89. Uit Dungiven, Noord Ierland komt de genre-overschrijdende en in awards grossierende zangeres CARA DILLON die zaterdag 18 februari bij ons speelde. Lange tijd was het stilgeweest rond haar, maar sinds 2014 is ze weer actief.
Ooit maakte Cara deel uit van folk-supergroep Equation. Kathryn Roberts & Sean Lakeman waren er lid van, alsook de andere Lakeman-broers: Seth en Sam. En met Sam trouwde Cara … en met Sam komt ze naar Zaandam. Cara is zelf de eerste om toe te geven dat ze geen folk-purist is, dat ze muziek wil maken die de begrenzingen – die de traditie wel eens placht te dicteren – negeert. Ter illustratie: haar Black Is The Colour was een sensatie in de clubs van Ibiza club – in een techno remix van 2Devine. Elke avond is ze als afsluiter te horen bij de spectaculaire climax in Disneyland Parijs wanneer Come Dream A Dream daar door de speakers schalt. En in China is ze een wereldster: tot haar eigen niet geringe verbazing wordt een album van haar er als lesmateriaal gebruikt. Volle zalen heeft ze er vervolgens getrokken. Ziekte (diabetes type 1) en de geboorte van kinderen – met name ook de combinatie van die twee zaken – maakten dat ze enige jaren noodgedwongen in de luwte doorbracht, maar in 2014 kwam ze terug, met het album A Thousand Hearts – met, op één nummer, achtergrondzang van een groot fan: The Eagles’ Timothy B Schmidt.
“Quite possibly the world’s most beautiful female voice” – MOJO
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
88. Op zaterdag 21 januari 2023 kwam BLOWZABELLA terug bij Roots aan de Zaan, bijna op de kop af drie jaar na hun eerste bezoek zo vak vlaf voor corona. Het was toen een onvergetelijk en uitverkocht concert, dat – als het destijds ons laatste concert ooit zou zijn geweest – uiteindelijk toch een hele fraaie kers op onze spreekwoordelijke taart was.
New Folk Sounds omschreef Blowzabella, als volgt: “Hun moeilijk te imiteren, op bourdons aangespannen klankmuur, waarbij ze hun sublieme aanvoelen van melodie en hun ritmische expertise steeds weer overtreffen, maakt van hen tot één van die groepen die, misschien nog meer voor andere muzikanten dan voor het eigenlijke publiek, als waarmerk en inspiratiebron beschouwd worden. Brass die vaak het ritme vastklit, waarrond draailier, trekzak en viool patronen weven die je alle hoeken van het muzikale universum laat horen, soms in de richting van de jazz, vormen het gewaarborgde basisrecept”.
Een unieke band met een rijk instrumentarium; Blowzabella heeft in haar bestaan vele bezettingswisselingen gekend. De huidige leden zijn niet de minsten: Andy Cutting (diatonic button accordion), Jo Freya (clarinet, saxophone vocals), Paul James (bagpipes, saxophones), Dave Shepherd (fiddle), Barn Stradling (bass guitar) en Jon Swayne (bagpipes, saxophones). In Zaandam promootten ze hun gloednieuwe album Tilham.
voor foto’s van dit concert, klik HIER (VOLGT)
87. Op zaterdag 10 december 2022 keerde ALTAN terug naar Zaandam – de wereldberoemde uit Donegal, Ierland afkomstige groep rond vocaliste/violiste Mairéad Ní Mhaonaigh, die altijd garant staat voor een avond authentieke, virtuoos gespeelde folkmuziek.
Altan geldt al jaren als één van de topattracties uit de rijke Ierse folkscene, een groep die zich kan meten met illustere voorgangers als Clannad en the Chieftains. Altan verwierf al snel een grote aanhang in Ierland. De band, die ruim een miljoen albums verkocht, werkte in het recente verleden met een keur aan wereldberoemde namen als Dolly Parton, Enya, The Chieftains, Bonnie Raitt en Alison Krauss.
Op 13 januari 2017 speelden ze in hun 30e jubileumjaar al eens bij Roots aan de Zaan, toen in een stijf uitverkochte Forbo Flooringzaal van het Zaantheater. Nu staan ze in onze reguliere zaal.
De Altan line-up die in Zaandam optrad bestond naast Mairéad (zang, viool) uit Ciarán Curran (bouzouki), Mark Kelly (gitaar) en Martin Tourish (accordeon). Er was een gastoptreden van de zussen Michelle en Sophie Le Fevre, beiden op viool.
Aanvankelijk zou dit concert plaatsvinden op 1 oktober 2021, toen op 15 januari 2022. Driemaal bleek uiteindelijk schreepsrecht.
voor foto’s van dit concert, klik HIER (volgt)
86. Aangestoken door haar ouders raakte LAKSHMI (oorspronkelijk uit Gent, en zeker niet te verwarren met de gelijknamige Nederlandse pop-noir zangeres!), die zaterdag 12 november 2022 optrad, in de ban van Keltische muziek uit vooral Ierland, Schotland en Bretagne. Traditionele muziek uit met name deze Keltische gebieden stelt de specifieke Keltische harp (34 snaren, zonder voetpedaal) vaak centraal. Ze bouwde een repertoire uit van ballades die ze zelf zingt én begeleidt op Keltische harp en waarvan ze een selectie inmiddels dus vastlegde op twee albums.
