CARA DILLON - SAM LAKEMAN

 Cara Dillon

60. Uit Dungiven, Noord Ierland komt deze genre-overschrijdende en in awards grossierende zangeres. CARA DILLON, die met SAM LAKEMAN op zaterdag 14 april 2018 de uitverkochte Verkadezaal in Zaandam aandeed voor een exclusief Nederlands concert. Lange tijd was het stil geweest rond haar, maar sinds 2014 is ze weer actief.

Ooit maakte Cara deel uit van folk-supergroep Equation. Kathryn Roberts & Sean Lakeman (ze waren twee maanden eerder bij Roots aan de Zaan te zien) waren er lid van, alsook de andere Lakeman-broers: Seth en Sam. En met Sam trouwde Cara … en met Sam kwam ze naar Zaandam. Cara is zelf de eerste om toe te geven dat ze geen folk-purist is, dat ze muziek wil maken die de begrenzingen – die de traditie wel eens placht te dicteren – negeert. Ter illustratie: haar Black Is The Colour was een sensatie in de clubs van Ibiza club – in een techno remix van 2Devine.

Elke avond is ze als afsluiter te horen bij de spectaculaire climax in Disneyland Parijs wanneer Come Dream A Dream daar door de speakers schalt. En in China is ze een wereldster: tot haar eigen niet geringe verbazing wordt een album van haar er als lesmateriaal gebruikt. Volle zalen heeft Cara Dillon er vervolgens getrokken. Ziekte (diabetes type 1) en de geboorte van kinderen – met name ook de combinatie van die twee zaken – maakten dat ze enige jaren noodgedwongen in de luwte doorbracht. Maar in 2014 kwam ze terug, met het album A Thousand Hearts – met, op één nummer, achtergrondzang van een groot fan: The Eagles’ Timothy B Schmidt. Voor wat het waard is: onder haar bewonderaars vinden we ook Ed Sheeran. 

Het voorprogramma werd verzorgd door GWENDOLYN SNOWDON. Deze bevlogen folkzangeres begon haar muzikale avontuur bij de Keltisch/Orientaalse Folkband Finvarra. Onlangs kwam haar debuutalbum Three Strand Braid uit.


Beeld van het optreden van Cara Dillon


Snapshot uit de nieuwsbrief (2018)

Het publiek kwam weer van heinde en ver. Diverse aanwezigen zelfs van zó ver, dat ze hotels in de omgeving hadden geboekt, teneinde het enige optreden van Cara Dillon en Sam Lakeman in Nederland mee te kunnen maken.

Het blijft een interessant fenomeen, deze muziek in Nederland. Cara Dillon is een uiterst geliefde zangeres. Dus een volle bak hadden we zeker verwacht, en die wàs er gelukkig ook. Met opvallend veel nieuwe gezichten in het publiek overigens. Maar was de zaal groter geweest dan hadden we zonder meer lege plekken gehad, eigenlijk paste het dus allemaal precies. Reden waarom op de middag van het concert dan toch maar de melding “uitverkocht” op onze website zetten. We waren zo ongeveer vol. Nou ja, het aantal niet-gereserveerde stoelen was op de vingers van één hand te tellen. Dus we wilden voorkomen dat er veel aanwaaiers-zonder-reservering zouden komen. Er waren wel bonnefooiers, maar ook die konden middels vingers op één hand geteld worden. Dus we hadden gewoon een perfecte zaalcapaciteit- en publiek-match.

Niche – Nice!

Met andere woorden: iemand als Cara Dillon, die toch in zekere zin een grootheid in de folkmuziek is, trekt in Nederland dus zo’n honderdveertig betalende bezoekers. Waarbij nota bene diverse bezoekers uit het buitenland kwamen. Dus het waren niet eens allemaal landgenoten die avond. Dan hebben we het toch echt over niche-muziek in dit land der Fransen Bauers en Jannen Smits.

