76. Vanuit County Clare – het epicentrum van de Ierse traditionele muziek – kwam SOCKS IN THE FRYING PAN, een jong trio dat bij ons speelde op vrijdag 1 november 2019. Hun dynamische vocale harmonieën, virtuoze instrumentale spel (en, niet te vergeten, humor) hebben wereldwijd al hun impact achtergelaten op vele internationale podia, in hun poging de wereld te veroveren met wat de band noemt de Sock Invasion.
Als zodanig behoort de groep tot de meest populaire hedendaagse Ierse acts. Nu was Nederland dan aan de beurt voor een exclusief concert.
Aan de andere kant van de oceaan schreef Atlantic Weekly over hun meest recente album: “When you listen to Socks in the Frying Pan, you quickly realize that traditional music in Clare has again received a fresh shot in the arm. The music on this recording is full to the brim with energy and with musical skills”.
Socks in the Frying Pan bestaat uit Aodán Coyne (gitaar/zang) en de gebroeders Hayes: Fiachra Hayes (viool) en Shane Hayes (accordeon), hoewel die niet meekwam naar Zaandam, maar dit ontdekten we pas na afloop toen er een hoofd niet matchte met de foto’s op de CD’s. Ene Conor was daar op accordeon, overigens zeer kundig. Hoe dan ook, dit nog jeugdige trio vermengt Ierse traditionele melodiëen met hun eigen persoonlijke flair.
Niet voor niets werden ze tot ‘New Band of the Year’ uitgeroepen door The Irish Music Association. Met name in de Verenigde Staten is er veel opgetreden, en ze hebben er gespeeld op elk Iers festival van naam; geroemd om hun modern-traditionele stijl en hun energieke aanpak van de muziek. Live spelen is een passie, virtuositeit is ingebakken.
“They remind me particularly of another Ennis based ensemble, early Stockton’s Wing not in line-up but in attitude and musical daring” – Irish Music Magazine
Beeld van het optreden van Socks in the Frying Pan
Snapshot uit de nieuwsbrief (2019)
Hoewel het concert zelf puik was, was er ook sprake van een soort hoofdpijndossier: de band was zó moeilijk te contacten – zelfs door de Nederlandse boekingsagent – dat ik, na herhaald verzoek aan de band om toch in elk geval aan hun 13.000 volgers op Facebook te melden dat ze eenmalig in Nederland op zouden treden (in plaats van daar gebbetjes te maken over het verwijderen van snorren en baarden vanwege Movember), twee dagen vantevoren dreigde het hele concert maar af te gelasten.
Temeer omdat enkele weken van tevoren wel een Europese tour vermeld stond die 2 november startte, maar… geen Nederlandse datum op 1 november vermeld werd. Een geval van Nou Breekt Mijn Klomp.
Op dat moment wist ook niemand hoe laat ze aan zouden komen op Schiphol. Het moet wel van twee kanten komen, en al helemaal als zo’n band voet aan de grond in folkminnend Nederland wil krijgen. Want ze zijn bepaald geen household name hier, maar wie is dat wel in de folk. Een aardige staat van dienst in Ierland en de Verenigde Staten betekent hier echt niet veel.
Vreemde Sock
Verder verliep alles uiteindelijk prima en alles ging in goede harmonie. Maar. Pas na afloop meldde iemand me, dat de accordeonist bepaald niet keek op de op de CD afgebeelde Shane Hayes, 1/3 van dit trio. Verdomd dat was echt iemand anders. Niemand vertelde ons dat ze een stuntman hadden gestuurd.
Deze Conor kon er echt wel wat van dus niemand in het publiek zal het gemerkt hebben, maar als je een band boekt verwacht je ook dat diezelfde band op komt draven – niet tweederde van die band plus een uitzendkracht. Waarna bleek dat ook de boekingsagent niet wist dat er een vreemde Sock in deze Frying Pan zat.
Om kort te gaan, de agent heeft besloten niet verder in zee te gaan met de heren, en bij ons was het ook eenmalig. Leuk concert. Sympathieke muzikanten. Virtuozen zelfs. Volgens mij genoot iedereen ook. Maar het moet geen eenrichtingsverkeer zijn.