Lakshmi sloot klassieke harpstudies met ‘Grootste Onderscheiding’ af aan conservatoria in eigen- en buitenland. Bovendien volgde ze masterclasses klassieke harp bij internationale grootmeesters, werkte mee aan project House Music van het Festival van Vlaanderen en soleerde in Concerto voor Fluit en Harp van Mozart. Met Il Novecento toerde ze door Frankrijk en Duitsland voor The Night of the Proms. Lakshmi zet zich in voor de promotie van de Keltische harp die in onze Lage Landen nog te weinig als ‘volwaardig’ instrument telt, dit ondanks legendarische Keltische harpisten die haar voorgingen, zoals Emilio Cao (Spanje), Alan Stivell (Bretagne), de van Clannad bekende Moya Brennan (Ierland) en uiteraard de Canadese Loreena McKennitt.
Lakshmi speelde in Zaandam unplugged met licht, sprankelend harpspel overgoten met heldere vocalen, die deden mijmeren en wegdromen naar een ver, mythisch verleden.
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
85. Voordat THE JIGANTICS op zaterdag 8 oktober 2022 Zaandam aandeden, speelde deze band driemaal eerder bij Roots aan de Zaan: in 2014, 2016 en 2018. Die eerste keer waren ze (ook voor ons) volslagen onbekenden, en we boekten deze veelzijdige en gedreven folk-roots-band op aanraden van een bevriende promotor uit Engeland.
Dat concert was beslist een succes. Tot de coronacrisis roet in al het eten gooide speelden ze elk jaar in Nederland waar zich gestaag een schare fans vormde voor de band, zij het zowat elke keer met een net iets andere line-up. Werkelijke stabiliteit kwam er in de zomer van 2018 toen de band een kwartet werd.
Wat niet veranderd is, is de eigenzinnige mix van folk-rock-blues-cajun-americana. Ze kunnen rocken, om vervolgens moeiteloos over te stappen naar een folkballad.
Over hun invloeden schreef de band zelf: “The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat”.
De huidige line up van The Jigantics bestaat uit de beide oudgedienden Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar) en Martin Fitzgibbon (drums, zang) aangevuld met Keith Thompson (gitaar, bas, zang) en Sarah Kelly (zang, ukelele).
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
84. Op zaterdag 24 september 2022 opende SOPHIE JANNA ons nieuwe seizoen.
Sophie werd verliefd op folkmuziek toen ze een bezoek bracht aan Edinburgh.
Als songwriter werd ze met name gegrepen door de Ierse en Schotse folktradities en muziek van Nick Drake, Ane Brun, The Weather Station en Joan Shelley.
Ze heeft een hoge, heldere stem die perfect samengaat met haar akoestische gitaar waarmee ze een dromerige wereld creëert.
Sophie verdiende haar sporen met onder andere Hot Griselda en het duo The Lasses (met wie ze diverse malen op het podium van Roots aan de Zaan stond: aanvankelijk als support act voor Steve Ashley (2015) en tweemaal op eigen kracht (in 2017 en 2019).
Met haar EP Wide World presenteerde Sophie Janna voor het eerst een selectie van eigen werk.
Bij Roots aan de Zaan speelde ze haar nummers in nieuwe arrangementen, waarbij ze bijgestaan werd door Janos Koolen (gitaar, mandoline, banjo, klarinet) en Jarno van Es (piano).
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
83. Toen het dames-collectief DAPHNE’S FLIGHT de eerste keer Roots aan de Zaan aandeed op 22 september 2017 was dat een concert om door een ringetje te halen. Bijna vijf jaar later, op vrijdag 10 juni 2022, kwamen ze – met een wijziging in de gelederen – terug, wederom voor een exclusief optreden in Nederland.
Stuk voor stuk betreft het veteranen met heel veel prachtige muziek op hun (individuele) naam. Chris While en Jullie Matthews vonden elkaar in The Albion Band medio jaren negentig, waarna ze onder hun eigen naam als duo verder gingen. Melanie Harrold werkte samen met Hank Wangford en Garry Rafferty, terwijl Helen Watson (met albums op haar naam geproduceerd door Glyn Johns, en bijgestaan door Andy Fairweather-Low en leden van Little Feat), met o.a. Carmel, Linda Ronstadt en Emmylou Harris zong. Nieuw was Miranda Sykes, die o.a. deel uitmaakte van Show Of Hands en tegenwoordig met Edgelarks’ Hannah Martin optreedt. Zij neemt sinds dit jaar de plaats in van Christine Collister.
In 1996 kwamen ze samen als Daphne’s Flight met het gelijknamige debuutalbum. Pas in 2017 kwamen ze als quintet ze terug.
Vijf eigentijdse singer/songwriters met een weids bereik aan onderwerpen en genres: folk, blues, jazz èn pop mixend, met soms wat rake covers, met een energie, passie en vooral ook harmoniëen om u tegen te zeggen.
