96. Louise & Michelle Mulcahy en Zoë Conway & John McIntyre verzorgden op vrijdag 12 januari 2024 bij Roots aan de Zaan een exclusief dubbel-concert in Nederland (ze traden als duo’s op, alsook samen).
Als lid van het trio Zodomo (met Dónal Lunny en Máirtin o’Connor) trad Zoë Conway in september 2019 al eens op bij Roots aan de Zaan, toen voor een uitverkochte zaal. Nu kwam ze voor een exclusief concert speciaal over met haar man John McIntyre – én met de zussen Louise en Michella Mulcahy, voor een uniek dubbelconcert dat de plaats innam van het onlangs geannuleerde concert van Dervish (dat 13 januari zou hebben plaatsgevonden.).
Met hun eclectische mix van viool en gitaar brengen Zoë Conway en John McIntyre een mooie dwarsdoorsnede van het brede spectrum van de Ierse muziek waarbij ook invloeden uit klassieke muziek, jazz en worldmusic niet geschuwd worden. Hun debuutalbum Go Mairir I Bhfad (Long Life To You) uit 2017 leverde een vijfsterrenrecensie op in The Irish Times. Ze werden hierop bijgestaan door grootheden als Frankie Gavin, Andy Irvine, Mícheál Ó Súilleabhán, Tommy Peoples, Bill Whelan en eerdergenoemde Dónal Lunny en Máirtín O’Connor. Zoë trad eerder op als onderdeel van de wereldberoemde theatershow Riverdance en speelde buiten de folkpaden met o.a. Lou Reed en Nick Cave. Als soliste trad ze op met The Irish Chamber Orchestra, The National Symphony Orchestra en The BBC Symphony Orchestra. John maakte deel uit van de succesvolle indie band The Revs en trad daarmee wereldwijd op. Het duo werkt verder samen met de Schotse Gaelic-zangeres Julie Fowlis, o.a. op het album Allt.
“Simply one of the best folk duos on the planet” (BBC)
Michelle Mulcahy is multi-instrumentaliste maar grotendeels bekend als harpiste, met de vinger secuur aan de pols van de traditionele Ierse muziek – zoals Living Tradition over haar schreef, “confirming her as one of most significant musicians redefining harp”. Haar zus Louise Mulcahy is virtuoos op de uilleann pipes en ontving The Liam O’Flynn Award voor haar werk op dat instrument; iedereen die die naam kent weet dat je daarvoor wat in je mars moet hebben. Naast solo-albums namen de zussen Mulcahy ook samen met hun vader Mick CD’s op – er verschenen als trio drie albums. Louise en Michelle werden uitgeroepen tot Female Musician of the Year bij de Live Ireland Awards in 2017. Grootheid Matt Molloy noemde Louise “one of the finest musicians of her generation”.
Beeld van het optreden van Louise & Michelle Mulcahy en Zoë Conway & John McIntyre
Snapshot uit de nieuwsbrief
Er kan zóveel misgaan bij een concert. Je kunt het nog zo goed plannen, maar je bent afhankelijk van wat er op de dag zelf op het pad komt. Het vorige optreden, dat van Gryphon op 9 december vorig jaar, werd geteisterd door allerlei malheur (maar kwam uiteindelijk goed). En het concert van januari stond aanvankelijk te boek als de potentiële ijsberg (met Roots aan de Zaan als Titanic), toen het geplance concert van Dervish een hele dure vergissing leek te gaan worden. In september trokken we aan de noodrem daarvan, daarmee een mogelijke catastrofe afwendend, en klopten we aan bij Zoë Conway: kon zij wellicht …? Lang verhaal kort, ze kon, ze nam John McIntyre en – om het extra speciaal te maken – de gezusters Mulcahy mee, en zowel voorbereidingen als concert verliepen dit maal geheel rimpelloos.
Wel was dit een wild card. Ja, Zoë geniet bekendheid in kringen, maar hoe zit dat hier? Gelukkig kwam de kaartverkoop snel van de grond vanaf het moment van aankondiging, en waren er diverse razend enthousiaste reacties, die de burger toch moed gaven. De deceptie die er aanvankelijk met het financieel topzware Dervish aan zat te komen, was afgewend: the only way was up.
