74. De nog redelijk nieuwe formatie ZODOMO (opgericht in 2016) brengt drie van Ierland’s beste muzikanten tezamen en wordt niet voor niets omschreven als “trad music’s super group” . Op vrijdag 13 september 2019 waren ze eenmalig in Nederland te zien, in De Pasveerzaal (nieuwe naam voor De Verkadezaal) in Zaandam.
Dónal Lunny (gitaar/bouzouki) is een mastodont in de Ierse muziek als kernlid van Planxty, The Bothy Band, Moving Hearts, Mozaik en Usher’s Island – en héél veel andere projecten. Als componist, arrangeur en producer heeft Lunny ook met o.a. Van Morrison, Christy Moore, The Waterboys en Kate Bush gewerkt.
Máirtin o’Connor (button accordeon) was lid van De Dannann, Skylark, Midnight Well en Boys Of the Lough én is bekend van de originele Riverdance, naast werk als solo-artiest en opnamesessies met o.a. Elvis Costello en Mark Knopfler. Aan Riverdance deed ook Zoë Conway (viool, zang) aan mee, verder tourde ze de wereld rond en werkte ook buiten traditionele muziek mee met o.a. Lou Reed en Nick Cave, alsook met Rodrigo y Gabriella, Lisa Hannigan en als gastsoliste met The Irish Chamber Orchestra. Ze heeft een aantal mooie solo-albums op haar naam staan.
“Virtuoso – one of Ireland’s most gifted young musicians” – The Irish Independent over Zoë Conway / “Donal Lunny: a man who has been at the coal face of Irish music for the past five decades” – Hot Press / “Máirtín O’Connor is a squeeze box player in the very top echelon” – Irish Music Magazine
Beeld van het optreden van ZoDoMo
Snapshot uit de nieuwsbrief (2019)
Hoe kunnen we hier nog overheen dit seizoen? Roots aan de Zaan’s seizoensopener was een pareltje. En, gelukkig, goed bezocht. De sterren stonden aanvankelijk niet al te best, we hadden simpelweg verwacht dat Dónal Lunny, Zoë Conway en Máirtin o’Connor de 150 stoelen bij hun enige Nederlandse concert ruimschoots van tevoren konden vullen. Niets was minder waar. Na aankondiging was en een korte run op kaartjes, maar het bleef uiteindelijk tot in de zomer steken op een halfvolle zaal.
Wie kent ZoDoMo?
Maar ja: wie kent de naam ZoDoMo? In de laatste twee weken ging het pas weer goed lopen en er was zowaar een last-minute run op kaartjes. Zeker toen daags van tevoren zowel de Ierse ambassade als The Irish Club in Amsterdam op Facebook melding maakten van het concert. Zo hadden we meer Ieren dan ooit tevoren onder ons dak, en al met al een toch vrijwel uitverkochte zaal. En dat verdienden de muzikanten ook.
Prettige lui
Ja, ik was licht nerveus hier. Ons 75e concert staat voor de deur, er zijn al heel wat muzikale helden de revue gepasseerd en vrijwel altijd was de kennismaking plezierig, bleken de levende legenden in kwestie gewoon heel prettige lui. Neem een Dave Cousins van The Strawbs in 2015. Ik sprak hem enige tijd alleen en we kwamen over prijzen van CD’s te spreken. Zo was er een bepaald solo-album van hem (Duochrome) dat op Amazon voor 400 pond te koop stond. Mijn manco in mijn Strawbs-collectie. “Seriously? I have a box of them in the attic. Am I rich now?”. Hij beloofde me een exemplaar op te sturen. Dat zal wel, dacht ik. Maar een week later lag Duochrome gratis en voor niks en met een aardig dankbriefje in de bus.
Martin Carthy dan. Stapt er opeens een levende platenhoes uit de auto, bij aankomst. Zomaar in mijn eigen Zaandam! We dineerden na de soundcheck naast De Vermaning en we zijn beiden even de kerk in geglipt na het diner. Deze was muisstil op een oefenende pianiste op de vleugel na. Fluisterend praatten we over het eeuwenoude gebouw. Hij was oprecht geïnteresseerd. Tegelijk is het, voor de liefhebber, alsof je met Paul McCartney zelve babbelt. Kortom, vreemde gewaarwording.
Zo ook vorige week. Daar stapte Dónal Lunny uit de auto. Noem vijf van de meest invloedrijke Ierse folkmuzikanten van de afgelopen halve eeuw: Dónal is zeker een kandidaat. Tegelijkertijd: wat een geweldig sympathieke vent. Idem dito wat betreft de alleraardigste Zoë Conway en Máirtin o’Connor met zijn gortdroge humor (en culinaire interesse. Chauffeur Martin Tijdgat werd op pad gestuurd om voor €110 aan kaas te kopen, van de Alexanderhoeve).
Stipt
Gelukkig was het ook weer een concert waar alles goed liep. Dit is altijd even afwachten zeker als de muzikanten die dag op Schiphol aankomen. Er kan van alles mis gaan, van vertragingen tot vlucht missen tot noodweer tot stakingen. Je kunt er niets aan doen, maar zit potentieel met een geweldig probleem. Met klamme handjes tuur ik dan vooraf naar de Arrivals-site van Schiphol. Maar goed, iedereen ruim op tijd, alles stipt op schema. Als het enige probleem was dat mijn iPod met pauzemuziek de hele dag op repeat bleef staan, waardoor we wel héél vaak hetzelfde nummer van The Poozies hoorden, dan tekenen we daarvoor.
Oprecht spelplezier
Ook voelde het als een warm bad om weer bij FluXus te zijn, en nu zijn we standaard onder de pannen daar. In alle eerlijkheid heeft gedoe ons bijna doen breken vorig seizoen. Nu alle ruis achter de rug is, zitten we vanaf nu alleen nog maar bij FluXus. Dat heeft de rust én het plezier danig doen terugkeren. Met dat in het achterhoofd was het concert van ZoDoMo een plaatje om mee te beginnen. Een vrijwel volle zaal, drie virtuoze muzikanten die ondanks hun status geweldig prettig in de omgang waren, en het concert was een knock-out.
Toch lijkt zoiets moeilijk verkoopbaar te zijn buiten een kliek diehard fans. Een grotendeels instrumentale set, op twee nummers gezongen door Dónal Lunny, na. Maar zoals iemand na afloop meldde: desondanks verveelde het geen moment. Hier geen vierde lid op de automatische piloot, maar oprecht spelplezier en een ongekend tentoongespreide virtuositeit die elke minuut tot een lust voor het oor maakte. Een mooiere start van dit seizoen konden we ons niet wensen.
Oja! En de verloren portemonnee, waarvan melding werd gemaakt in de pauze, werd gevonden. Dus als er geruchten de ronde doen over folk-zakkenrollers: die zijn er niet. De beurs was simpelweg uit zijn zak gevallen en alles kwam op zijn pootjes terecht.
