73. Op vrijdag 31 mei 2019 vond de seizoensafsluiting alweer plaats, en dit was voor de allerlaatste keer in De Kleine Waarheid. Uit het noorden van Engeland – waar belangstelling voor voorouders en hun rijke traditie tot een algemene volkssport is uitgegroeid – kwamen de drie heren van THE YOUNG‘UNS speciaal over voor een exclusief Roots aan de Zaan concert.
Sean Cooney, David Eagle en Michael Hughes kennen elkaar al sinds hun jeugd. Ze waren nog tieners toen ze met folk in aanraking kwamen, in de plaatselijke pub. Vervolgens in de lokale folkclub waar ze, fris en jong, de logische bandnaam door het publiek in de schoot geworpen kregen.
Live optredens met een zelden gezien optimisme. Dynamiek en humor, waardoor hun vaak als close-harmony gebrachte nummers al snel tot vrolijkheid en meezingen leidt.
Het is zeker niet alles acapella wat de klok slaat, maar het zwaartepunt ligt daar wel op. Dit jonge trio is gaan grasduinen in de songs die hun door de vroegere generaties werd achtergelaten en door overlevering onder de aandacht is gebleven. Het legt ze geen windeieren: in hun thuisland zijn ze top of the bill en staan ze in grote theaters. Bij de BBC Folk Awards 2018 werd hun recente album Strangers uitgeroepen tot beste album van het jaar. Naast traditionals zingen ze ook eigen nummers, die uitstekend in de traditie passen.
“The Young’uns have perfected a sound that is as unique as it is uplifting, and it would be no surprise if their already burgeoning popularity were to rise to even greater heights”– folkradio.co.uk
Beeld van het optreden van The Young’uns
Snapshot uit de nieuwsbrief (2019)
Gelukkig deert een klein publiek The Young‘Uns naar eigen zeggen absoluut niet. Zelfs niet als ze zoals nu speciaal voor dit ene concert over moesten vliegen. Maar soms denk je hier dan wel eens: waar doen we dit nou voor? 35 man voor het enige Nederlandse concert van een topact, neusje van de zalm voor een folkliefhebber. Was dit nu echt enkel vanwege het verkeerd zitten agenderen (stom genoeg in het Hemelvaart-weekend)? Dat heeft ons zeker wat bezoekers gekost, die specifiek hadden afgezegd. Geen idee wat er gebeurd zou zijn als we het eerder in het seizoen hadden neergezet. Maar in een ideale wereld was dit gewoon uitverkocht geweest. Met een wachtlijst.
Op de vraag “waar doen we dit nou voor” luidt het antwoord uiteraard: voor degenen die er wél waren. Voor de topavond, en zeker ook voor onszelf. En stiekem als een middelvinger naar de ArenA waar tegelijkertijd de vermaledijde Toppers voor hossende massa’s optraden – de ultieme hel. Dan liever klein maar fijn.
Steeds was het de bedoeling dat het concert versterkt zou zijn. Bert Ridderbos had dan ook een duidelijke technische specificatie gekregen. Echter, tijdens de soundcheck bleek de voorkeur toch uit te gaan naar grotendeels onversterkt. De stemmen van Sean Cooney, David Eagle en Michael Hughes zijn ongehoord krachtig. Gedurende het concert zat Bert er dan ook grotendeels wat werkloos bij. Met slechts hier en daar een detail versterking. Maar ook hij beaamde: prachtconcert, en gelukkig niet (zoals vorige keer) verstoord door luidruchtige horeca-buren van de Kleine Waarheid.
Piekfijn en humor
Muzikaal was het piekfijn, van stevige sea shanties tot verstilde ballads. Met soms als begeleiding van de driestemmige zang hooguit een scheut vleugel of akoestische gitaar. We beleefden echter ook een avond vol humor. Zelden zoveel gelachen tijdens een concert. Waarbij met name de blinde David Eagle, die ook doubleert als stand-up comedian, ongelooflijk adrem uit de hoek kwam. En zo het publiek geregeld liet schaterlachen voordat het weer omver geblazen werd door andermaal de power van driestemmige zang.
Puur klasse; pure klasse.
schuddebuiken met The Young’Uns
