26. Eén van de best bewaarde geheimen uit de Britse folk van de jaren ’70, zo kan STEVE ASHLEY, die samen met support act THE LASSES op zaterdag 13 juni 2015 onze seizoensafsluiter was, wel getypeerd worden. Tegelijkertijd één van de weinige acts die we boekten die een heuse biografie op hun naam hebben staan. ‘Fire And Wine: An Armchair Guide To Steve Ashley’ door Dave Thompson verscheen in 2013. Als het nodig is om artiesten in hokjes te plaatsen of om vergelijkingen te maken, dan zit Steve Ashley misschien niet zo heel ver van Nick Drake.
Zijn eerste album Stroll On (1974) geldt nog steeds als een klassieker in het genre, bomvol pareltjes, verstild en sfeervol, niet zelden voorzien van een arrangement van Robert Kirby, die overigens ook met Drake werkte. Een andere overeenkomst: groten uit de Engelse folkrockwereld stonden hem bij op zijn albums, maakten zelfs deel uit van zijn bands: er zijn links met Fairport Convention (oud en nieuw) te over. Eén van de klassieke bands uit de geschiedenis van de Britse folkrock is The Albion Country Band: Steve Ashley maakte er deel van uit.
Een tweede album volgde snel na Stroll On in de vorm van het (juist getitelde) Speedy Return uit 1975, een album dat nota bene in de VS gedistribueerd werd door Motown (!). Echter, daarna werd het stil rond hem; Steve Ashley dook pas weer op toen het meer commerciële momentum van de Engelse folkrock was gestopt. Nick Drake was gestorven en werd posthuum toch nog een legende; Steve Ashley overleefde en bleef in de luwte zijn ding doen, hetgeen in 2006 groots gevierd werd met een concert in de Cheltenham Town Hall, waar ook nu weer leden van Fairport Convention maar ook o.a. Robert Kirby (inmiddels overleden), Johnny Moynihan en Phil Beer en hem bijstonden.
Tot in de jaren ’80 trad Steve Ashley nog wel op in Nederland, soms als duo met Fairport’s Chris Leslie. Nu kwam hij terug, op uitnodiging van Roots aan de Zaan.
Het voorprogramma werd prachtig verzorgd door The Lasses: Sophie ter Schure en Margot Limburg.
Beeld van het optreden van Steve Ashley
Snapshot uit de nieuwsbrief (2015)
Met afstand het moeilijkst te promoten optreden vonden we, daar Steve Ashley dan wel in zekere kringen een bijzonder gevierd songschrijver en vertolker is. Die kringen zijn echter in Nederland duidelijk niet van al te flinke proporties, zo werd al vrij snel duidelijk. Het is echt een beetje Cult met een hoofdletter C. Van slechts één bezoeker kregen we van tevoren te horen: “jullie hebben Steve Ashley geboekt! Geweldig!”.
Persoonlijke scoop
Voor ons was het echter een persoonlijke scoop waar we al jaren mee bezig waren, en wel sinds september 2012 (!) … we waren als Roots aan de Zaan niet meer dan een plan zonder zaal, we bestonden eigenlijk nog niet eens, toen we al contact met Steve Ashley hadden over een Nederlands optreden.
Het heeft inderdaad lang geduurd; en daar Steve het zelf beschreef tijdens zijn optreden, is het geen geheim dat hij het zogenoemde Fenomeen van Raynaud onder de leden heeft: een vaataandoening waarbij bloedtoevoer stopt, met als gevolg bijvoorbeeld gevoelloze vingers/tenen etc., klachten die vooral voorkomen bij koude weersomstandigheden. Dit maakt, dat gitaarspelen voor Steve onmogelijk is in de koudere maanden en hij dus al jaren enkel optreedt zo tussen mei en september, hij is een warmweerperformer geworden. Nu doen we in de maanden juli en augustus al niks, en dan blijft er steeds bar weinig ruimte over.
Toen Roots aan de Zaan begin 2013 serieus werd, bleek het dat jaar al niet meer te kunnen, en voor we het wisten gold dat ook voor 2014, reden waarom we het destijds gewoon héél ver vooruit hebben geplaatst, en wel naar juni 2015. Dat klonk destijds nog als sciencefiction.
Een tweede optreden regelden we destijds met/bij Karin Pronk’s Folk In The Lounge in Den Haag, een derde als huiskamerconcert bij Liesbeth Peters in Alphen aan den Rijn, die vervolgens ook aanbood als B&B/basis (en partner Peter als chauffeur) te fungeren in de dagen dat Steve in Nederland was, waarvoor dank. Waarna er uiteindelijk nog een vierde optreden uitrolde in een galerie te Voorburg.
De reserveringenlijst bleef bij ons echter leeg, waar er bij de andere acts altijd wel íets stond, ver vantevoren. Het idee kwam vervolgens opzetten om Sophie ter Schure en Margot Limburg alias The Lasses (uit Amsterdam) te koppelen aan het concert als support act, daarna maakten we de drempel zo laag mogelijk door het qua toegangsprijs vrijwel gratis te maken (nou ja, € 5.00 dan), en het werd eveneens één van onze gratis-voor-leden concerten.