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
82. Andermaal duurde het lange tijd voordat we weer wat konden ondernemen, na dat ene concert van Ad Vanderveen’s Quartet in oktober 2021 – waarna andermaal coronamaatregelen roet in het eten gooiden. Maar op zaterdag 9 april 2022 verzorgde NIAMH PARSONS met partner GRAHAM DUNNE dan eindelijk Roots’ pas tweede optreden in ruim twee jaar.
“A voice filled with sweet melancholy and stateley passion”, zo omschreef de New York Times eens de stem van de Ierse zangeres Niamh Parsons.
Parsons werd ooit gegrepen door de schoonheid van de Ierse muziek in een plaatselijke folkclub en sloot zich aan bij bands als The Loose Connections (Belfast) en Arcady. Ze ontpopte zich vervolgens tot een ware ‘balladeer’ in de traditie van Dolores Keane en June Tabor.
In 1999 voegde gitarist Graham Dunne zich bij haar die haar stem perfect weet te begeleiden. Een zangtalent als Niamh Parsons kom je één-, hooguit tweemaal per generatie tegen, aldus goeroe Archie Fisher.
Niamh’s vocale kwaliteiten staan te boek als emotioneel doorvoeld en kristalhelder.
Een avondje met Niamh Parsons en Graham Dunne is een avond puur genieten van goudeerlijke, diep-ontroerende Irish heartbeat songs. Zo ook in Zaandam.
voor foto’s van dit concert, klik hier (VOLGT)
81. Twintig maanden verstreken sinds corona aan land kwam na het vorige concert, maar op zaterdag 30 oktober 2021 konden dan eindelijk, eindelijk (na heel veel uitstel en afstel) weer starten, nu in een in de zomer van 2020 danig gerenoveerde Pasveerzaal met THE AD VANDERVEEN QUARTET.
Hoewel er vijf jaar verstreken zijn sinds Ad’s vorige Zaandam-optreden, was dit toch alweer zijn vierde Roots aan de Zaan concert. De man staat garant voor constante kwaliteit. Zijn recente CD Treasure Keepers was geen uitzondering. Dit album, waar de geest van de recent overleden David Olney rondwaart, noemde Alt Country “een onbetwistbaar hoogtepunt in het toch al imposant en gestaag uitdijend oeuvre van Ad Vanderveen. Het is verbluffend hoe hij bij deze enorme output dit ongekend hoog niveau weet te handhaven”. Daarna volgde Release (2021), heel kort daarop gevolgd door de toepasselijk getitelde liveregistratie Concert Registration, die de line-up laat horen die die herfstavond in Zaandam na al die tijd de muziek weer deed klinken.
Ad Vanderveen (zang, gitaar, harmonica, piano) speelde samen met Kersten de Ligny (autoharp, percussie, zang), Timon van Heerdt (bas) en Jan Erik Hoeve (pedal steel, banjo).
Na dit concert moesten we (op dat moment nog onverwacht) de stekker er toch weer een tijd uittrekken.
voor foto’s van dit concert, klik hier
80. Het 80e concert van Roots aan de Zaan werd op zaterdag 29 februari 2020 verzorgd door ERNST JANSZ & BAND. Jansz’ carrière gaat ver terug, zijn eerste serieuze muzikale schreden zette hij in de jaren zestig met het nederfolk-instituut dat CCC Inc. heet. Met o.a. Henny Vrienten vond hij binnenlandse wereldfaam met de unieke -en Nederlandstalige- ska/reggae van Doe Maar. Na tropenjaren in het oog van de publicitaire storm en een hele rij grote hits bezweek Doe Maar, waarna de bandleden in de luwte weer hun eigen ding gingen doen.
Met CCC en solo is het allemaal wat kleinschaliger, zoals bij Roots aan de Zaan: in januari 2014 zorgde hij hier voor het eerste uitverkochte optreden; hij speelde toen nog in onze eerste locatie Serah Artisan. Op 12 december 2015 keerde hij terug naar Zaandam, toen in De Vermaning met CCC Inc., andermaal een uitverkochte zaal. CCC kwam daarna tweemaal terug (ditmaal naar De Verkadezaal), op 16 december 2017 en op 2 maart 2019. Ernst speelde ertussenin met eigen band nog eens bij ons in De Kleine Waarheid op 10 december 2016. Om de verhouding CCC en Ernst-solo in balans te krijgen boekten we Ernst nog één keer, nu met zijn programma De Neerkant.
In Zaandam werd Ernst ook nu begeleid door Aili Deiwiks (viool), Guus Paat (gitaren) en Richard Wallenburg (bas).
Het was bijna maart 2020 en we wisten niet hoe serieus corona zou worden. Pas anderhalf jaar later zou er weer een concert zijn …
voor foto’s van dit concert, klik hier
79. New Folk Sounds omschreef BLOWZABELLA, de invloedrijke band die zaterdag 8 februari 2020 in een uitverkochte Pasveerzaal speelde, als volgt: “Hun moeilijk te imiteren, op bourdons aangespannen klankmuur, waarbij ze hun sublieme aanvoelen van melodie en hun ritmische expertise steeds weer overtreffen, maakt van hen tot één van die groepen die, misschien nog meer voor andere muzikanten dan voor het eigenlijke publiek, als waarmerk en inspiratiebron beschouwd worden. Brass die vaak het ritme vastklit, waarrond draailier, trekzak en viool patronen weven die je alle hoeken van het muzikale universum laat horen, soms in de richting van de jazz, vormen het gewaarborgde basisrecept”.
