17. De veelzijdige Engelse band THE JIGANTICS speelden voor het eerst in Nederland op zondag 26 oktober 2014, met hun eigenzinnige mix van folk-rock-cajun-americana, en in de gelederen (ex-)leden van ColvinQuarmby -zeker geen onbekenden op de Nederlandse podia- en Sons Of The Delta. Ze kunnen rocken als de besten om vervolgens moeiteloos over te stappen naar een juweel van een folkballad.
Onlangs verscheen hun debuutalbum Daisy Roots, een album dat we toegestuurd kregen door de band, die wij verder overigens op dat moment nog niet kenden. Dit bleek een een dijk van een album … en we maakten graag plaats vrij voor deze geweldige band, met in hun thuisland een live-reputatie om u tegen te zeggen. Over hun invloeden schreef de band zelf: “The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat”.
“A fabulous fusion of blues, rock, folk and americana that blew the socks off our audience. Absolute class.” – Steve Sheldon (Folkicons)
The Jigantics bestaan uit Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar), Rick Edwards (gitaar, banjo, zang), Marion Fleetwood (zang, viool: mandoline), Lyndon Webb (bas, zang) en Martin Fitzgibbon (drums, percussie, zang).
Beeld van het optreden van The Jigantics
Snapshot uit de nieuwsbrief (2014)
Toegegeven, het was een gok The Jigantics te boeken. Een totaal onbekende band met een vers debuutalbum op zak. Niemand van ons kende ze, toen drummer Martin Fitzgibbon ons aansprak middels een chat op Facebook (we hadden een aantal Britse vrienden gemeen, zodoende was hij op de hoogte van Roots aan de Zaan). Dat we aangeschreven worden, gebeurt wel vaker – er zijn periodes, waarin we meer berichten krijgen van acts die graag willen spelen, dan dat we reserveringen voor concerten binnenkrijgen.
Interesse gewekt
Aanbevelingen van mensen in Engeland die we hoog hebben zitten, maar zeker ook de opname die Martin stuurde van The Jigantics’ cover van Loudon Wainwright’s Swimming Song, maakte dat de interesse hier flink gewekt was, helemaal toen bleek dat een aantal leden dienst hebben (gehad) in de uitstekende roots-folk-rockformatie ColvinQuarmby. Martin bood aan hun album Daisy Roots te sturen; eenmaal in de CD speler heeft die hier nogal vaak op ‘repeat’ gestaan.
Uitstekende band, en het idee het high-profile concert van Fairport Convention de maand erop te laten volgen door een hier volslagen onbekende groep was geboren, met de hoop dat er wat mensen zouden komen in wat we maar de slipstream van Fairport zullen noemen. Het werd echter wel een onvoorzien groter risico toen Serah Artisan wegviel deze zomer en we de eerste concerten onder moesten brengen in het alternatief De Vermaning – dubbele capaciteit, extra zaalhuur. Maar zo’n twee weken van tevoren zaten we nog op nul reserveringen. Dat werd dus even een achter-het-oor-krabbertje.
Behulpzaam
The Jigantics (meer behulpzame/meewerkende bands dan dat bestaan niet) hadden eveneens een achter-het-oor-krabber van een andere orde. Ze hadden een tour met drie niet-bevestigde data in Duitsland, na Roots aan de Zaan, alvorens vier dagen later weer drie optredens elders in Nederland te hebben. Die concerten in Duitsland bleken vervolgens weer helemaal niet door te gaan. We vroegen Martin wat dan hun plannen zouden zijn. Toeristje spelen? Welnu, ze wilden dan maar ergens cafe’s langsgaan om te vragen of ze informeel konden spelen, misschien tegen wat drankjes en wellicht een maaltijdje.
Dat leek ons dan weer een triest vooruitzicht. Gelukkig hebben we nogal wat contactjes opgebouwd her en der. Podiumcafé Peter & Leni in het Groningse Steendam wilde ze graag – de woensdag was zodoende onmiddellijk bezet. Linde Nijland’s vader Freek, die Folk in de Walden in Friesland bestiert, was eveneens zeer gecharmeerd van de opnamen die we stuurden, en zette ze op de dinsdag neer in Stania State te Oentsjerk.
