43. Eén van de acht Nederlandse afscheidsoptredens van MAGNA CARTA vond donderdag 1 december 2016 bij Roots aan de Zaan plaats. In de loop der tijd is de line-up regelmatig gewijzigd, maar Chris Simpson was er altijd bij. De bekendste albums van de band zijn Seasons (1970) en Lord Of The Ages (1973) en bekende songs zijn Airport Song en Took A Long Time.
Begin 2014 werd voor het eerst sinds 2001 weer een studio-album opgenomen, het al jarenlang aangekondigde The Fields Of Eden. Dit album kreeg uitsluitend lovende recensies in diverse media en de vraag naar optredens begon weer snel te groeien.
Nederland is altijd Magna Carta’s favoriete land geweest. Vanaf begin jaren zeventig werd ons land vrijwel jaarlijks aangedaan voor uitgebreide tournees. Mede daarom besloot oprichter Chris Simpson om na veertig jaar vrijwel onafgebroken touren te stoppen en in mei 2009 een afscheidsconcert in een uitverkocht Koninklijk Theater Carré in Amsterdam te geven, waaraan veel voormalige bandleden meewerkten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want van zijn pensioen genieten lukte Chris niet, zodat hij al snel weer ging optreden. Genoemd album werd uitgebracht en de bal ging weer rollen. Maar nu lijkt diezelfde bal uitgerold te zijn.
De line-up van deze laatste Nederlandse Magna Carta-tournee was: Chris Simpson (zang, akoestische gitaar, mondharmonica), Doug Morter (gitaren, zang), Wendy Ross (viool) en Will Stock (basgitaar). Drummer John Shepard, afgebeeld op de poster en aangekondigd in persberichten, bleek door omstandigheden verhinderd.
Beeld van het optreden van Magna Carta
Van dit concert zijn geen clipjes bewaard gebleven
Snapshot uit de nieuwsbrief (2016)
De kaartverkoop viel een beetje tegen. Een band die nog in 2009 een afscheidsconcert had in een vol Carré, stond nu voor een man of zestig in Zaandam. Maar ja, toen in Carré was het een wel heel speciaal concert met allerlei leden uit het verleden. Ditmaal waren er acht andere optredens in eveneens kleinere zalen. Tel die bezoekers elders er allemaal bij op en je komt ook op een redelijk gevuld Carré uit, nietwaar? En dan zullen er vast nog mensen zijn geweest die dachten “ja dag, ik ben al bij een afscheidsoptreden geweest. Afscheid is afscheid”. Daar valt ook wel wat voor te zeggen: het Heintje Davids-syndroom.
Tegenwind
De fan zal echter blij geweest zijn met de kortstondige en nu (mogen we aannemen) allerlaatste terugkeer naar de Nederlandse podia van Magna Carta. Oprichter Chris Simpson is 74 en daarmee winnaar van de oudste-muzikant-op-ons-podium-trofee. Deze trofee was eerder in handen van The Strawbs’ Dave Cousins. Daarnaast was het een doordeweekse avond, op een koopavond kort voor Sinterklaas. Bovendien bleek er in het Zaantheater gelijktijdig een folk-optreden van de Nederlandse groep Scrum geprogrammeerd te staan. Factoren die dan toch minstens iets van tegenwind veroorzaakten.
Verrassend – ook voor ons – was, dat men zonder aangekondigde drummer speelde, maar dat zal niet de eerste keer zijn geweest in de historie van de band: de drummer is niet essentieel bij Magna Carta. Er werden oude en nieuwere songs vertolkt over liefde en verdriet, heimwee naar vervlogen tijden en zorg over het heden en de toekomst. Bij de oudere songs ging er een gegons van herkenning door de zaal en bij tijd en wijlen werd er heel voorzichtig meegezongen. Chris Simpson wist op een aangename en humoristische manier de verschillende songs van commentaar te voorzien en aan elkaar te verbinden, daarbij gesteund door collega Doug Morter (gitaar/zang).
Tegelijk vormde Chris ook nu en dan een komisch duo met onze presentator Edvard, en daarnaast was een prominente plek ingeruimd voor Wendy Ross die met haar elektrische viool het geheel van een speciale klank voorzag. En dan was daar Will Stock, de nog piepjonge basgitarist die de band op vaardige, maar bescheiden wijze ondersteunde. De Magna Carta fan zal, naar we hopen, tevreden huiswaarts zijn gegaan die donderdagavond.
