80. Het 80e concert van Roots aan de Zaan werd op zaterdag 29 februari 2020 verzorgd door ERNST JANSZ & BAND. Jansz’ carrière gaat ver terug, zijn eerste serieuze muzikale schreden zette hij in de jaren zestig met het nederfolk-instituut dat CCC Inc. heet. Met o.a. Henny Vrienten vond hij binnenlandse wereldfaam met de unieke -en Nederlandstalige- ska/reggae van Doe Maar. Na tropenjaren in het oog van de publicitaire storm en een hele rij grote hits bezweek Doe Maar, waarna de bandleden in de luwte weer hun eigen ding gingen doen.
Met CCC en solo is het allemaal wat kleinschaliger, zoals bij Roots aan de Zaan. In januari 2014 zorgde hij hier voor het eerste uitverkochte optreden; hij speelde toen nog in onze eerste locatie Serah Artisan. Op 12 december 2015 keerde hij terug naar Zaandam, toen in De Vermaning met CCC Inc., andermaal een uitverkochte zaal. CCC kwam daarna tweemaal terug (ditmaal naar De Verkadezaal), op 16 december 2017 en op 2 maart 2019. Ernst speelde ertussenin met eigen band nog eens bij ons in De Kleine Waarheid op 10 december 2016. Om de verhouding CCC en Ernst-solo in balans te krijgen boekten we Ernst nog één keer, nu met zijn programma De Neerkant.
In Zaandam werd Ernst ook nu begeleid door Aili Deiwiks (viool), Guus Paat (gitaren) en Richard Wallenburg (bas).
Het was bijna maart 2020 en we wisten niet hoe serieus corona zou worden. Pas anderhalf jaar later zou er weer een concert zijn …
Beeld van het optreden van Ernst Jansz
Snapshot uit de nieuwsbrief (2020)
Toen Ernst de eerste keer bij ons speelde, nu zes jaar geleden, was het ons eerste en enige uitverkochte optreden. Maar hij was tegelijk een wat vreemde eend in de bijt die een beetje buiten ons folk-hoekje lag. Maar wat zijn hokjes nu helemaal. Nu, zes jaar later, trok hij minder publiek. Bovendien werd zijn optreden qua belangstelling overschaduwd door de twee eerste Roots-concerten van dit jaar. We hadden ons eerste verlies van het jaar te pakken.
De helft van de 65 aanwezige bezoekers waren vaste Roots-gangers die er vrijwel altijd wel zijn. De andere helft betrof Ernst-fans die zich eigenlijk dan weer niet bij onze andere concerten laten zien. Hoe kwam het, dat de belangstelling toch best achterbleef? We vermoeden: activiteit van CCC Inc.. Precies in dezelfde periode (zelfs hetzelfde weekend – maar elders), een recent Ernst-concert. En wel in het toch redelijk nabije Heiloo dat als onderdeel van een theaterweekend wel héél vriendelijk geprijst was. Misschien zal dat hele corona-virus-gedoe ook een rol hebben gespeeld? Feit was dat iedereen die reserveerde er ook was. Maar uniek genoeg was er ditmaal juist helemaal niemand die op de bonnefooi kwam.
Luisterconcert van een vakman
Of was het dan toch de geplande Doe Maar-tournee dit najaar, die nu al grotendeels uitverkocht is? De mainstream-massa verkiest natuurlijk het meebrullen met de hits (van “a-oeiii” en “ratata”) van die andere band van Ernst Jansz, dat is dan toch wel weer duidelijk. Wij verkiezen hier de intieme setting van een luisterconcert van een vakman met zijn uitstekende band.
De eerste set was gewijd aan De Neerkant. Ernst Jansz’ meest recente album én boek, waarin de tijd rond CCC Inc. en hun welbekende commune in De Peel centraal staat. Op een scherm werd e.e.a. geïllustreerd met beeldmateriaal. Verhalende songs afgewisseld met soms aandoenlijke voorgelezen passages uit het boek De Neerkant. Na een uur begonnen wij ietwat onrustig op het horloge te kijken. Ernst zou toch wel onthouden dat er een pauze was? Die kwam uiteindelijk, maar hij had er duidelijk zin in: zelden zo’n lang concert meegemaakt bij ons.
Na de pauze was er materiaal dat deels eerder in Zaandam te horen was geweest. Een grote rol was weggelegd voor de schaduw van Bob Dylan, van wie Ernst diverse nummers “hertaald” heeft. De Verlorenstraat (de Nederlandse zijstraat van Desolation Row) dient niet onvermeld te blijven. Elf minuten abstracte teksten in een voortdenderend ritme gestuwd door Guus Paat (gitaar) en Richard Wallenburg (bas) waarbij Aili Deiwiks (viool) nog even mocht uitvliegen also ze Scarlet Rivera zelve was.
Aan het einde kwam dan toch nog tweemaal Doe Maar voorbij. Eerst Belle Hélène in een radicaal ander arrangement (met Aili op de vleugel). Daarna het reflectieve Tijd Genoeg.
