105. Op zaterdag 11 januari 2025 speelde in De Vermaning in Wormerveer Clachán: een ervaren Keltische folkband, bestaande uit zes muzikanten. De groep is in 2006 ontstaan en in wisselende samenstellingen uitgegroeid tot de huidige krachtige formatie.
Clachán speelt mooie en swingende Keltische muziek uit Ierland, Galicië (Spanje), Frankrijk en Schotland. De groep treedt regelmatig op kleine theaters en folk-gelegenheden in Nederland en België, en verzorgt tevens regelmatig de muziek bij particuliere feesten en culturele evenementen.
Clachán betekent in het Iers zowel “saamhorigheid” als “buurtschap met een eigen (muzikale) identiteit”. De groep bestaat uit Marianne Voet (zang, gitaar, bodhran), Gerard Clements (whistles, doedelzak, zang), Hans den Bezemer (cittern, gitaar), Marc de Roos (uilleann pipes, concertina), Fons Panneman (piano, synthesizer, bodhran, zang) en Gradus Lemmen (fiddle).
Beeld van het optreden van Clachán
Snapshot uit de nieuwsbrief
Toen we begonnen aan seizoen 2024/2025 en nog geen weet hadden in wat voor zaalhommeles we terecht in zouden komen, hadden we in de tweede helft (lees: eerste helft van 2025) een behoorlijk ander programma, dan wat er uiteindelijk is komen te staan. Om uiteenlopende redenen vielen Will Pound & Jenn Butterworth (11-1), Sharon Shannon (15-2) en Carmina (12-4) in vrij korte tijd om. Hoe geweldig 2024 qua concerten ook was voor Roots aan de Zaan, alles kan zomaar ineens veranderen, zo weten we inmiddels maar weer al te goed.
In november schoven we de regionale celtic band Clachán erin (twee leden zijn zowaar Roots donateur), in plaats van Pound & Butterworth, en dit was mede, om een destijds eventueel voor ons nieuwe locatie uit te proberen: want we voelden vanaf oktober al nattigheid wat betreft onze oude locatie, De Pasveerzaal van muziekschool FluXus. Het leek een goed idee om eens even verder te kijken: de bedoeling was in elk geval voorlopig eenmalig De Vermaning in Wormerveer uit te proberen.
Met een band die, met de toch vrij matige belangstelling in dit land voor folk, geen volle zaal zou trekken: om heel eerlijk te zijn en met alle mogelijke respect, ik zag het concert als een verkapte generale repetitie – een mogelijk nieuwe plek, dus waar moeten we op letten? Handig is: er gewoon een concert te doen. Een try-out.
Daar verslikte ik me even goed: er was een aanloop van bezoekers waar we bij menig concert (zie: twee van de drie onlangs gecancelde concerten) maar van mogen dromen. Zeker de laatste dagen was er een constante en in de weken voorafgaand een concert zelden eerder vertoonde kaartverkoop. Waarbij overigens onze donateurs, met name zij die van verder komen, het grotendeels juist lieten afweten – en er een toestroom was van mensen die we niet eerder zagen bij Roots aan de Zaan.
Kortom: de kracht van een regionale band, die ook nog eens prima muziek maakt. En het derde Roots-concert op rij waarbij we de honderd bezoekers voorbij gingen. We kunnen u zeggen: dat gebeurt niet vaak.
Zo’n nieuwe plek is, laten we eerlijk zijn, echt vreemd. De laatste keer dat we een voor ons compleet nieuwe zaal uitprobeerden, was in 2016: dat was dus Fluxus’ Pasveerzaal (toen nog Verkadezaal). Ik voelde me er die 11e januari aanvankelijk licht verloren in, maar het dient gezegd: de gastvrijheid van de Vermaning-mensen was uitstekend. Een domper was, dat de in wezen gloednieuwe lichtset (die wel degelijk al aan het plafond hing), nog niet aan de praat was gekregen: we gaan er op dit moment van uit dat dat volgende maand als we ons volgende concert daar hebben, verholpen is. Een ander ding was: het lage en smalle podium. Ging dat wel werken?
