13. In Engeland kunnen O’Hooley & Tidow rekenen op volle zalen, en nu (enkele dagen voordat ze op uitnodiging van Billy Bragg op het Glastonbury Festival zouden spelen) waren ze voor het eerst in Nederland: ze traden op zondag 22 juni 2014 op. Ze hebben inmiddels drie albums op hun naam staan, Silent June (2010), The Fragile (2012) en The Hum (2014) en werden uitgeroepen tot beste act van het gerenommeerde Cambridge Folk Festival 2012; ze waren bovendien finalisten voor de 2013 BBC Radio 2 Folk Awards als ‘Beste Duo’.
Belinda o’Hooley (zang, piano) maakte eerder deel uit van Rachel Unthank & The Winterset (de voorloper vanThe Unthanks) en speelt niet voor niets momenteel in het trio van de levende legende Nic Jones; samen met zangeres Heidi Tidow wordt een prachtige chamber folk neergezet, met een repertoire dat zowel zelfgeschreven is als uit de traditie put, met fraaie songs over liefde en verlies, maar ook over uiteenlopende zaken als de tragiek van ouden van dagen, Pussy Riot, ambachtelijk gebrouwen bier, milieuproblematiek, en alles wat daartussen zit – in donkere of juist humoristische folk tales, met harmonieuze zang en mooie pianobegeleiding.
Belinda en Heidi hebben in Zaandam een prachtconcert neergezet dat we niet snel zullen vergeten en bij het afscheid was het zonder meer een “tot ziens”, geen “vaarwel’.
FRED PIEK (Fungus, Amazing Stroopwafels) zorgde voor een sfeervol voorprogramma, op twee songs bijgestaan door dochter Arnee – en op één daarvan ook nog eens door Belinda en Heidi. En dat was allemaal heel, heel mooi.
Beeld van het optreden van O’Hooley & Tidow
Snapshot uit de nieuwsbrief (2014)
Wat een optreden was dat zeg, op die mooie zondagmiddag. In Engeland schieten o’Hooley & Tidow als een komeet omhoog (de agenda zit vol met o.a. Britse festivaloptredens deze zomer), maar hier is dat natuurlijk weer even anders. En vooraf een nagelbijtertje: zullen we er voldoende publiek voor trekken, op een zomerse zondagmiddag in de moeilijke maand juni voor een act die hier simpelweg niet bekend is?
Lijstduwer
Onze hartelijke dank gaat uit naar Fred Piek, de eerste die een kaartje bestelde (hij is fan), waarna hij aanbood dat hij best zijn gitaar kon meenemen om iets van een voorprogrammaatje te doen. Waardoor hij in feite een soort lijstduwer werd. Support act bekender dan de headliner deze keer, althans in dit land. Fred nam wat eigen publiek mee, waardoor we op een voor ons best respectabele iets-meer-dan-vijftig aanwezigen uitkwamen.
Klasse-act
Het is ergens belachelijk oneerlijk dat zo’n klasse-act het moet doen met zo’n klein publiek, maar zo gaat dat nu eenmaal. Het komt de intimiteit van zo’n optreden wel degelijk ten goede, en dat paste perfect.
Fred opende en deed zijn eigen ding zonder de druk te kennen dat De Hits gespeeld moeten worden, dus er kwamen geen mannen met baarden voorbij die op de snelweg met een lege tank staan. Afwisselend Nederlands- en Engelstalige songs; dochter Arnee zong mooi lead in De Stad, en Belinda o’Hooley en Heidi Tidow zongen samen met Fred en Arnee Piek Farewell To The Gold, iets wat tijdens de soundcheck eerder die middag even snel tot stand kwam.
Ontstellend prachtig
De dames zelf vervolgden daarop het concert met een zwik ontstellend prachtig geschreven en vertolkte songs, de meesten uit eigen koker, met af en toe een cover, onder anderen Ruins By The Shore van Nic Jones (de legendarische singer/songwriter/gitarist die op een haar na een vreselijk auto-ongeluk overleefde in 1982, waarna hij drie decennia van het toneel verdween, maar die nu wel soms weer optreedt met zijn zoon … en met Belinda!). Ook deden ze acappella een song van Massive Attack (!); hoe een dance hit een folky song werd.
“Blimey, Netherlands – a life changing experience … you can learn so much when you go outside your zone and step off the cliff, we were both so nervous initially. Thank you to all the wonderful people we’ve met over the last few days, we won’t forget it” – Heidi Tidow
Centraal stond hun recent verschenen album The Hum, maar enkele pareltjes van hun andere twee CD’s Silent June en The Fragile ontbraken niet. En wie niet geroerd was door de temidden van het publiek vertolkte toegift The Parting Glass moet een hart van steen hebben.
De reacties na afloop waren bijzonder positief en de uitnodiging terug te komen staat. Zo ook bij de andere twee plekken waar ze optraden dat weekend, in Steendam en in Zevenaar – dus de basis van een andere tour is al gevormd. Hopelijk is dat wat uit te breiden tot een langere tour.
Het was zonder meer een hoogtepunt in de concertreeks van Roots aan de Zaan.
