Altan

Altan

45. De vooralsnog laatste co-productie met het Zaantheater vond plaats op vrijdag 13 januari 2017 toen de wereldberoemde formatie ALTAN Zaandam aandeed. De uit Donegal, Ierland afkomstige groep rond vocaliste/violiste Mairéad Ní Mhaonaigh staat altijd garant voor een avond authentieke, virtuoos gespeelde folkmuziek. De groep geldt al jaren als een van de topattracties uit de rijke Ierse folkscene. Ze kunnen zich meten met illustere voorgangers als Clannad en the Chieftains.

Altan verwierf al snel een grote aanhang in Ierland, vooral door het prachtige tweeviolengeluid. De band, die ruim een miljoen albums verkocht, werkte in het recente verleden met een keur aan wereldberoemde namen als Dolly Parton, Enya, The Chieftains, Bonnie Raitt en Alison Krauss. Het uitverkochte optreden in Zaandam was het eerste in Altan’s 30e jubileumjaar (en één van slechts twee concerten in Nederland), reden waarom de band vanuit het publiek hartstochtelijk werd toegezongen met een welgemeend Happy Birthday Dear Altan. Dat Mairéad ietsjes geplaagd werd door een stevige verkoudheid mocht de pret niet drukken.

In Zaandam traden op: Mairéad Ní Mhaonaigh (zang, viool), Ciarán Tourish (viool), Ciarán Curran (bouzouki), Mark Kelly (gitaar) en Martin Tourish (accordeon), met een gastoptreden van Sophie & Michelle Le Fevre.

Roots aan de Zaan dankt het Zaantheater voor de samenwerking. De reden dat we stoppen is, dat onze voornaamste subsidieverstrekker zowel het Zaantheater als ons steunt, maar ons niet zodra we onder het dak van het (immers al gesubsidieerde) Zaantheater huizen. Dat maakt elk optreden tot een risico. 


Beeld van het optreden van Altan


Snapshot uit de nieuwsbrief (2017)

Ik (Koen) ben in een dag wel een jaar ouder geworden, maar het was het waard, nietwaar?  Wat wilde het geval: de boekingsagent had de band op een vlucht gezet van Ryanair die tot mijn schrik pas tegen 2 uur ‘s middags op Schiphol verwacht werd. En dat terwijl de soundcheck in Zaandam gepland stond om half 4. Wat kon er nou helemaal mis gaan, deze vrijdag de 13e?

Beren op de weg

Welnu, zoals eenieder weet die wel eens vertraging heeft ondervonden bij een vlucht, veel. In dit geval kon een niet zo ernstige vertraging danig roet in het eten gooien, of erger. Daar waar de weersverwachting er een week van tevoren prima uitzag, werd alles naarmate de week vorderde steeds winteriger en sneeuweriger. Vlucht FR3102 vanuit Dublin werd die vrijdag danig in de gaten gehouden hier vanuit Zaandam. En natuurlijk vertrok alles op tijd vanuit Dublin behalve die Ryanair-vlucht. Die exact een week eerder ook al eens geannuleerd bleek. Voor je geestesoog verschijnen dan langzamerhand echt een heleboel beren op de weg.

Het was dan ook een enorme opluchting toen, met drie kwartier vertraging, eindelijk op het computerscherm de mededeling “departed” verscheen op de site van Dublin airport. Nu nog aankomen. En hopen dat de band er überhaupt in zat, alles wat mis kan gaan passeert de revue op zo’ moment. Het lange wachten kon beginnen; die soundchecktijd van half 4 konden we sowieso vergeten. Rond half 5 kwam geluidsman Canice dan eindelijk het Zaantheater binnen, zonder bandleden en, op zijn Iers, volledig ongehaast. De band? Die zat in het hotel. 

wachten op de band – met Edvard en Dick

Een uur later was het diner in de artiestenlounge gepland. Konden we dat vast vergeten, althans om die tijd! Enfin, tegen 6 uur kwamen de bandleden naar binnen.