Lichtman Piet had dus geen licht te bedienen, en werd vandaag Nasiman Piet: van alle markten thuis, die man. Met twee enorme pannen nasi en een meteen door hem aan De Vermaning gedoneerde magnetron, zorgde hij deze keer voor het eten, ook wegens (vanwege werk) afwezigheid van Renate en haar gebruikelijke soep. We waren er vrij vroeg, want tsja, het was voor iedereen nieuw: alles kon op gemak opgebouwd worden. De Vermaning-vrijwilligers aten gewoon met ons mee, en het had zo meteen iets leuk kneuterigs: hier geen management teams en elk-jaar-weer-een-andere-directeur zoals bij FluXus (hoewel die mensen nooit bij onze concerten kwamen), maar vrijwilligers die het óók belangrijk vinden op cultureel gebied dingen neer te zetten. En de nasi was heerlijk, Piet.
Uitval van Edvard (de griep waart rond) maakte dat Piet, naast de nasi, ook de aankondiging voor zijn rekening nam: dat haperde een beetje, ook omdat mijn papiertje niet heel goed leesbaar bleek in zowel best vaag licht, én door andere (bebrilde) ogen. Hoe dan ook, Clachán trad aan, maar paste alleen niet met zijn zessen op het te smalle podium, waardoor enkelen in het publiek later aangaven dat ze pas gedurende het concert begrepen, dat er een toetsenist en een violist aan de zijflanken zaten. En: de muziek begon en ik besefte ineens: oei, het zaallicht is nog aan! Na wat gezwaai mijnerzijds naar Piet (die dichtbij de lichtknop vertoefde) tijdens het eerste nummer ging die alsnog uit. Nouja: het was een try-out, hè. Dan moeten we ook het lichtknopje zo’n eerste keer kunnen vinden. Al doende leert men.
Niettemin werd de muziek prima ontvangen. Clachán heeft een sterke focus op, maar beperkt zich niet tot, de Ierse muziek, en doet allerlei welkome uitstapjes: zo was het de tweede keer in anderhalf jaar tijd dat La Renard Et La Belette te horen was (eerder door Laïs vertolkt, in oktober 2023). .
Zelf kon ik eerlijk gezegd mijn plek niet goed vinden die avond. Ja: alles was nieuw (zelfs het grootste deel van het publiek)! Ik zit daar ook voor foto’s en filmpjes, die uiteindelijk op ons YouTube kanaal verschijnen: er zijn meerdere donateurs die niet kunnen komen, maar zo toch iets ervan meekrijgen. Plus het is een geweldige manier om souvenirs van zo’n concert te ‘vangen’, zeker met de iPhones van tegenwoordig. Echter, direct bij aanvang van het concert begreep ik: dat gaat ‘m niet worden vanaf de zijbank. Op zich best goed zicht daar, alleen: niet voor filmpjes.
Waarna ik al snel helemaal naar achteren ging, achter de niet bemande mengtafel (geluidsman Erik doet ’t met een iPad), en ook dat gaf geen geweldig resultaat: de statische lila belichting (en de afstand) werkte niet bepaald mee.
En wat heel duidelijk was: het podium was echt veel te laag. Dit is (naast de belichting) het grootste aandachtspunt voor een volgende keer, naast het feit dat het wel merkbaar was dat, om het leuk te houden, we wel tegen de max zaten qua aantal mensen dat wij bij concerten (hier) kunnen hebben. Ja: er passen er best nog meer in. Maar het moet een beetje comfortabel blijven. Er waren bij Clachán 125 bezoekers (en ondanks de griepgolf was er buiten Edvard – nu weer op de been – geen één grieperige afmelding).
Vanaf nu gaan we het bij De Vermaning 140 uitverkocht noemen. En hoewel we de afgelopen drie concerten daar tegenaan zaten, hebben we toch echt gemiddeld minder dan 100 mensen bij onze concerten.