Een unieke band met een rijk instrumentarium; Blowzabella heeft in haar bestaan vele bezettingswisselingen gekend. De huidige leden zijn niet de minsten: Andy Cutting (diatonic button accordion), Jo Freya (clarinet, saxophone vocals), Paul James (bagpipes, saxophones), Gregory Jolivet (hurdy-gurdy), Dave Shepherd (fiddle), Barn Stradling (bass guitar) en Jon Swayne(bagpipes, saxophones).
New Folk Sounds vervolgt aldus: “Hun interne positieve spirit beurt je onweerstaanbaar op, en laat elke dansweerstand wegsmelten. Voor hun aanstekelijke brede glimlach tijdens het spelen moet je hen (spijtig genoeg) wel opzoeken tijdens een concert”. Niks spijtig, want Blowzabella kwam gewoon naar Nederland. Ze verzorgden een exclusief Nederlands concert bij Roots aan de Zaan.
voor foto’s van dit concert, klik hier
78. Het eerste concert van het nieuwe jaar werd verzorgd door MARTIN CARTHY & JOHN KIRKPATRICK op zaterdag 18 januari 2020. Deze twee gelukkig nog springlevende folk-legenden, eerder al individueel te gast geweest bij Roots aan de Zaan (Martin Carthy met dochter Eliza in september 2018; John Kirkpatrick met Home Service in november 2017), kwamen nogmaals naar Zaandam – nu dan als duo.
Ze gaan héél ver terug, speelden samen o.a. in The Albion Country Band en Steeleye Span, en ze waren natuurlijk het centrale duo in de magistrale folk/brass-band Brass Monkey. Individueel hebben ze met jan en alleman gespeeld, Kirkpatrick veelvuldig in de bands van Richard Thompson, terwijl Carthy een paralelle carrière had als lid van The Watersons, later Waterson:Carthy.
Hoewel ze nog nooit als duo een album hebben opgenomen, kennen ze elkaar van haver tot gort: deze meest invloedrijke Britse gitarist en dè maestro op accordeon, met hun beider uit duizenden te herkennen zang.
Als charismatisch duo geven ze nog altijd met veel plezier, toewijding en vakmanschap concerten boordevol op en top Engelse storytelling folksongs en traditionele dancetunes voor een gemotiveerd, luisterbereid publiek.
“Arguably the greatest English folk song performer, writer, collector and editor of them all” – Q Magazine (over Martin Carthy)
“Kirkpatrick’s buoyant presence and lust for this music sounds more rampant than ever” – fRoots
voor foto’s van dit concert, klik hier
77. Vijf decennia (en zeventig tournees in alleen al de VS) in de broekzak. En op vrijdag 13 december 2019 was daar een eenmalig concert in Nederland, waar anders dan bij Roots aan de Zaan: de Iers-Schotse formatie BOYS OF THE LOUGH is een instituut in de traditionele muziek.
Het stempel Celtic Music is zo ongeveer door deze band vervaardigd. De Ierse en Schotse tradities komen tot leven door deze doorgewinterde, virtuoze muzikanten, en elk lid tapt uit het vaatje der eigen (gevarieerde) wortels.
Drie Ieren en een Schot: uit County Kerry komt Brendan Begley (accordeon, melodeon, zang), vanuit County Fermanagh is daar mede-oprichter Cathal McConnell (fluit, zang), gitarist Garry o’Briain komt uit County Clare en een afgezant uit het verre Noorden – Shetland – is violist Kevin Henderson. Cathal is lid van het eerste uur van deze band, waarvan ook o.a. Dick Gaughan (in een pril begin) en de eveneens uit Shetland afkomstige Aly Bain (ruim dertig jaar lang) deel uitmaakten.
Eenieder is ook nu een uitblinker op zijn instrument, als ensemble bereiken ze grote hoogten met hun natuurlijke, eerlijke manier van spelen, zonder electrische instrumenten: dit is Iers/Schots – of zoals dat met een modern woord dus schijnt te heten, Celtic (soms ook met een vleug aan Noord-Amerikaanse tradities) – op zijn puurst. Soms melodieus complex, maar niettemin toegankelijk: verwacht geen stoffige museumstukken. De humor en interactie met het publiek mogen er ook best wezen, zoals eigenlijk wel te doen gebruikelijk in deze muziek: de knipoog is nooit ver weg.
voor foto’s van dit concert, klik hier
76. Vanuit County Clare – het epicentrum van de Ierse traditionele muziek – kwam SOCKS IN THE FRYING PAN, een jong trio dat bij ons speelde op vrijdag 1 november 2019. Hun dynamische vocale harmonieën, virtuoze instrumentale spel (en, niet te vergeten, humor) hebben wereldwijd al hun impact achtergelaten op vele internationale podia, in hun poging de wereld te veroveren met wat de band noemt de Sock Invasion. Als zodanig behoort de groep tot de meest populaire hedendaagse Ierse acts. Nu was Nederland dan aan de beurt voor een exclusief concert.
