72. Op zondag 19 mei 2019 kwam de Noord-Ierse groep LORE voor een exclusief Nederlands concert over naar De Kleine Waarheid. In 2015 bracht de indie-folkgroep groep haar titelloze debuut-EP uit en dat leidde direct tot een nominatie voor de Pure M Award voor zowel Best Irish Band als Best EP. Een jaar later volgde de tweede EP Believe.
De naam Lore komt logischerwijze van het woord folklore.
Zangeres Carolann Carlile – geboren in Belfast, getogen in Derry – is frontvrouw, en wordt kundig gesteund door Raymond o’Kane op piano. Op mandoline en gitaar vinden we oprichter Luke McCloskey, en de meest recente aanwinst is Rebecca Hall (viool/fluit) die, zo lezen we in hun bio, haar eigen tattoos ontwerpt – dat u het weet.
Qua geluid worden vergelijkingen getrokken met Melissa Etheridge, Tori Amos, 10.000 Maniacs en Sarah McLachlan, en we hebben zo het idee dat we van Lore nog veel gaan horen.
“Carolann Carlile embodies a powerful yet angelic voice that truly brings the music to life and shows us what Irish singing is all about” – Pure M Magazine
Beeld van het optreden van Lore
Snapshot uit de nieuwsbrief (2019)
Lore was misschien een wat vreemde eend in de bijt. Aanvankelijk zouden we niet 19, maar 17 mei een concert gehad hebben, met o’Hooley & Tidow. Dat werd echter exact een jaar uitgesteld naar 17 mei 2020. Maar recentelijk helemaal afgeblazen: het stel is in blijde verwachting en wordt mama’s!. Daarna hadden we enige tijd Gabriel Yacoub in de agenda staan maar die moest vervolgens wegens gezondheidsproblemen afzeggen. Vervolgens met Peter Knight & Jon Spiers bezig geweest, maar ik kreeg geen tweede Nederlandse zaal geïnteresseerd, voor één concert kwam men niet over. Dus het bleef er bij één, en dus: lege handen.
Dat alles speelde toen Cara Dillon vorig jaar bij ons optrad. Dit trok de aandacht van oorspronkelijke plaatsgenoten Lore. Zij waren eerder support act voor Cara geweest in hun thuisland. De groep stuurde, exact op het voor hen juiste moment, een mailtje en bood zich aan. Precies toen we nog steeds een act zochten voor die 17e mei. Moe gestaard op deze datum, en een YouTube clip klonk prima, werd Lore dus de vierde keus voor die datum. Die vervolgens wel nog twee daagjes verzet werd naar de 19e. Vandaar.
Wisselend
De reacties zondagmiddag waren wisselend, niets zo subjectief als muziek. Vond de één het fantastisch, anderen hadden er wat minder mee. Ik (Koen) reken mezelf dan dit maal toch tot die laatste groep. Waarom? De band poogt, lijkt me, teveel te willen zijn. Harpiste en zangeres Rebecca Hall, soms ook op viool, is niet de frontvrouw, maar viel de folkliefhebber waarschijnlijk het meest op. Raymond – piano, zang – leek meer uit de lounge pop hoek te komen, met enkele zelfgeschreven en ongetwijfeld welgemeende, maar wellicht iets tè suikerzoete ballads. Blikvangster/zangeres Carolann heeft een stevige stem die haar vast ver doet komen bij de welbekende zangwedstrijden met jury’s op TV. Gitarist Luke tenslotte doet zijn ding en begeleidt bescheiden.
De band noemt hun stijl van muziek “sophisticated pop” en doet er een vleugje folk, iets lounge en een snuf soul(-volle vocalen) bij, met een sound die niet echt zou misstaan als, ach laten we het in deze week maar even noemen, zo’n sympathieke Ierse Eurovisie Songfestival-inzending – zo één die je de winst eigenlijk stiekem het meest gunt, maar natuurlijk weer in de lage middenmoot eindigt.
Het op één na laatste Kleine Waarheid concert deed ons ook weer eens met de neus op de feiten drukken: dat niet enkel subsidie-perikelen aan de basis liggen van ons aanstaande vertrek daar. Naburige horecapanden hebben er een handje van met deuren wijd open harde (live-)muziek de straat op (en De Kleine Waarheid in) te knallen (en waarom moet dat altijd zo hárd). Dat gebeurt gelukkig lang niet altijd maar is toch al meer dan eens voorgekomen, zo ook nu.
Herrie van de buren
Er valt ook gewoon niet op te plannen. Vroeg in de middag de stoelen in de zaal neergezet, daarna even uitpuffend op het terras. Toen zagen we met lede ogen aan hoe eerst het ene buurcafé een buitenbar neerzette. Waarna bij de ander een auto stopte, compleet met “100% NL” bumperstickers. Daaruit kwam een imposante geluidsset tevoorschijn, die buiten (!) neergezet werd.
Naarmate het concert van Lore vorderde, werd de herrie buiten steviger (hoewel het vanwaar ik zat wonderwel niet écht stoorde in de zaal: dat was met name tussen de nummers door vervelend). Toen Lore klaar was, zagen we op straat een polonaise ontstaan terwijl een Hazes-lookalike met Meatloaf-aspiraties Paradise By The Dashboard Light “zong”. Tsja. Uit het tegenoverliggende pand kwamen eveneens loeiharde live-klanken, waarna vanuit De Kleine Waarheid, die kennelijk ook een eigen duit in het geluidszakje wilde doen, René Froger uit de boxen kwam te schallen (gelukkig pas na afloop van ons optreden!).
We hebben snel ons boeltje bij elkaar gezocht, en hopen dat het er die laatste keer daar op vrijdag 31 mei allemaal iets bedaarder toegaat. Duimen. De Verkadezaal kent dit soort perikelen gelukkig absoluut niet.
