16. FAIRPORT CONVENTION speelde op zaterdag 27 september 2014 in De Vermaning. Opgericht in 1967, is dit het moederschip van de Britse folkrock, met afstand de meest invloedrijke band in het genre, een band waar ooit grootheden als Sandy Denny, Richard Thompson, Ashley Hutchings, Iain Matthews en Dave Swarbrick deel van uitmaakten en die de basis is van zoveel vertakkingen vanwaaruit prachtige muziek ontstond, dat het aantal albums dat terug te voeren is op de stamboom die Fairport is vrijwel oneindig lijkt.
Anno nu is Fairport een stabiele band die nog steeds wereldwijd optreedt, met zanger-gitarist-oprichter Simon Nicol, bassist Dave Pegg (lid sinds 1970; jarenlang eveneens vaste waarde in Jethro Tull), violist Ric Sanders (die Swarbrick in 1985 verving), multi-instrumentalist en zanger Chris Leslie, en de legendarische drummer Gerry Conway (ooit in Eclection, Fotheringay, Jethro Tull, Pentangle en de bands van Sandy Denny, Richard Thompson en Cat Stevens).
Vaste agendapunten in het bandschema zijn sinds jaar en dag de maand lang durende wintertournee waarbij in Engeland grote theaters worden aangedaan, alsmede het jaarlijkse door hen georganiseerde driedaagse Cropredy Festival: 25.000 man publiek dat uiteenlopende acts ziet waarbij Fairport Convention steevast de headliner en afsluiter is.
Beeld van het optreden van Fairport Convention
Snapshot uit de nieuwsbrief (2014)
Toen we begin september aankondigden dat dit in Serah Artisan uitverkochte concert weer “open ging” vanwege de locatiewissel, was er in korte tijd een ware run op kaarten, die maakte dat we maar besloten geen persberichten meer uit te sturen (niet dat die vaak geplaatst worden in de kranten, maar we blijven het braaf proberen).
Piek
Dit teneinde een mogelijke nog flinkere run de dagen ervoor te voorkomen; het laatste wat we wilden was, om op de dag zelf mensen die nog niet gereserveerd hadden weg te moeten sturen, temeer omdat we nog niet goed wisten hoeveel mensen we precies (zonder te proppen) zouden kunnen herbergen in die ruimte, in een concertsituatie. Zo gaan die dingen: exact op het moment dat de deadline van persberichten verstreken was, stokte ook die run op kaarten en kwamen er langzaam maar zeker enige afmeldingen binnen, zodat we een piek hadden bereikt en het bezoekersaantal weer zagen slinken!
Al met al echter waren er ongeveer 175 aanwezigen die mooie zaterdagavond; het was druk, maar niet drukkend druk (behalve dan in de rij voor het toilet en voor de bar, in de pauze). En: we hebben in de krant gestaan, want het Noordhollands Dagblad stuurde een verslaggever. In de Zaan-editie van maandag 29 september stond een aardig stukje; helaas zonder foto, maar men kan niet alles hebben.
Rolletjes
Het is altijd even nagelbijten dat de muzikanten op tijd zijn, maar onderweg zagen we vroeg in de middag bij het Zaandamse Inntel tot onze geruststelling al een Engels busje staan, zodat dat deel alvast gecoverd was. Alles liep prima op rolletjes. Tot de bezorging van de maaltijden van eten- sponsor Restaurant Mama aan toe, dat deden we ook zo voor de eerste keer, maar ging uitstekend.
Het was een mooi gezicht, een volle Vermaning te zien voor deze band, die in 2005 voor het laatst in Nederland had opgetreden. En, laten we dat niet vergeten, in 1975 optrad in Carré – en op uitnodiging van (fans) Led Zeppelin in 1979 een afscheids(!)-optreden had voor een 100.000-koppig publiek in Knebworth.
De band bracht in Zaandam een fraaie mix van oud en nieuw (deels zelfs nog onuitgebracht) materiaal, waarbij gastzangeres Linde Nijland een rol mocht vervullen op het wondermooie Fotheringay en Who Knows Where The Time Goes. Maar het dak ging er ook af, met name tijdens de instrumentale The Lark In The Morning medley – oude tijden herleefden.
Dick vierde hier zijn 60e verjaardag en zag dat het goed was, deze mooie avond:
if you really mean it, it all comes round again.
De dag erna, na luttele uren slaap, gingen Koen & Renate met beide dochters nog eens “even” naar Scheemda in het uiterste noordoosten om de band nog eens te zien, maar dan zonder organisator-pet op het hoofd.
Lijden
Wij lijden voor onze optredens: vijf lange uren waren we onderweg met trein en, noodgedwongen, bus (tussen Meppel en Zwolle. De NS is uw vriend), en dat was alleen maar de heenreis. Dat we wat moe waren die zondagavond is een understatement. Dat waren we zaterdagavond ook al, ha ha.
Maar, het was het beslist waard, en leuk om enkele gezichten te zien van lang geleden. Dat gold voor Simon, Ric, Chris, Gerry en Peggy van de band, maar ook voor mensen in het publiek die ooit eerder op ons pad kwamen, alsmede onze eerste Amerikaanse bezoekster, Debra (maar die kennen we ook al zo lang). Het was een fraaie avond, en één die smaakte naar meer, bij leven en welzijn van iedereen. Dat zal niet volgend seizoen zijn, maar wie weet, daarna …
Postscript: ze kwamen niet meer. Er kwam een Nederlandse agent, en een volledige tournee, en wij wilden niet stop nummer zoveel zijn bij (waarschijnlijk) daardoor minder goed bezochte concerten.