Aan de andere kant van de oceaan schreef Atlantic Weekly over hun meest recente album: “When you listen to Socks in the Frying Pan, you quickly realize that traditional music in Clare has again received a fresh shot in the arm. The music on this recording is full to the brim with energy and with musical skills”.
Socks in the Frying Pan bestaat uit Aodán Coyne (gitaar/zang) and de gebroeders Hayes: Fiachra Hayes (viool) en Shane Hayes (accordeon), hoewel die niet meekwam naar Zaandam, maar dit ontdekten we pas na afloop toen er een hoofd niet matchte met de foto’s op de CD’s. Ene Conor was daar op accordeon, overigens zeer kundig. Hoe dan ook, dit nog jeugdige trio vermengt Ierse traditionele melodiëen met hun eigen persoonlijke flair. Niet voor niets werden ze tot ‘New Band of the Year’ uitgeroepen door The Irish Music Association. Met name in de Verenigde Staten is er veel opgetreden, en ze hebben er gespeeld op elk Iers festival van naam; geroemd om hun modern-traditionele stijl en hun energieke aanpak van de muziek. Live spelen is een passie, virtuositeit is ingebakken.
“They remind me particularly of another Ennis based ensemble, early Stockton’s Wing not in line-up but in attitude and musical daring” – Irish Music Magazine
voor foto’s van dit concert, klik hier
75. Margot Merah en Sophie Janna alias THE LASSES verzorgden het 75e concert van Roots aan de Zaan op vrijdag 4 oktober 2019. Ze traden hier al eerder op: eerst openden ze voor Steve Ashley in juni 2015, en in maart 2017 speelden ze op eigen kracht de De Kleine Waarheid bijna vol.
Met hun repertoire van eigen liedjes en de mooiste traditionals uit Ierland, Schotland en Amerika hebben Sophie en Margot inmiddels al veel succes geoogst. De vrouwen weten als geen ander de passie en het plezier van de folk voor het voetlicht te brengen. Maar ook de Ierse roots van het duo zijn nog goed te horen.Met twee heel verschillende stemmen en de klanken van bodhrán en akoestische gitaar blijft een concert van The Lasses een feest voor het oor. Geweldige samenzang, intieme liedjes en karrenvol speelplezier, dat kenmerkt een optreden van The Lasses.
Na een toevallige ontmoeting in de Ierse pub Mulligans in Amsterdam besloten Margot en Sophie met de Amerikaanse Kathryn Claire samen door Amerika te touren, langs de westkust van Oregon en Washington. Een Nederlandse tournee volgde al gauw: de samenwerking bleek een lange adem te hebben. Ze tourden vorig jaar al door Japan, nogmaals Amerika – en België – en recensies voor hun album zijn unaniem lovend (“subliem”, “balsem voor de ziel”, “a treat for the audience”, “the female Crosby, Stills & Nash”). “Een parel voor de folk”, schreef OOR over het recente live-album dat dit duo met Kathryn Claire opnam. Het concert in Zaandam – Roots aan de Zaan’s 75e – vond ruim drie weken voor de doop van hun nieuwe album Undone plaats, in Paradiso Noord te Amsterdam op zondag 27 oktober 2019.
voor foto’s van dit concert, klik hier
74. De nog redelijk nieuwe formatie ZODOMO (opgericht in 2016) brengt drie van Ierland’s beste muzikanten tezamen en wordt niet voor niets omschreven als “trad music’s super group” – op vrijdag 13 september 2019 waren ze eenmalig in Nederland te zien, in De Pasveerzaal (nieuwe naam voor De Verkadezaal) in Zaandam.
Dónal Lunny (gitaar/bouzouki) is een mastodont in de Ierse muziek als kernlid van Planxty, The Bothy Band, Moving Hearts, Mozaik en Usher’s Island – en héél veel andere projecten. Als componist, arrangeur en producer heeft Lunny ook met o.a. Van Morrison, Christy Moore, The Waterboys en Kate Bush gewerkt.
Máirtin o’Connor (button accordeon) was lid van De Dannann, Skylark, Midnight Well en Boys Of the Lough én is bekend van de originele Riverdance, naast werk als solo-artiest en opnamesessies met o.a. Elvis Costello en Mark Knopfler. Aan Riverdance deed ook Zoë Conway (viool, zang) aan mee, verder tourde ze de wereld rond en werkte ook buiten traditionele muziek mee met o.a. Lou Reed en Nick Cave, alsook met Rodrigo y Gabriella, Lisa Hannigan en als gastsoliste met The Irish Chamber Orchestra. Ze heeft een aantal mooie solo-albums op haar naam staan.