Ook Ernst Jansz’ boekingsagent Sonja Anssems was enthousiast en ze heeft flink wat rondgebeld, hetgeen uiteindelijk leidde tot een optreden op de (moeilijke!) maandag in het KadE Cafe te Amersfoort, dat er speciaal die avond voor openging, want normaal gesloten. En zo stond er opeens een complete tour van een week door Nederland, waarop elke dag gevuld was.
Nul reserveringen?!
Het zou ons met zekerheid niet lukken om een zaal met een capaciteit van 250 à 300 te vullen hiervoor, dus we hebben 120 vrijkaartjes verspreid onder de plekken in Zaandam waar wij posters hangen, dit voor de goodwill enzo. Hiervan zijn er helaas slechts 8 gebruikt, dus dat doen we ook niet meer; 112 (!) vrijkaartjes zijn dus simpelweg weggegooid of vergeten. Echter, de slipstream van Fairport leek uiteindelijk toch te werken, en een ditmaal goede vermelding in de huis-aan- huiskrantjes eveneens: we hadden bijna zeventig aanwezigen, een voor een onbekende (en dus normaal gesproken eveneens onbeminde, zo gaat dat) band, waarvoor we twee weken eerder nog nul reserveringen hadden, bestwel respectabel aantal.
Er was wat tegenwind die dag van een andere orde: alle (alle!) toiletten in De Vermaning verstopten vlak voor aanvang. Als dat geen teken van boven was, in die kerk? Echter, Joque Nooij van De Vermaning heeft onmiddellijk rondgebeld en een loodgieter arriveerde voor de pauze, en dat op een zondag – teneinde een verstopping (die vlak bij de straat bleek te liggen) te verhelpen, waardoor alles gelukkig weer OK was na afloop van de pauze. Het publiek heeft er weinig van gemerkt, tenzij er sprake was van individuele hoge nood.
Om in te lijsten
Het concert was er eentje om in te lijsten, de band die moeiteloos overschakelde van levendige roots/bluesrock naar een ontroerende ballad (iets waar de met een heel fraaie stem gezegende zangeres en multi-instrumentaliste Marion Fleetwood erg kundig in was). En dan was daar ook nog drummer Martin Fitzgibbon, waar het allemaal mee begon (in een wel héél grijs verleden zat hij in de originele West End-cast van The Rocky Horror Picture Show) die ook nog eens een goede zangstem bleek te hebben. Onthoud die naam: The Jigantics. Voor het eerst buiten de UK, bij Roots aan de Zaan.
Iets minder dan de helft van het publiek bleef na afloop nog hangen voor het overheerlijke buffet van Toko Indonesia Indah, die geregeld Indische buffetten regelt voor De Vermaning. Daarna zijn er nog een aantal van ons verder gegaan naar het iets verderop gelegen Café Mama, waar een kleine afterparty plaatsvond met dezelfde band, maar dit startte pas tegen 21:00 uur.
Bewogen
Een optreden in een klein café is natuurlijk van een heel andere orde dan in de toch wat formele en grote Vermaning, maar de band switchte moeiteloos (en drumstel-loos), waarbij songs die eerder de revue passeerden werden afgewisseld met verzoeknummers vanuit het publiek, waardoor we opeens nummers als Sweet Home Alabama en Norwegian Wood hoorden … en drummer Martin die nu het hout van de bank, en dan weer een microfoonstandaard als percussie gebruikte (er was namelijk geen plek voor een drumstel).
Een overenthousiaste Café Mama-bezoeker stond er vervolgens op de gehele band op biertjes te trakteren, maar het dienblad met inhoud dat hij naar de muzikanten wilde brengen viel om en over bedrading en voeten heen – overigens zonder schade, en eigenlijk enkel hilariteit aan te richten. “Ik bedoelde het goed”, mummelde de man nog.
Het was een bewogen muzikale dag.
