62. De seizoensafsluiter op vrijdag 8 juni 2018 was dit maal een naam die bij de folk-kenners op een vrij eenzame top staat. Een top met in de nabijheid lieden als Richard Thompson en Bert Jansch. Met andere woorden: de gitaar is hier in handen van een ware maestro. Martin Simpson’s interpretaties van traditionele folksongs zijn simpelweg pure meesterwerkjes.
Zijn solo-optredens zijn intens, veelzijdig en betoverend. Wereldwijd wordt hij gerespecteerd als één van de beste akoestische- en slide-gitaristen. Martin Simpson combineert als geen ander diverse elementen uit de Britse, Afro-Amerikaanse en old-time muziek. Hij woonde dan ook vijftien jaar in de USA, en dat is hoorbaar. Bovendien heeft hij zelf een aantal parels geschreven. Hij werkte op het podium en op albums samen met o.a. June Tabor, Jackson Browne, Danny Thompson, Danú, Martin Carthy, Cara Dillon, David Lindley, Roy Bailey, David Hidalgo, Steve Miller, Dick Gaughan en eerdergenoemde Richard Thompson.
De BBC Radio 2 Folk Awards zijn zo ongeveer de Oscars van de Britse folk. Martin Simpson is niet minder dan eenendertig (!) maal genomineerd geweest – twaalf maal als Musician of The Year (waarvan hij twee maal de prijs ook daadwerkelijk binnenhaalde). Of hij nu Americaanse old-time muziek, blues, traditionele Britse folk, een Dylan-cover of zijn eigen materiaal speelt: Martin Simpson is onvoorspelbaar, onnavolgbaar en, als gitarist, van een ongekende subtiliteit en originaliteit.
Het uitverkochte concert in Zaandam (dat verzet was: het zou aanvankelijk op 25 maart 2017 plaatsvinden maar griep gooide roet in het eten) was van een uitzonderlijke klasse.
Beeld van het optreden van Martin Simpson
Snapshot uit de nieuwsbrief (2018)
En dat was zoals dat heet een knaller, een seizoensafsluiter waardig. Dit was een concert met diepe wortels, want het zaadje ervoor werd geplant – ik heb het even nagekeken – middels een suggestie van bezoeker Joop Wieringa in juli 2015 (!), waarna er contact volgde met de boekingsagent. Dat had geen bevredigend gevolg, want eigenlijk te duur en niet echt een datum-match te vinden (Martin Simpson is drukbezet).
In december 2015 pikten we het weer op, nadat GUO Oisterwijk interesse toonde hem óók te boeken – zo werd een mini-tourtje meer rendabel, want de (reis-)kosten gedrukt, en er is later nog een derde concert ergens in het zuiden bijgekomen: uiteindelijk werd e.e.a. vastgelegd (zij het met de locatie in Zaandam als vraagteken) toen we net in de Vermaning-perikelen van januari 2016 zaten. De datum zou 25 maart 2017 worden. Fast forward een jaar, en we waren – in rustiger vaarwater – al vrijwel uitverkocht.
Onheilstijding
Maar vier dagen voor het concert kwam er een onheilstijding. Martin had een longinfectie en bleek absoluut niet in staat te reizen, laat staan te spelen. Nog dezelfde dag werd de zaak verzet, nu naar 8 juni dit jaar. Oisterwijk kon rond die datum niet meedoen. We benaderden De Lantaern in Zevenaar en De Wegwijzer in Nieuw- en St. Joosland om verzekerd te zijn van een nieuw trio concerten. Ze hapten toe. Een vierde optreden in Tiel werd er later nog aangeplakt. En zo leidde die longinfectie van maart 2017 tot méér concerten in Nederland dan aanvankelijk de bedoeling was. Dat is een tot vreugde stemmend feit, want… wát een optreden en wát een gitarist.
Tukje
Het begon die dag echter met lichte stress, want rond 14:00 belde Martin me. Hij stond bij de B&B maar er was niemand, en hij had zo graag even een tukje gedaan voor hij naar De Kleine Waarheid toog, na een rit vanuit Middelburg. Ik kon hem niet in zijn auto laten wachten tot een mogelijk Sint Juttemis. Dus na een vruchteloze poging mijnerzijds de B&B te bellen (antwoordapparaat, zucht) regelde ik een kamer in het Van der Valk Hotel te Oostzaan. Daar kon hij binnen tien minuten alsnog aanvangen met dat tukje. Met die B&B is het overigens weer gladgestreken, een fout is menselijk.
Dit alles ging overigens in opperste harmonie met Martin. Die zelfs telefonisch in een lichte crisissituatie als deze volkomen sympathiek was. Da’s altijd maar afwachten met de grootheden die we af en toe onder dak hebben: jaren, soms decennia, ben je fan, en dan hoop je dat als je hem/haar/hen boekt, hij/zij persoonlijk te pruimen is/zijn. We kunnen zeggen dat dat (vrijwel) altijd het geval is (afkloppen).
Voor de zekerheid hadden we een klein podiumpje geregeld teneinde de zichtbaarheid te verbeteren. Want Martin hoort (qua lengte) niet tot de grootsten en tsja, het concert was uitverkocht. Een hoog podium is geen gezicht in zo’n intieme zaal. Dus we hopen dat de verhoging toch een verschil maakte. Martin Simpson’s sublieme gitaarwerk hield de zaal razendsnel in zijn greep. Daar kwam bij dat hij een prima verhalenverteller is. Ja, hij praatte best veel, maar wat hij te zeggen had was het waard gehoord te worden. Zoals het ongelooflijke verhaal over Slapton Sands. in april 1944. Een vergeten WWII drama – een repetitie voor D-Day die gruwelijk misging, waarbij ruim 700 Amerikaanse soldaten omkwamen.
Fantastisch gitaarspel van Martin Simpson
Dit alles ging bepaald niet ten koste van de muziek. Want Martin heeft minstens twee uur gespeeld. Een combinatie van traditionals, eigen werk en covers waaronder een verbluffend Heartbreak Hotel aan het einde van de eerste set. Het was natuurlijk te verwachten dat de sociaal geëngageerde Martin Simpson bepaald geen fan is van vreemd bekapselde naarlingen als Boris Johnson en Donald Trump. Dat liet hij goed blijken.
Wat het meest beklijft is echter zijn fantastische gitaarspel. Het was zonder meer een eer deze man op het Roots aan de Zaan-podium te hebben mogen begroeten. Drie jaar na dat zaadje geplant was (merci daarvoor, Joop).