“Virtuoso – one of Ireland’s most gifted young musicians” – The Irish Independent over Zoë Conway / “Donal Lunny: a man who has been at the coal face of Irish music for the past five decades” – Hot Press / “Máirtín O’Connor is a squeeze box player in the very top echelon” – Irish Music Magazine
voor foto’s van dit concert, klik hier
73. Op vrijdag 31 mei 2019 vond de seizoensafsluiting alweer plaats, en dit was voor de allerlaatste keer in De Kleine Waarheid. Uit het noorden van Engeland – waar belangstelling voor voorouders en hun rijke traditie tot een algemene volkssport is uitgegroeid – kwamen de drie heren van THE YOUNG ‘UNS speciaal over voor een exclusief Roots aan de Zaan concert: Sean Cooney, David Eagle en Michael Hughes kennen elkaar al sinds hun jeugd: Ze waren nog tieners toen ze met folk in aanraking kwamen – in de plaatselijke pub, vervolgens in de lokale folkclub waar ze, fris en jong, eigenlijk de logische bandnaam door het publiek aldaar in de schoot geworpen kregen.
Live optredens met een zelden gezien optimisme, dynamiek en humor, waardoor hun vaak als close-harmony gebrachte nummers al snel tot vrolijkheid en mee zingen leidt bij het aanwezige publiek.
Het is zeker niet alleen acapella wat de klok slaat, maar het zwaartepunt ligt daar wel op. Dit jonge trio is gaan grasduinen in de songs die hun door de vroegere generaties werd achtergelaten en door een overlevering onder de aandacht is gebleven. Het legt ze geen windeieren: in hun thuisland zijn ze top of the bill en staan ze in grote theaters. Bij de BBC Folk Awards 2018 werd hun recente album Strangers uitgeroepen tot beste album van het jaar. Naast traditionals zingen ze ook eigen nummers, die uitstekend in de traditie passen.
“The Young’uns have perfected a sound that is as unique as it is uplifting, and it would be no surprise if their already burgeoning popularity were to rise to even greater heights”– folkradio.co.uk
voor foto’s van dit concert, klik hier
72. Op zondag 19 mei 2019 kwam de Noord-Ierse groep LORE voor een exclusief Nederlands concert over naar De Kleine Waarheid.
In 2015 bracht de indie-folkgroep groep haar titelloze debuut-EP uit en dat leidde direct tot een nominatie voor de Pure M Award voor zowel Best Irish Band als Best EP. Een jaar later volgde de tweede EP Believe.
De naam Lore komt logischerwijze van het woord folklore.
Zangeres Carolann Carlile – geboren in Belfast, getogen in Derry – is frontvrouw, en wordt kundig gesteund door Raymond o’Kane op piano. Op mandoline en gitaar vinden we oprichter Luke McCloskey, en de meest recente aanwinst is Rebecca Hall (viool/fluit) die, zo lezen we in hun bio, haar eigen tattoos ontwerpt – dat u het weet.
Qua geluid worden vergelijkingen getrokken met Melissa Etheridge, Tori Amos, 10.000 Maniacs en Sarah McLachlan, en we hebben zo het idee dat we van Lore nog veel gaan horen.
“Carolann Carlile embodies a powerful yet angelic voice that truly brings the music to life and shows us what Irish singing is all about” – Pure M Magazine
voor foto’s van dit concert, klik hier
71. Het is gewoon een mooie gewoonte aan het worden; zijn er twee jaar voorbij, en is het lente? Dan komen vanuit Inishowen, Donegal, Ierland THE HENRY GIRLS weer over, zo ook deze vierde (!) keer op vrijdag 12 april 2019. Elke keer overtrof het bezoekersaantal dat van het vorige concert, zo ook deze vierde keer. The Henry Girls – genoemd naar de grootvader van de zussen – bestaan uit de gezusters McLaughlin: Karen (viool, gitaar, banjo, ukelele, zang), Joleen (harp, piano, mandoline, zang) en Lorna (piano, accordeon, zang). In juni 2013, we waren nog maar net gestart, waren ze onze eerste internationale act, toen in Serah Artisan – en jazeker was er een klik. Twee jaar later, in april 2015, kwamen ze terug, toen naar de destijds nieuwe stek De Vermaning. Nog eens twee jaar later was het april 2017, hadden ze net een nieuw album uit – Far Beyond The Stars – en stonden ze in alweer een nieuwe locatie, De Verkadezaal. En dit maal – tijdens een week durende tour door Nederland, want de interesse groeit gestaag – hadden we ze dan eindelijk een tweede keer onder hetzelfde dak (zij het nu zonder nieuwe album).
Er was een informele support act, aanvankelijk te zien in de foyer en iets later in de zaal, daarna ook weer in de pauze in de foyer: Malin, dat – om in de sfeer van Donegal te komen – tunes zoveel mogelijk uit die streek ten gehore bracht. Deze band bestaat uit Judith Kolen (fiddle), Theo Burghouts (bouzouki), Onno Kuipers (accordeon, trekharmonica, gitaar, bouzouki) en Mariëtte Kuipers-van Kooten (trekharmonica, zang). Malin en The Henry Girls smolten aan het einde van de eerste set fraai samen toen de met zijn allen het podium deelden.
