit de minst bezochte Roots aan de Zaan ooit. Ergens las ik, dat er de week ervoor iets van 250.000 mensen de zogenaamde “Toppers” bezochten. Ja, natuurlijk is dat appels en peren vergelijken, ik zou er niet dood gezien willen worden (ha, ha), maar toch – tegen elke Roots aan de Zaan bezoeker staat dus 10.000 man Toppers-volk. Dat heeft iets grappigs, nietwaar? En dat, terwijl je bij ons (nog!) niet verkleed hoeft te komen in glitter en boa’s – lijkt me op zich een hele grote bonus. Maar ja.
Zij die er waren, waren voor zo’n driekwart vaste bezoekers, waarvan grotendeels leden. Het had dit maal best goed in de plaatselijke kranten gestaan, we hadden een lage toegangsprijs, maar zo blijkt maar weer dat a) folk in Nederland (tegenwoordig) een moeilijk te “verkopen” niche-muzieksoort is en b) we het bepaald niet van lokaal publiek moeten hebben: want er was gewoon helemaal niemand zomaar op de bonnefooi gekomen n.a.v. berichten in de plaatselijke media. Dat Belinda o’Hooley & Heidi Tidow volkomen terecht zo langzamerhand zijn doorgedenderd naar de top van de Britse folkscene betekent in ons land, helaas, bijzonder weinig.
Inlijsten
Daar staat echter tegenover dat dit optreden er werkelijk eentje was om in te lijsten – zo bleek ook uit de genoemde langdurige staande ovatie en gehoorde superlatieven vanuit het publiek, dat in diverse gevallen ook dit keer weer van vèr buiten de regio kwam. We hebben het de dames nog gevraagd: vinden jullie het wel de moeite waard om naar Nederland te komen terwijl de zalen aan het thuisfront veel en veel voller zijn? Dat zag ik verkeerd; ze houden van een intieme sfeer en spelen eigenlijk liever klein dan groot. Een te prijzen houding.
Gelukkig is een klein publiek in De Kleine Waarheid bepaald niet storend; integendeel, we moeten er voor waken er daar niet juist teveel te hebben, het is een beetje type huiskamerconcert. Het is eerder aangehaald: in de veel te grote Vermaning zou dit wellicht wat doodgevallen zijn; in De Kleine Waarheid bepaald niet. Een geluk bij een ongeluk. Het heeft dan wat exclusiefs en er werd een prachtoptreden neergezet.Daarom doen we dit, en blijven we dit doen. Hoewel we er over moeten nadenken of we het dragen van glitter, boa’s of opzichtige cowboyhoeden niet verplicht moeten stellen; het werkt tenslotte bij De Toppers…
Nog niet te koop
Fred Piek opende de feestelijkheden gepast en fraai; gezien de keuze van covers zat hij duidelijk in een Richard Thompson-periode, uiteindelijk eindigend met diens The Poor Ditching Boy waar Belinda (piano) en Heidi (zang) hem kundig ondersteunden – daar waren ze bij de soundcheck die middag al even doorheengefietst.
O’Hooley & Tidow deden diverse songs van wat als een (prima) tussendoor-album genoemd mag worden. Summat’s Brewin’, waarop zowel de geneugten als de donkere kanten van alcohol in al haar verschijningsvormen centraal staat. Ook werd er teruggegrepen naar eerdere albums The Fragile en The Hum. Opvallend genoeg op één song na niet naar hun gloednieuwe album Shadows. Dat was op zich ook logisch: de dozen met CD’s waren nog (nèt) niet gearriveerd toen ze naar Nederland vertrokken, het album was dus nog niet te koop.
Shadows wordt officieel ten doop gehouden gedurende het prestigieuze Cambridge Folk Festival in juli. Alwaar O’Hooley & Tidow al eens werden uitgeroepen tot beste live act. We zijn benieuwd. Want als het mooie Summat’s Brewin’ als een tussendoortje (voornamelijk covers en in gepaste gelimiteerde oplage van 1000 exemplaren) wordt gezien, moet de lat hoog liggen voor hun échte nieuwe album. Enne, ondanks die 25 mensen publiek: we hebben ze voorzichtigjes teruggevraagd voor over een jaar of twee. Kwaliteit valt tenslotte niet in kwantiteit uit te drukken. Vragen we De Toppers als support act. Althans, mocht Fred niet beschikbaar zijn.
