TRADarrr

TRADarrr

70. TRADarrr deed Zaandam op vrijdag 22 maart 2019 aan, voor een eenmalig Nederlands concert in De Verkadezaal. Goede oude, maar in een vers jasje gestoken Britse folkrock, vertolkt door een zevenkoppige band die met recht als supergroep in het genre kan worden aangemerkt, met ex-leden van o.a. Little Johnny England, The Dylan Project, Fotheringay en The Jigantics. 

PJ Wright (leadgitaar/zang) speelde tweemaal eerder bij Roots aan de Zaan: in 2013 met Fifteen String Trio en in 2016 in de Trevor Lucas-rol in Fotheringay.

Lang was hij de gitarist in Steve Gibbons’ band, tot hij de folkrock omarmde in Litte Johnny England, waarin ook Guy Fletcher (viool/mandoline/gitaar/zang) en -later- Mark Stevens (drums) speelden. Deze Little Johnny England-kern werd nu versterkt met zanger/gitarist Gregg Cave plus multi-instrumentaliste/zangeres Marion Fleetwood, die eerder bij ons te zien was als lid van The Jigantics en nog eens een keer solo als support act. Samen vorm(d)en Marion en Gregg bovendien het duo Fleetwood Cave. Violiste Gemma Shirley opereert eveneens als opera-zangeres, doch niet noodzakelijkerwijs in TRADarrr! Brendan o’Neill tenslotte is de nieuwe basgitarist, en neemt de plek in van voormalig Steeleye Span-bassist Tim Harries.

Debuutalbum Cautionary Tales uit 2015 was een folkrock-project met diverse gastmuzikanten waaronder diverse (ex-)Fairport-leden; op de opvolger Further Tales of Love, Death and Treachery (2017) stond de band als collectief meer centraal. Beide albums kwamen ruimschoots aan de orde tijdens het concert in Zaandam, waar we een (bij ons) niet eerder waargenomen mega-schare aan instrumenten uitgestald werd. Met recht één van de stevigste bands die we bij Roots aan de Zaan mochten verwelkomen, dit was smullen voor de folkrockliefhebber.


Beeld van het optreden van TRADarrr


Snapshot uit de nieuwsbrief (2019)

Ja, het was best hard, en zoals folkrock als vanouds pleegt te doen: het kan verdelen, er waren er een paar die het tè hard vonden. Tegelijk was er een minstens even groot aantal wie het niet hard genoeg kon zijn. Of zoals gitarist PJ Wright het wat ons betreft terecht verwoordde: “this is electric folkrock – it is meant to be loud!”.

Breed

Persoonlijk vind ik (Koen) dat dit één van de beste concerten was die we ooit gehad hebben, maar ik kwam dan ook oorspronkelijk de folk binnen via de rock-kant, en in mijn CD-kast vinden bijvoorbeeld Nirvana en Black Sabbath een plek: heb zelf nul probleem met het hardere werk. Roots aan de Zaan hoopt breed te programmeren: en hebben we soms zéér traditioneel, andere keren komen we er via een andere invalshoek in. Zoals nu met de toch best stevige zevenkoppige band TRADarrr, die, wat ons betreft, tegenwoordig zo ongeveer de vaandeldrager is van het soort folkrock dat zijn oorsprong eind jaren zestig in de UK vond.

Bij aankomst was het even schrikken: de band had zo ongelooflijk veel spullen mee, dat we even dachten: hoe krijgt dat in vredesnaam tijdig een plek en wordt alles gesoundcheckt? De zaal stond bijkans vol met een arsenaal aan instrumenten (het busje waar de band in reed moet zeker één of andere magische dubbele bodem gehad hebben). De instrumenten kregen echter allemaal netjes een plek, en al met al hielden we zelfs ruim voldoende tijd over voor een relaxte soundcheck en alle tijd voor een eenvoudig doch voedzaam diner met zijn allen, na die noodzakelijke voorbereidingen.

Pizza!