Maar ach, waar zie je je favoriete muziek liever: in een massale betonnen galm-kolos, of in een klein zaaltje? Wij weten het wel. Dus het mag dan niche-muziek zijn hier, daar zit beslist ook een voordeel aan vast. Wat houd je over als je de H uit “niche” haalt? Precies. Voor de muzikanten, want ze spelen voor een ideaal luisterpubliek in een redelijk intieme setting. En voor het publiek, want je zit dan wel niet écht op schoot bij de muzikanten. Erg ver is de stap naar schoot-zitten ook weer niet. Qua afstand dan. Laten we niemand op ideeën brengen.

Het is altijd weer even afwachten of alles wel goed gaat, als de geboekte act de middag van – dus enkele uren voorafgaand aan – het concert aan blijkt te komen op Schiphol, Vaak denken we: dit móet een keer mis gaan. Ging ook een keer bijna mis dit seizoen, maar dat kwam net op tijd goed!. Echter, Cara en Sam waren zo ruim op tijd, dat een winkel-rondje in het centrum van Zaandam er zelfs ook nog in zat.

Soepsuikeroom

Soundcheck op tijd, support act op tijd. Ruim de tijd om Renate’s huisgemaakte rode curry-soep te nuttigen, die door Cara tijdens het concert nog even specifiek aangeprezen werd. Hetgeen maakte dat in de pauze één van onze Suikerooms met een suggestie kwam. Of het wellicht een idee was tegen een kleine extra vergoeding Soepsuikeroom te worden. Een seizoen lang toegang tot alle concerten, én ook nog eens een kop soep. We houden het in beraad, Ben.

Gwendolyn Snowdon opende mooi. Met nummers van haar album Three Strand Braid – waaronder, grappig genoeg, Johny Rau, dat ze via-via kende van de Groninger folkgroep Törf, een band die ooit onze geluidsman Bert Ridderbos in de gelederen had, en laat Bert nu Johny Rau destijds gearrangeerd hebben. Kleine wereld (ship ahoy’)! 

Cara Dillon en Sam Lakeman werden als helden binnengehaald, en kregen het toch wel ideale publiek voor deze avond binnen de kortste keren muisstil: de spreekwoordelijke speld kon je horen vallen waar nodig, en zo kwam Sam’s instrumentale werk op Steinway-vleugel en gitaar geweldig tot zijn recht.

Waarschuwing

Cara vond het nodig het publiek steeds te waarschuwen als ze tin whistle ging spelen, maar ook dat was niet echt noodzakelijk. Bovenal was daar echter Cara’s kristalheldere stem, die menigeen, zo merkten we, tot tranen bracht, waarbij met name haar cover van Tommy Sands’ There Were Roses – over de “troubles” in Noord-Ierland – echt niet onvermeld mag blijven. Bloedmooi en helaas altijd wel ergens in de wereld actueel.

We zagen het één en ander aan Facebook-berichten voorbijkomen op Cara’s pagina en laten we er eentje uitpikken (van Ignace Dhont): “Was it my imagination or did the concert just kept getting better and better? I do know I’ll never forget it. The setting was intimate and the venue had a good sound technician, allowing Cara and Sam to shine like diamonds. I think a touch of reverb suits Cara’s singing style very well, with all her dynamics and short breaks”.

Deze bezoeker noemde hem dus al, maar niet bij naam – echter het is goed nogmaals een pluim te geven aan geluidsman Bert Ridderbos, na een half jaar afwezigheid wegens gezondheidsperikelen. Het geluid was absolute topklasse. Bert had (naast Linde) een uitstekende hulp in de persoon van Jelle van der Weiden – dank Jelle! Dat Bert het geluid deed dit maal is voorlopig echter nog wel even een uitzondering, want de eerstkomende tijd zit de net zo kundige mede-Groninger Erik de Jong achter de knoppen als Bert-vervanging bij onze concerten.

Cara Dillon
Scroll naar boven