81. Twintig maanden verstreken sinds corona aan land kwam na het vorige concert, maar op zaterdag 30 oktober 2021 kon het dan eindelijk. Na heel veel uitstel en afstel. Weer starten, nu in een in de zomer van 2020 danig gerenoveerde Pasveerzaal met THE AD VANDERVEEN QUARTET.
Hoewel er vijf jaar verstreken zijn sinds Ad’s vorige Zaandam-optreden, was dit toch alweer zijn vierde Roots aan de Zaan concert. De man staat garant voor constante kwaliteit. Zijn recente CD Treasure Keepers was geen uitzondering. Dit album, waar de geest van de recent overleden David Olney rondwaart, noemde Alt Country:
Een onbetwistbaar hoogtepunt in het toch al imposant en gestaag uitdijend oeuvre van Ad Vanderveen. Het is verbluffend hoe hij bij deze enorme output dit ongekend hoog niveau weet te handhaven.
Daarna volgde Release (2021), heel kort daarop gevolgd door de toepasselijk getitelde liveregistratie Concert Registration. Die de line-up laat horen die die herfstavond in Zaandam na al die tijd de muziek weer deed klinken.
Ad Vanderveen (zang, gitaar, harmonica, piano) speelde samen met Kersten de Ligny (autoharp, percussie, zang), Timon van Heerdt (bas) en Jan Erik Hoeve (pedal steel, banjo).
Na dit concert moesten we de stekker er toch weer een tijd uittrekken.
Beeld van het optreden van The Ad Vanderveen Quartet
Snapshot uit de nieuwsbrief (2021)
In wezen voelde het bijna alsof er niets gebeurd was en we verder gingen waar we twintig maanden eerder gebleven waren. In een nieuw aangeklede zaal. Hoewel de meningen over het kleurgebruik in de gerenoveerde locatie verdeeld waren, nouja, bij mij in elk geval. Smaken verschillen. Maar ach, daar zie je niets meer van zodra de lichten uitgaan.
Hoewel, we hadden te maken met een gloednieuwe lichtset die we zonder deugdelijke technicus niet echt lekker kregen. Daardoor voelde het concert vooral erg paars aan. Soms denk je dan, leuk en aardig, renovatie enzo, maar was vroeger vaak niet alles beter? Wel waren er mensen die zeiden dat de zaal beter klonk. Ook al was wellicht het geluid an sich niet eens zó ideaal. Want vaste geluidsman Erik de Jong komt pas vanaf januari weer kijken als Altan speelt. De band had een eigen geluidsinstallatie. Ook bij Flairck op 21 november is dat het geval, en die erna op 10 december – zie onder – is unplugged.
Roestig
Ergens had ik wat zenuwen vooraf. We waren roestig geworden daar waar we tot corona kwam best goed geolied waren. We waren blij te starten met een redelijk intiem concert. Niet direct een volle bak, om het weer even “aan te voelen”. Zouden we steken laten vallen? Bij het versturen van persberichten anderhalve week ervoor was ik straal vergeten persfoto’s mee te sturen. Het stond dan ook nergens in de krant voorzover ik weet. Op de dag zelf besefte ik helemaal geen flesjes water te hebben gekocht. Maar dit was eigenlijk OK: niet echt meer van deze tijd. We gaan wel met een karaf water en glazen werken (niet omgooien, muzikanten!). Scheelt weer gesjouw. En vooral ook plastic rommel.
Toen ik in mei 2020 na zes weken coronahel gesloopt uit het ziekenhuis kwam, ontving ik, dezelfde dag nog, een mailtje van Ad Vanderveen en Kersten de Ligny, met daarin een bijlage: een videobestand. Dat was een welcome-back liedje, speciaal voor de gelegenheid thuis opgenomen – het bloedmooie Anchor.
Hoewel het feit, dat Ad en Kersten en band het eerste concert sindsdien speelden, niet als zodanig gepland was (we hebben steeds weer moeten uitstellen en uitstellen tot we nu eindelijk weer konden), voelde het wel goed dat het balletje zo rolde. Soms moeten dingen gewoon lopen zoals ze lopen.
Er werd met name geput uit recent materiaal van het immer uitdijende canon van Ad Vanderveen. Met nadruk op songs van zijn meest recente album Release … en de net zo simpel getitelde liveregistratie Concert Registration. En hij is wéér bezig met een opvolger, de man is niet bij te houden. Bonus is, er is altijd wel wat nieuws te koop op de merch tafel!
Kundig
Kundig gebracht zonder al te veel opsmuk. De ondersteundende bas van Timon, de subtiele pedal steel van Jan Erik (die, zo zei Ad, vroeger bekend stond als Coco Pedalo) en natuurlijk de begeleiding en zang van Kersten. Ja, Anchor kwam weer voorbij aan het einde (de cirkel is rond, persoonlijk gezien). En een ongepland extraatje was er in de vorm van The Moment That Matters. Daartoe werd tijdens de soundcheck besloten, toen Ad de Steinway zag staan naast het podiumgedeelte. Voor de rest moet de muze zowat een stalker zijn voor Ad, die hem erg druk bezig blijft houden.
Ad Vanderveen schreef na afloop: “Wij vonden het een mooie avond en best bijzonder hoe iedereen dezelfde beleving leek te hebben. Dank voor alles, goeie sfeer, lekker eten, goede verzorging en organisatie, fijne mensen, wat willen we nog meer, behalve meer”. En zo was ‘t.
Door o.a. snufferigheden her en der moesten aardig wat mensen toch nog verstek laten gaan. Dus zo waren er niet de geplande zestig, maar plusminus vijftig aanwezigen. Maar het was goed zo.