voor foto’s van dit concert, klik hier
70. TRADARRR deed Zaandam op vrijdag 22 maart 2019 aan, voor een eenmalig Nederlands concert in De Verkadezaal. Goede oude, maar in een vers jasje gestoken Britse folkrock, vertolkt door een zevenkoppige band die met recht als supergroep in het genre kan worden aangemerkt, met ex-leden van o.a. Little Johnny England, The Dylan Project, Fotheringay en The Jigantics. PJ Wright (leadgitaar/zang) speelde tweemaal eerder bij Roots aan de Zaan: in 2013 met Fifteen String Trio en in 2016 in de Trevor Lucas-rol in Fotheringay. Lang was hij de gitarist in Steve Gibbons’ band, tot hij de folkrock omarmde in Litte Johnny England, waarin ook Guy Fletcher (viool/mandoline/gitaar/zang) en -later- Mark Stevens (drums) speelden. Deze Little Johnny England-kern werd nu versterkt met zanger/gitarist Gregg Cave plus multi-instrumentaliste/zangeres Marion Fleetwood, die eerder bij ons te zien was als lid van The Jigantics en nog eens een keer solo als support act. Samen vorm(d)en Marion en Gregg bovendien het duo Fleetwood Cave. Violiste Gemma Shirley opereert eveneens als opera-zangeres, doch niet noodzakelijkerwijs in TRADarrr! Brendan o’Neill tenslotte is de nieuwe basgitarist, en neemt de plek in van voormalig Steeleye Span-bassist Tim Harries.
Debuutalbum Cautionary Tales uit 2015 was een folkrock-project met diverse gastmuzikanten waaronder diverse (ex-)Fairport-leden; op de opvolger Further Tales of Love, Death and Treachery (2017) stond de band als collectief meer centraal. Beide albums kwamen ruimschoots aan de orde tijdens het concert in Zaandam, waar we een (bij ons) niet eerder waargenomen mega-schare aan instrumenten uitgestald werd. Met recht één van de stevigste bands die we bij Roots aan de Zaan mochten verwelkomen, dit was smullen voor de folkrockliefhebber.
voor foto’s van dit concert, klik hier
69. Tweemaal speelden ze al bij Roots aan de Zaan, beide keren uitverkocht, zo ook deze keer, op zaterdag 2 maart 2019 in De Verkadezaal. Het voelde nog maar kort geleden dat CCC Inc. in december 2017 het dak van diezelfde Verkadezaal speelde: de uitstekend ontvangen, succesvolle 50-jarig jubileum-tour deed hen vervolgens besluiten er toch nog een keer voor te gaan – dat wil zeggen, na een sabbatical van een jaar. Een sabbatical die overigens enkel voor sommige bandleden gold, want in 2018 stond veertig jaar Doe Maar centraal: de band die eind jaren zeventig opkwam, enkele jaren na het oorspronkelijke einde van CCC Inc. – met totaal andere muziek, voor een compleet ander publiek, maar met wat overlap qua muzikanten.
Maar dat was enkele hoofdstukken verder in het verhaal. Jaren eerder, in 1967, hadden een paar Amsterdamse vrienden CCC Inc. opgericht. De band kreeg binnen de kortste keren een cultstatus door hun weergaloze live concerten, en door samen in een commune te gaan wonen. Vanuit een boerderij in de Brabantse Peel bestoken zij het hele land met hun aanstekelijke mix van folk en americana. Ze waren destijds de eerste band in Nederland die deze muziek bracht en nu, een halve eeuw later, doen ze dat nog steeds – en is het alsof de tijd geen vat op hen heeft gehad.
Inmiddels is de veertien CD’s tellende overzichts-box CCC Inc. 1967-2017 uitgebracht.
De band bestaat uit Joost Belinfante (fiddle, mandoline, mondharmonica, zang), Jaap van Beusekom (banjo, dobro, autoharp, zang), Ernst Jansz (wasbord, piano, accordeon, zang), Huib Schreurs (mondharmonica, concertina, zang), Jan Hendriks (gitaar) en Richard Wallenburg (bas).
voor foto’s van dit concert, klik hier
68. Na jarenlang voornamelijk met zijn band The Bad Pennies opgetreden te hebben, kwam de bekende Noord-Engelse singer/songwriter met-ierse-roots JEZ LOWE solo naar Nederland – op zondag 10 februari 2019 deed hij De Kleine Waarheid in Zaandam aan.
Jez is een folkmuzikant van groot formaat in de UK en ver daarbuiten: hij heeft wereldwijd opgetreden, en zijn vaak sociaal bewogen songs (de uitzichtloze situatie rond de mijnen in de jaren tachtig bleken een bron van inspiratie) zijn opgenomen door o.a. Fairport Convention, The Unthanks en The Dubliners.
Jez heeft een flink steentje bijgedragen aan de Radio Ballads, een documentaire-serie op BBC Radio 2, als vervolg op de legendarische serie met diezelfde naam van Ewan MacColl en Charles Parker van lang geleden. Hij schreef er vele nieuwe songs voor, die vertolkt werden door hemzelf, maar ook door o.a. Barry Coope en Bob Fox. Door de jaren heen verschenen vele albums – zowel met The Bad Pennies als solo. De meest recente – Jez’ negentiende – is getiteld The Dillen Doll, deze kwam uit samen met een roman met dezelfde titel
Een zijweg van de Radio Ballads, getiteld The Ballad of the Games – uitgezonden rond de olympische spelen in Londen in 2012, leverde een schat aan nieuwe songs op.