Die vrijdag was ik rond het middaguur op Schiphol waar, bij Arrivals hal 1, reguliere bezoeker Martin Tijdgat al aan de koffie zat. Hij zou van het vliegveld naar het hotel rijden, alleen allevier én instrumenten pasten niet in zijn auto: daarom zou ik er twee meenemen in de trein. De vlucht was een halfuur eerder dan gepland geland en een foto op Facebook bewees, dat Zoë en consorten ook daadwerkelijk in het vliegtuig zaten: daarmee waren de meest voor de hand liggende catastrofes (vliegtuig gemist c.q. vertraagd) afgewend.
En daar waren ze: inclusief Michelle Mulcahy’s harp in een enorme harpkoffer: blij toe dat we ons zouden opsplitsen in auto en trein, want in auto alleen had dit echt niet gepast met zijn allen. Ook de trein hielp mee, waardoor we ongeveer gelijktijdig in Zaandam aankwamen, waarna Martin eerst de instrumenten even richting zaal reed – en ja, er was intussen tijd voor die tegenwoordig obligate Zaandam foto: Toeristen Voor Het Inntel (het hotel met de geveltjes). Dat hotel was echter buiten budget: na Zoë en John bij het naastgelegen Easyhotel te hebben afgeleverd, racete ik naar huis om even een halfuur rust te pakken alvorens Edvard me oppikte om naar de zaal te gaan.
Alwaar zaalbeheerder Moon met de koffie klaar stond, geluidsman Erik kort erna kon opbouwen, lichtman Piet niet lang op zich liet wachten en de muzikanten tenslotte op exact de afgesproken tijd de zaal in liepen.
Als we hen hun gang hadden laten gaan had het soundcheckende kwartet doorgespeeld tot aan het begin van het concert – hier was spelplezier een absolute toegevoegde waarde – maar er moest gegeten worden, er zou volk komen vanaf half acht, er waren nu eenmaal dingen te doen.
Altijd voelt het oneerlijk aan dat je hier nog geen honderd mensen voor kunt trekken, maar voor ons doen is dat aantal (we zater er nèt onder) gewoon best goed, en de zaal was dan wel niet tot de nok, maar toch in elk geval prettig gevuld. Een mogelijke catastrofe veroorzaakte ik vervolgens bijna zelf, door in het gangetje en in het donker tegen Louise Mulcahy’s uilleann pipes op te botsen, zo’n minuut voor ze op zouden komen: “oops! Oh dear!” en met een zaklampje werd naar schade gezocht, maar die bleek er schijnbaar niet te zijn. Je moet er toch niet aan denken: “krak”. Dan waren het ook nog eens uilleann pipes die door de grootmeester zelve Liam o’Flynn ooit was bespeeld. Heiligschennis zowat.
Louise en Michelle openden de eerste helft met prachtig instrumentaal werk (harp, concertina, viool, fluit en eerdergenoemde pipes): telgen van een familie van virtuozen. Geen wonder dat Zoë hen had voorgesteld om dit speciale optreden samen mee te doen. Het ene duo wisselde het andere vervolgens af: Zoë en John deden deel twee van de eerste set, een combinatie van instrumentals en gaelic songs, en de toon was gezet. Na de pauze zouden ze verder gaan als kwartet.
In de pauze was ook nog eens spontane live-muziek van de zussen Suzanne en Julia, een ideetje dat enkele concerten eerder opgeborreld was, om “iets in de foyer” te doen, voor de informele leuk. Dank aan hen!
Eenmaal terug in de zaal – zonder schade te berokkenen aan uilleann pipes of anderszins– ging het verder, nu met allevier samen. Simpelweg briljant, de automatische piloot was in geen velden of wegen te bekennen.
Tevreden publiek, lachende gezichten op het podium, en de vergelijking werd wel gemaakt met een informele Ierse sessie waar de vonken af vliegen, alleen dan niet in een Ierse pub – maar gewoon in het theater van een Zaanse muziekschool. Superlatieven te over na afloop, waar iemand het zelfs “het concert van het jaar” noemde, maar ja, dat is makkelijk gezegd … als het nog maar 12 januari is. Maar wie weet?