Daar we persoonlijk nog middenin die verhuizing zaten was er geen mogelijkheid voor de traditionele Huisgemaakte Pan Soep, daar de soeppannen simpelweg nog niet boven water waren (inmiddels zijn ze terecht!). En dus werden het dozen pizza’s, van de buren (restaurant Mama), dat kon even niet anders, genuttigd in de docentenkamer van FluXus. En ach, dat was ook lekker.

PJ had trek

TRADarrr was vooraf een ontzettend moeilijk “te verkopen” concert – en dat wisten we. Een naam die in Nederland vrijwel niemand wat zegt, hoe hoog de kwaliteit van het gebodene ook is: onbekend maakt nu eenmaal onbemind. Komt bij dat we best wel wat traditionalisten onder u hebben zitten die niet – zoals wij – warm worden van een flinke dosis rock in hun folk. En zo hadden we een publiek dat bestond uit diehards, en leden. Dat bleek, twee dagen voor het concert, niet goed genoeg te zijn voor een aardig gevulde zaal, zodat we in vredesnaam maar de noodgreep “introducees gratis” in werking zetten teneinde de zaal een beetje te kunnen vullen. Dat werkte.

Gratis

Wat niet werkte: de week ervoor was er een gratis-kaarten-aanbieding in het Noordhollands Dagblad: een prominent stukje mét foto en al in het UIT-katern, waar men vier gratis sets van twee kaarten voor dit optreden kon winnen door slechts een mailtje naar de redactie te sturen. Daar kwam precies één reactie op, die, nadat ik diegene de heuglijke mededeling bracht dat er “gewonnen” was, ook direct weer af heeft gezegd. Jaja, zo leeft de folkrock in Zaanstad. Men is zelfs niet gratis van het Tv-scherm weg te slepen.

Zoals een dolenthousiaste bezoeker het verwoordde na afloop: de thuisblijver heeft maar weer ongelijk gekregen. Tegelijk is er het tergende besef dat als we Dries Roelvink hadden geboekt, we de zaal een keer of tig hadden kunnen uitverkopen. Maar goed, laat ons maar tegendraads en héél ver van die nare mainstream blijven.

Folkrock om U tegen te zeggen

Gelukkig was de zaal uiteindelijk – zij het met die kunstgrepen – redelijk goed gevuld, en kon de band vol enthousiasme (en dat was er zeer zeker) los gaan met folkrock om U tegen te zeggen. Met als gevolg dat de band bij het tweede en laatste concert buiten Engeland – de dag erna in het Duitse Lüdenscheid – niet héél veel Cd’s meer te verkopen had, want de Cd’s liepen bij ons nu eenmaal als een trein. Absolute keien op hun instrumenten… en bij diverse muzikanten betrof dat meer dan één instrument – er zijn niet heel veel muzikanten zoals Guy Fletcher, die zijn reguliere plek op viool en mandoline moeiteloos verruilt voor de drumkit, als de vaste drummer Mark Stevens een partij cornet (!) te blazen heeft.

Marion Fleetwood (met haar gouden stemgeluid) verruilt gitaar en viool zomaar voor een cello (in rock-pose); Gemma Shirley speelt derde viool als ze haar plek achter het keyboard verlaat. Rotsvast is de rock-bas van Brendan o’Neill en het laid-back-coole charisma van zanger/gitarist Gregg Cave; adembenemend tenslotte is het gitaarspel van PJ Wright – die, in augustus, op het komende Cropredy-festival – als gast – de electrische gitarist van dienst is bij Fairport Convention … nu Maartin Allcock overleden is, Jerry Donahue nooit meer zal kunnen spelen (na zijn hersenbloeding) en Richard Thompson wel de donderdag, maar niet de afsluitende zaterdag op het festival speelt. 

PJ is al jaren vaste gast op het Cropredy-podium in allerlei hoedanigheden, maar de centrale rol als leadgitarist was nog niet voor hem weggelegd. Nu dus wel, en wel voor een man of 25.000. Het is hem van harte gegund.

Scroll naar boven