Gelukkig kwam het voor de verandering eens een keer in de krant, hoewel het Noordhollands Dagblad in een stukje van enkele zinnetjes niet minder dan vier fouten (!) wist te proppen, waaronder de vermelding van The Lasses als ‘Daughters’ (zo heten zij niet; zo heet hun album!) en een telefoonnummer dat door de vreemde toevoeging van een extra “7” niet zou werken als men zou bellen. Hoe moeilijk kan het zijn, een persbericht samen te vatten tot klein stukje.
Om kort te gaan, de reserveringenlijst telde daags vantevoren vijf namen: oei. Toen cancelde er iemand die drie kaarten had gereserveerd, wegens ziekte. En zo hadden we twee mensen op de lijst.
Edvard kwam de dag van het optreden in de uitzending van RTV Noord Holland (het goedbeluisterde programma De Agenda) en prees het geheel nog eens aan. Het nachtmerrie-scenario dat we al jaren hebben maar gelukkig nooit bewaarheid is, namelijk dat er anderhalve man en een paardenkop zit in een grote zaal, dreigde nu eens echt werkelijkheid te worden, hoewel we wel her en der oppikten dat er wel degelijk mensen zouden komen (aanmelding als deelnemend bij het Facebook-evenement geldt bij ons niet als reservering, dat is te vrijblijvend gebleken. Een klik is geen reservering … maar ook daar stond slechts een handvol namen).
Alles aan gedaan
Wel wisten we dat we er gewoon werkelijk alles aan gedaan hadden, en dat zij die al gratis toegang zouden hebben, waarschijnlijk niet zouden reserveren. We konden slechts afwachten en -kloppen, toen de deuren opengingen. Opluchting alom toen er toch wel aardig wat mensen binnendruppelden; eigenlijk een stuk meer dan we durfden te hopen. We hebben slechts de betalenden geteld, maar Sophie van The Lasses telde 55 mensen in de zaal (dank voor het tellen!).
In elk geval: het concert dus. The Lasses deden een uitmuntende set van ongeveer drie kwartier. Voor een toegewijd publiek, en ja, we konden een speld horen vallen. Hun album Daughters – een absolute aanrader – ging na afloop grif van de hand. We zullen de dames vast nog wel een keer terugzien bij Roots aan de Zaan.
Steve Ashley was voor het eerst in Nederland sinds de jaren tachtig. Hij is de afgelopen decennia nog maar sporadisch in het muzieknieuws geweest. Hoewel de man in de Engelse folkscene op handen wordt gedragen. En zijn albums, die met grote tussenpozen verschijnen, altijd van een onwaarschijnlijk hoog niveau zijn. ‘s Mans laatste, This Little Game, is geen uitzondering. Steve deed een mooie dwarsdoorsnede van een decennia of vijf aan songs. Van cult-evergreens als Fire And Wine en Candlemas Carol tot recent werk als het schrijnende That’s Why:
There was a demo for Iraq, two million people came
And we said if you attacked, it would not be in our name
But you went in all the same
Like you really couldn’t care
And left a million dead, on the lies of Bush and Blair
Het oorspronkelijk van Steve’s Family Album (1981) afkomstige The Rough With The Smooth werd aan het einde vocaal opgeluisterd door The Lasses. Als toegift vertolkten ze gedrieën – hoe toepasselijk – de traditional Lowlands Away.
Duister slot
Na afloop nog een prettige nazit gehad. Waarbij ook Fred Piek (oude bekenden – ooit tourde diens Fungus met Decameron en Steve Ashley door Engeland) nog aanschoof. Maar toen het tijd werd gedag te zeggen dacht niemand nog aan de financiële afwikkeling van het geheel. Toch een essentieel iets na een optreden! Koen bedacht het zich, letterlijk vijf minuten nadat Peter en Steve al richting standplaats Alphen aan den Rijn waren vertrokken. We hadden stomgenoeg geen telefoonnummers van elkaar. Wetende dat een bankoverschrijving tegenwoordig ook tot de mogelijkheden behoort, dachten we er verder niet meer aan.
Het was middernacht. Zeker een half uur na Steve’s vertrek, toen Edvard zijn auto, met ons erin, het terrein van De Vermaning afreed, links de Westzijde op. Een auto kwam van rechts, flink knipperend met lichten. We draaiden rechts de Stationsstraat in. De auto volgde ons, nog steeds lichtsignalen afgevend. “Moet die vent nu ons hebben?”. Edvard stopte. Koen vroeg zich af of dat wel verstandig was. Zaterdagnacht, centrum, voor je het weet heb je een aggressieve maniak aan de haak. Zo stonden op een middernachtelijk uur twee auto’s scheef op de weg geparkeerd. Wat nu?
De spanning ebde weg toen een schaapachtig grijnzende Steve Ashley uitstapte. “Um, we were too busy having a good time and I think we forgot the fee”. En zo kende ons concertseizoen bij wijze van PS midden in de nacht een ogenschijnlijk duister, mafia-achtig slot. Met Steve Ashley en twee stilstaande auto’s, halverwege de Stationsstraat in Zaandam.
