101. Op zaterdag 19 oktober 2024 stond één van de opvallendste en meest innovatieve bands in de hedendaagse folk scene op het podium: het trio The Magpies – sublieme harmoniezang, uitstekende muzikanten en indrukwekkend eigen songmateriaal. Britse en Amerikaanse invloeden werden vermengd tot iets zeer eigens, met inspiratie uit Keltische folk-, Appalachian- en bluegrass muziek.
Het trio bestaat uit de twintigers Bella Gaffney (gitaar, banjo, zang), Holly Brandon (viool, zang) en Ellie Gowers (gitaar, zang). Na het debuutalbum uit 2020 volgde Undertow in de herfst van 2022. Een rijk en gevarieerd album, een elegant canvas voor zowel delicate harmonieën als boeiende verhalende songs. Een kwart miljoen streams op Spotify later volgde een prestigieuze live sessie op BBC Radio 2.
“One of those effervescent albums you’d be happy to recommend to people who might not consider themselves folk fans”, schreef The Sunday Times.
The Magpies traden inmiddels al wereldwijd op, en waren o.a. te zien op de podia van gerenommeerde festivals als Glastonbury, Towersey en Cambridge. Voorvechters voor gendergelijkheid in de muziekindustrie en erbuiten, met een gezonde dosis feminisme, organiseert dit sterke trio inmiddels ook al hun eigen jaarlijkse Magpies Festival in York.
“Literate storytellers with a knack for high drama and engaging hoedowns” – Uncut Magazine.
The Magpies: een rijke smeltkroes van verlichtende en loepzuivere muziek van begaafde jonge artiesten.
Beeld van het optreden van The Magpies
Snapshot uit de nieuwsbrief
We hadden er weer zin in na bijna vijf maanden geen Roots aan de Zaan, maar eind september barstte een bommetje bij Fluxus en werd duidelijk hoezeer je met deze concerten afhankelijk bent van anderen, en van situaties waar je zelf geen enkele vat op hebt. Anders dan bij enkele andere zalen die we in het verleden hebben gebruikt, was er bij Fluxus nóóit gedoe en ging alles, altijd, in opperste harmonie. Maar als dan die ene persoon waar je al die tijd op bouwt, Moon in ons geval, wegvalt: wat dan? Plots beseften we ons: zonder haar kennen we daar vrijwel niemand. Now what?
Het voelde dan wel vreemd, toch viel het alleszins mee. Nooit eerder geziene gezichten bij balie en bar, maar Herman en consorten deden waar ze voor kwamen: ons bijstaan en de bezoekers verwelkomen en van drankjes voorzien. Voor de rest kennen we de weg, we werden nou ook weer niet in het diepe gegooid. We gaan het allemaal zien de komende tijd.
Helaas meldde Edvard zich twee dagen eerder ziek af, en hoestte Renate zich ongans en die ging ook al niet mee. Dat liep weer lekker. Lichtman Piet Jetses werd nu Roots chauffeur (ik rij niet. Maar de pan soep vervoert zich rottig per fiets).
Erik de Jong was zowel verhinderd als jarig die dag, maar hij stuurde een kundige vervanger, Evertjan ’t Hart: normaal op het podium met zijn groep Fling, maar nu achter de knoppen. We hielden daarmee de traditie in ere van geluidstechnici die zelf óók (folk-)musiceren.
Was Evertjan exact op tijd, The Magpies waren wat verlaat, waarbij ik me realiseerde: ik heb helemaal geen mobiel nummer van hen, hoe bereik ik hen?
Juist toen ik ging bellen naar een algemeen Engels nummer (voicemail: ze waren er niet. Ja, nogal wiedes) tuimelden ze binnen. De enige hobbel was dat de ontvangen technische rider inmiddels wat verouderd bleek, zodat er e.e.a. omgegooid moest worden, maar dat had nou ook weer niet zoveel voeten in de aarde, en om half 8 konden we de deur openen en een toch nog 75-koppig publiek de zaal in laten komen. De helft was donateur en had gratis toegang, maar de interesse viel toch weer alleszins mee. Met een speciale medaille voor Wendela Brouwer die negen anderen meebracht, deels aangemeld als donateur, daarmee bijna 1/7 van ons publiek vertegenwoordigend. Chapeau!
Bella Gaffney, Holly Brandon en Ellie Gowers gaven een mooi optreden. Ze zijn uitstekend als groep, maar hebben ook elk een eigen solo-pad dat echt aandacht verdient. Jonge honden, gouden keeltjes, prima instrumentbeheersing, uitstekend songmateriaal. Hun tweede album Undertow zat inmiddels in mijn DNA, want ik beluisterde het de maand ervoor – op vakantie in Zuid-Afrika – geregeld. Waardoor ik me bij deze live herbeluistering plots weer even in bijvoorbeeld Transkei waande. Maar ik besef dat die wat vreemde link bepaald niet voor iedereen zal hebben gegolden!
Wel hielden de dames zich wel erg strak aan de afgesproken “tweemaal 45 minuten” (die eigenlijk ook in elk contract staat, maar daar wordt soms ruim van afgeweken) waardoor we eigenlijk verrassend vroeg klaar waren, en ik was al om 23:00 thuis.
Dat gebeurt niet vaak na een concert.