Luxueuze artiestenlounge

Vervolgens zelden zo’n snelle, maar tegelijk relaxte, soundcheck meegemaakt – dat dan weer wel. Een half uur later was het eigenlijk al gepiept en togen we naar die toch eigenlijk best wel luxueuze artiestenlounge van het Zaantheater: een ruimte die niet onbekend is voor de Youp’s en Jochem’s van dit land, De Fransen Bauers vergeet ik dan maar, voor het gemak. Hier dineerden we.

Ik zat naast Ciaran Tourish die zo’n typische Ierse “’t zal allemaal wel loslopen” houding vertoonde over mijn toch wat nerveuze middag: “you know – when shit happens, shit happens. You can’t do anything about it”. Ja, makkelijk lullen. Elke Ier die we bij Roots aan de Zaan hebben gehad neemt het niet heel nauw met tijden, maar op mirakuleuze wijze komt het wel altijd goed (afkloppen). 

Artiestenfoyer. Ciarán Tourish, Edvard de Groot, Mark Kelly, Ciarán Curran
en Martin Tourish horen van Dick dat een late vlucht vanuit
Dublin potentieel fnuikend kan zijn

Een lollige uit het verleden was bijvoorbeeld toen we de eveneens uit Donegal afkomstige Henry Girls voor de tweede keer verwachtten: rond de tijd dat ze aan hadden moeten komen in Zaandam belden ze. Om te zeggen dat ze wat later waren, want ze hadden toch zoiets leuks ontdekt onderweg. Waar belden ze dan vandaan, vroeg ik. “De Keukenhof”. Tsja.

Of The Friel Sisters dan, die hopeloos rondjes reden in een buitenwijk van Zaandam op zoek naar een theater. Hadden ze het adres van de B&B verward met dat van de zaal. Gierend van de lach tuimelden ze uiteindelijk uit de auto: veel te laat, maar alles kwam op zijn pootjes terecht. 

Komt goed!

Memo aan mezelf: als we Ieren hebben moeten we geduld hebben maar altijd komt ‘t goed. En soundchecken doen ze razendsnel: dat dan weer wel.

De cordon bleu was net naar binnen toen in de hal van het Zaantheater de eerste mensen al binnendruppelden. Daar dus maar snel naartoe gegaan en de band de band gelaten. Was het Henry Mulder die, toen het best wel erg druk werd binnen, zich afvroeg of al dit publiek werkelijk alleen voor een Roots aan de Zaan-concert kwam? Want 230 man hebben we niet vaak – maar Altan doet dan ook niet vaak Nederland aan. In veel gevallen kwam men weer van ver, sneeuw en storm trotserend.

Bezieling

Altan werd enthousiast welkom geheten door het publiek. De virtuoze muzikanten speelden met bezieling: ze hadden er gewoon veel zin in om eindelijk weer eens in Nederland te spelen en dat spatte van het podium af. De automatische piloot was hier bepaald geen zesde bandlid, opvallend was overigens dat ze pas een half uur vantevoren een setlist gingen fabriceren, daar waar er toch ook bands rondlopen die vastgeroest zitten in hun eigen setlist.

Mairead Ni Mhaonaigh had last van een flinke verkoudheid, maar tijdens het concert viel er niet heel veel van te merken, op een paar lichtschorre zangpassages na (en ik had de indruk dat er mogelijk wat minder songs en meer instrumentals waren hierdoor).

In elk geval: Ierland kwam even in Zaandam. En het was prachtig. Vervolgens kwam er een scheut Westzaan in. De lokale fiddle-playing tweelingzussen Sophie en Michelle Le Fevre, bekenden van de band, kwamen in de tweede set het podium op voor een set instrumentals, en nogmaals aan het einde bij de toegift. Tegen die tijd zat vrijwel niemand meer op de stoel: het applaus was overdonderend.

Bezoeker Jan Oosterlee meldde per mail na afloop: “Dank voor het prachtige concert van Altan, wat een klasse en wat een beleving (…) als Altan het gewild had waren we op de stoelen gaan staan. Voor mij een van de beste concerten die ik bij Roots aan de Zaan heb gezien (komt in mijn top 5, en ik heb al best aardig wat optredens meegemaakt)”.

Scroll naar boven