106. Het meermaals bekroonde jonge trio Alfi dat zaterdag 15 maart 2025 bij ons speelde, is het samenwerkingsproject van muzikanten Fiachra Meek, Ryan McAuley en Alannah Thornburgh. Met de vrij ongebruikelijke bezetting van harp, vijfsnarige banjo en uilleann pipes verkent Alfi een combinatie van muziek en zang afkomstig uit de folktradities van Ierland en Amerika.
Genomineerd voor Best Emerging Folk Artist bij de RTÉ Folk Awards, heeft Alfi ook diverse onderscheidingen ontvangen, waaronder de US Embassy Creative Minds Award, de Caoimhin O Dochartaigh Award op het Imbolc International Music Festival en de Molloy Award op Birmingham TradFest.
Alfi bracht in juli 2023 het debuutalbum Say Old Man uit, met lovende kritieken:
‘The album captures the organic, full-bodied spirit of their live shows, as well as the distinctive personalities of the players – and marks Alfi as a vital force in Ireland’s ever-diversifying folk scene’ – Hot Press
Sommigen zullen zich het intieme optreden van Na Tonnta herinneren bij Roots aan de Zaan in De Kleine Waarheid, in maart 2018. Alfi’s Fiachra Meek was lid van deze band, maar bleek door omstandigheden uiteindelijk verhinderd te zijn om zich bij de groep te voegen dat weekend. Nu dan alsnog, in een andere hoedanigheid.
Dat bovendien de appel niet ver van de boom valt, bewijst Ryan McAuley, als zoon van gitarist Jackie McAuley (o.a. Them, Trader Horne). Al bleek heel kort vantevoren, dat Ryan verhinderd was.
Beeld van het optreden van Alfi
Snapshot uit de nieuwsbrief
We hadden natuurlijk een raar begin van het jaar, met een imploderende FluXus relatie waardoor we genoodzaakt werden een andere zaal te vinden, én – ongerelateerd – het uitvallen van zowel Sharon Shannon in februari en Carmina in april, waardoor heel Roots aan de Zaan zowel qua programmering als qua zaal gewoon echt even op zijn gat lag. Temidden van alle gedoe hadden we op 11 januari die try-out met Clachán in De Wormerveerse Vermaning, destijds bedoeld als uitprobeersel omdat we het (op termijn) mis zagen gaan met FluXus: dat einde kwam echter veel sneller, met de beslissende acte exact rond die dagen.
Reacties op die try-out waren verder goed met wat praktische mitsen en maren, die we vervolgens aangepakt hebben. Zelf zat ik destijds helemaal niet goed in mijn vel door alle gedoe en de nieuwigheid, waardoor op 11 januari het concert van Clachán muzikaal grotendeels langs me heen ging. Het kwam uiteindelijk best wel goed uit dat we in februari plots een gat in de programmering hadden, dat we niet hebben opgevuld: even pas op de plaats na alle gedoe. De eerste week van februari deden Renate en ik een weekje lui-zijn in Egypte: dat was wel even nodig. Piet (inmiddels ook vrijwilliger geworden bij De Vermaning) pakte de zaken aan die bij die try-out overduidelijk struikelpunten waren: het te lage podium, de slechte belichting, en we draaiden het podiumgedeelte naar de andere kant van de zaal.
Het voelde zo veel – heel veel – beter, en wat beklijft van het concert van Alfi was een gevoel van: nu zit het wel weer goed. De shit ligt achter ons. Afkloppen!
Daags vantevoren kreeg ik een email van Alfi’s Fiachra Meek. “We have some unfortunate news”, begon de mail, en ik schrok me wild. Neeee – we gaan toch niet cancellen, dacht ik in die anderhalve seconde. Wat bleek echter: banjo-speler Ryan McAuley was ziek en niet in staat te komen. Gelukkig hadden ze vervanging in de vorm van een bevriende Italiaanse (!) gitarist genaamd Gabriele Brazzo, en dus stond er toch nog een trio … zij het zonder banjo. Alfi was letterlijk, als in qua letters, wél compleet: Al staat voor Alannah Thornburgh, Fi voor Fiachra Meek. Harpiste Alannah was de maand ervoor uitgeroepen tot Best Folk Instrumentalist bij de Ierse RTÉ Folk Awards, terwijl Fiachra onlangs deel uitmaakte van de post-Shane MacGowan gelegenheids-Pogues die in Ierland (stadion-)optredens gaf naar aanleiding van het jubileum van hun klassieke album Red Roses For Me.
Het concert in De Vermaning was beslist de moeite waard: een ruim jaar geleden geheel impulsief geboekt, dat is altijd maar weer afwachten, zeker ook qua publieke belangstelling, die alleszins meeviel (er waren bijna honderd belangstellenden). Invallend gitarist Gabriele was ondersteunend en subtiel aanwezig, de hoofdrol was duidelijk voor Al en Fi: Fiachra als zanger bewapend met uileann pipes, fluit en bouzouki, Alannah met geweldig harpspel: de liefhebber van Iers traditioneel met een jeugdige twist kwamen een concert lang aan hun trekken.
Alannah zag er helaas constant uit alsof ze huilde, of minstens snipverkouden was: dat was ze niet, ze had een probleem met haar lensvloeistof waardoor ze vervelende last had van prikkende ogen, al liet ze dat nauwelijks merken op het podium (maar dat de toegift na een staande ovatie enorm kort was, had alles met prik-ogen te maken).
Gelukkig waren de clipjes die ik “ving” weer van veel betere kwaliteit (zie onze YouTube pagina, waar souvenirs van -bijna- elk concert sinds 2013 te vinden zijn). Ik blijf het steeds enigszins bezwarend vinden pontificaal op de voorste rij te zitten, maar dat is de enige manier waarop ik filmpjes kan maken, mede voor een aantal mensen die wel donateur zijn, maar niet (meer) kunnen komen. Bij Clachán waren de paar filmpjes helaas vrij slecht (qua belichting en afstand); nu zijn ze weer als vanouds:
