65. Driemaal is scheepsrecht, zoals dat heet. The Jigantics, die zondag 4 november 2018 hun afsluitende concert van hun Nederlandse tour verzorgden, in een volle Kleine Waarheid. Ze kwamen eerder bij Roots aan de Zaan, en voor het eerst in Nederland, in september 2014. Destijds als (ook voor ons) volslagen onbekenden, op aanraden van een bevriende promotor uit Engeland.
The Jigantics is een veelzijdige en gedreven folk-roots-band die deels doubleert als bluesband Sons of the Delta. Hun eerste album Daisy Roots was in 2014 net uit. Dat concert was beslist een succes. Elk jaar zijn ze vervolgens teruggekeerd naar Nederland waar zich gestaag een schare fans vormde – en na twee jaar, in november 2016, waren ze terug bij ons in Zaandam. Toen The Jigantics die tweede keer bij Roots aan de Zaan speelden, wisten slechts enkelen dat dit -bijna- het laatste optreden was van die line-up, daar de drukbezette Marion Fleetwood haar vizier op andere projecten wilde gaan richten. Diversen vroegen zich af: hoe nu verder met The Jigantics, want Marion’s rol hierin was dan wel niet bepalend, maar best groot.
Na een periode met andermaal personeelswisselingen was de band per september 2018 teruggebracht tot een kwartet. Wat niet veranderd is, is de eigenzinnige mix van folk-rock-blues-cajun-americana. The Jigantics kunnen rocken, om vervolgens moeiteloos over te stappen naar een folkballad. Over hun invloeden schreef de band zelf:
The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat.
De huidige line up van The Jigantics bestaat uit de beide oudgedienden Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar) en Martin Fitzgibbon (drums, zang). Nieuwe gezichten in de band zijn Keith Thompson (gitaar, bas, zang) en Sarah Kelly (zang, ukelele).
Beeld van het optreden van The Jigantics
Snapshot uit de nieuwsbrief (2018)
Het is een mooi ijkpunt aan het worden: zijn er twee jaar voorbij, dan komen The Jigantics langs. Sinds de vorige keer was de line-up wel héél erg door elkaar geschud. Twee jaar geleden bleek het optreden bij Roots aan de Zaan één van de laatste optredens te zijn met Marion Fleetwood. We zagen haar later nog even terug als support act voor Kathryn Roberts & Sean Lakeman. En ze komt op 22 maart volgend jaar bij ons langskomt als lid van folkrock-supergroep TRADarrr.
Ik (Koen) zag The Jigantics vorig jaar zomer op de Country Fair in Aalten, waar Graham Mizen haar vervanger bleek. Dat duurde echter niet lang, zij het lang genoeg voor de opnamen van het mini-album Are We There Yet?. Opeens was Graham weer weg en waren er vervolgens twéé nieuwe Jigantics-leden. Namelijk Sarah Kelly en Keith Thompson, die wij vervolgens enkele maanden later aan het werk hebben gezien in Waddinxveen. Niet heel lang daarna stopte bassist Lyndon Webb, en na enige tijd bleek ook gitarist Rick Edwards verdwenen. Hij was altijd meer een bluespurist geweest.
Binnen vrij korte tijd was de band dus teruggebracht tot kwartet, met twee oude en twee relatief nieuwe leden. Gevolg: een totaal nieuwe band.
De Lantaern
Dick en ik reisden een week voor “ons” optreden af naar Zevenaar alwaar we in De Lantaern het eerste optreden van de Nederlandse tournee bijwoonden. Dachten wij aan het begin van dat optreden nog even “werkt dit wel?”, moest de band er duidelijk nog even inkomen en gaandeweg werd alles veel beter.
Een week aan optredens elders volgde. Toen ze bij ons aankwamen voor wat nog maar hun twaalfde optreden in deze samenstelling was, liep alles als een trein. Zij het met een vrij andere set dan die in Zevenaar – waarbij een hoogtepunt daar – een door drummer Martin Fitzgibbon acapella gezongen eigen nummer (waarschijnlijk) getiteld Bloody War – in Zaandam overgeslagen werd. De reden was dat het hem te veel aangreep: “Remember us, those boys and men / The heroes and the heroines / We went to fight that bloody War”. Om dan daarna vrolijk over te stappen op een stevige rocker, liep volgens hem niet. We moeten het volgende album van The Jigantics maar in de gaten houden hiervoor. Hij had een strijkarrangement in zijn hoofd zitten voor die song. Nu nog daaruit halen.
Nooit routineus
Wat nog altijd hoogtij viert is diversiteit. Nooit wordt deze band routineus tijdens een optreden, de lol is zicht- en hoorbaar, de variatie goed uitgekiend. Zowel Sarah als Keith (een sublieme gitarist) zijn duidelijk gegroeid in hun rol vergeleken met vorig jaar. Waar het toen nog een beetje leek op The Jigantics Plus Sarah Kelly is zij als blikvanger in baljurk nu véél meer geïntegreerd, een volwaardig bandlid. We hopen dat deze versie van de band een langere adem is gegund.
Aan de verhoudingen onderling zal het niet liggen. Het was, en is, een vriendenclub, en redenen van vertrek van vroegere bandleden hadden bar weinig met onenigheid te maken. Het liep gewoon zo.
Na afloop zijn we met de band en een delegatie uit Zevenaar (want als Zaandam naar Zevenaar komt, komt Zevenaar naar Zaandam) nog wezen Chinezen, en het leven was goed. Zo is daar ook de kiem gelegd voor de wellicht voorspelbare terugkeer van de band over een jaar of twee, als we er allemaal nog zijn dan. Voor die tijd zullen ze, in de laatste week van september, dit land ook aandoen.
Wij van Roots zijn daarbij, maar dan in ’t publiek. Deze band is een reisje wel waard. Dat bleek ook uit de niet minder dan twee staande ovaties (en dus ook twee toegiften) aan het einde van die zondagmiddag in De Kleine Waarheid.
