35. Onze terugkeer naar De Kleine Waarheid vond plaats op zaterdag 19 maart 2016, toen SARAH McQUAID een optreden gaf. Geboren in Madrid, opgegroeid in Chicago, wonend op het Engelse platteland. Alles wat Sarah McQuaid tot dusver heeft gemaakt is van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Dit is muziek met diepgang, voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm, waarop je sprakeloos ondergaat hoe alles op wonderbaarlijke wijze samenhangt.
Sarah wist met haar stem precies de juiste toon te zetten en veel sfeer over te brengen. Ze is een zangeres, die eigenlijk wereldfaam verdient. Het ligt in de bedoeling dat haar nieuwe album Walking Into White daar in behoorlijke mate aan mee gaat dragen. Ondertussen is zij al minimaal zeven maanden van het jaar op tournee door Amerika, Engeland, Ierland, Belgie, Nederland en Duitsland, hetgeen ook zijn vruchten begint af te werpen.
Overal waar zij heeft gespeeld is men laaiend enthousiast… en nu was Roots aan de Zaan ook aan de beurt – klein, maar fijn. Klein, want de bezoekersmassa wist ons niet te vinden, zoals immer maakt onbekend tenslotte grotendeels onbemind, maar ons vaste publiek wist dit wel te vinden: dit optreden was gratis toegankelijk voor leden en het merendeel van hen was dan ook aanwezig.
Beeld van het optreden van Sarah McQuaid
Snapshot uit de nieuwsbrief (2016)
Onze rentree in De Kleine Waarheid was, zoals dat heet, klein maar fijn. Op zich hadden we (net aan) een laagterecord qua bezoekers: drie en dertig. Waarvan dan wel weer een record-aantal leden, die gratis toegang hadden; vooral bekende gezichten dus.
Een kleine rekensom rekent dan natuurlijk dat dit een Zwaar Gesubsidieerd Concert was, een linkse hobby pur sang. Maar goed, laten we blij zijn dat het gewoon kan. Feit is nu eenmaal dat een onbekende naam zonder lokale binding moeilijk verkoopbaar is, publiek bestaat òf het handvol mensen dat bekend is met de act, òf vast publiek dat verrast hoopt te worden (en wat lichte overlap ertussenin). Een geluk bij een ongeluk dat we niet meer in De Vermaning zitten, want die zaal was dan echt te groot/kil/duur geweest.
Intiem
In De Kleine Waarheid echter voelde het aan als een flink huiskamerconcert in een intieme ambiance, eigenlijk waren act en locatie geknipt voor elkaar. Dat de eerste maal terug in die zaal niet al te druk bezocht was, kwam eigenlijk wel goed uit, onder het motto “rustig opbouwen” – na de recente zalentoestanden. Het volgende optreden wordt tenslotte druk zat.
Voor de eerste keer moest Renate verstek laten gaan, wegens een hardnekkige griep. Zo nam Koen de kassa-honneurs waar, maar daar 2/3 van het publiek als lid gratis toegang had, was dat nu ook weer geen mammoet-taak.
Over mammoet-taken gesproken, Sarah en geluidsman Martin hadden die dag vanuit Berlijn moeten komen, met voor Sarah bovendien wat naweëen van een flinke oorontsteking enkele dagen daarvoor. Dit had eerder die week geleid tot een nachtelijk bezoek aan de Nothilfe (op zijn Engels uitgesproken leidde dit woord tot enkele niet-begrijpende gezichtsuitdrukkingen in het publiek, toen ze hier verslag van deed. “Nóót-hilfe” dus. “Nòt-hilfe” klinkt als een instantie van strenge en weigerachtige Duitse lieden: “Hilfe? Nein!!”) en het daarop gedwongen schrappen van een optreden elders in Duitsland.
Zoals Sarah zei, dat was de tweede keer in haar carrière dat ze ooit heeft moeten cancellen. Gelukkig was ze nu wel weer in staat het podium te beklimmen.
Klein maar fijn
Mooie, intieme liedjes van een vakdame, die af en toe ook nog een cover bracht – oude traditionals, maar ook, en het dient gezegd: niet eerder hoorden we op het Roots aan de Zaan podium een song van Jeff Wayne’s War Of The Worlds (te weten Forever Autumn). En het klonk uitstekend. Klein, maar fijn dus, en om die oude dooddoener weer eens van stal te halen: de thuisblijvers kregen ongelijk.