“The best singer songwriter to come out of the UK for a long time” – aldus niemand minder dan Richard Thompson.
voor foto’s van dit concert, klik hier
67. We sloten het jaar af in De Kleine Waarheid op vrijdag 21 december 2019 en – figuurlijk gesproken – andermaal in Ierland, met wederom een exclusief concert voor dit land. MARTIN TOURISH is de accordeonvirtuoos die met name bekend is als lid van Altan, dat in januari 2017 te gast was bij Roots aan de Zaan, toen in een uitverkocht Zaantheater. Violist DAIRE BRACKEN was ooit lid van Danú en speelde met de grootste namen, van Liam Clancy tot Niamh Parsons. De voorman is vocalist LORCÁN MAC MATHÚNA, en om zijn werk te beschrijven halen we even een artikel aan dat Marius Roeting voor New Folk Sounds schreef:
“Op en top Iers met die nasale naklank, bijna fluisterend en toch zo krachtig. Herkenbaar in de dictie, de ‘uitspraak’, ook in het Gaelic. Mac Mathúna zou een sean-nos (solo) zanger kunnen zijn, waar je uren naar kan luisteren. Gekluisterd alsof je naar een oude verhalenverteller luistert. En dat doe je in feite. Mac Mathúna heeft diezelfde betovering, diezelfde grandeur, hetzelfde hypnotiserende. En dan is er de muziek die hij maakt. Altijd vol overtuiging, hartstocht, diepgang, kennis, vernieuwend op het oude gebaseerd, maar voortschrijdend, niet conserverend en toch de traditie gerespecteerd hoog houdend”. Over Daire Bracken’s vioolspel schreef Roeting: “Soms flitst hij over de snaren in duivels snelle, korte noten, maar met de volle akkoorden en polyfone tonen, schept hij een rijke, gedreven en krachtige achtergrond”.
Kort gezegd maken de heren muziek die niet de standaard Keltische deunen behelst, maar veel verder teruggaat in de geschiedenis. Deze muziek is gebaseerd op de ritmepatronen van de taal. De taal, in tekst of poëzie, die snelheid en cadans bepaalt. Het concert in Zaandam had een unieke, hypnotische kwaliteit – op en top Iers, maar zeker niet enkel van het soort dat over het algemeen wordt geassocieerd met “Iers traditioneel”.
voor foto’s van dit concert, klik hier
66. Andermaal een exclusief optreden in Nederland, nu van een band die in de jaren zeventig middeleeuwse/
Elk van hun vijf albums uit de zeventiger jaren had een uniek, eigen geluid. Gryphon’s titelloze debuutalbum uit 1973 was akoestisch, middeleeuws van sfeer, met plek voor nu en dan een luchtiger komische noot. Op Midnight Mushrumps (1974) werd het geluid verrijkt met rockinstrumenten, maar nog steeds is dat album de perfecte compagnon van de debuutplaat. De geheel instrumentale opvolger Red Queen To Gryphon Three (eveneens 1974) plaatste de band echter volledig in de prog rock hoek, met vier lang uitgespannen nummers – gebaseerd op een schaakspel – die nog wel het unieke instrumentarium (o.a. kromhoorn, fluit, fagot) lieten horen. Het wordt ook nu nog gezien als Gryphon’s magnum opus. Nog eens twee albums volgden, maar de fut was er eigenlijk wel een beetje uit – en Gryphon verdween na de tsunami die punk heette. Recentelijk kwam Gryphon weer bijeen, en in 2018 kwam er zowaar een gloednieuw album: ReInvention, het eerste in ruim veertig (!) jaar. In Zaandam traden de originele leden Brian Gulland (o.a. kromhoorn, fagot), Graeme Taylor (gitaar) en David Oberlé (drums, percussie, zang) aan – verder met Graham Preskett (toetsen, viool), Andy Findon (blaasinstrumenten) en – anders dan op de poster aangekondigd – Rob Levy (bas). De band speelde een mix van nieuw werk van ReInvention en klassiek materiaal, in wat door alle betrokkenen werd gezien als een zéér bijzonder concert.
voor foto’s van dit concert, klik hier
65. Driemaal is scheepsrecht, zoals dat heet. THE JIGANTICS, die zondag 4 november 2018 hun afsluitende concert van hun Nederlandse tour verzorgden (in een volle Kleine Waarheid) kwamen bij Roots aan de Zaan – en voor het eerst in dit land – in september 2014, als (ook voor ons) volslagen onbekenden, op aanraden van een bevriende promotor uit Engeland: deze veelzijdige en gedreven folk-roots-band die deels doubleert als bluesband Sons of the Delta.
Hun eerste album Daisy Roots was destijds net uit. Dat concert was beslist een succes. Elk jaar zijn ze vervolgens teruggekeerd naar Nederland waar zich gestaag een schare fans vormde – en na twee jaar, in november 2016, waren ze terug bij ons in Zaandam. Toen The Jigantics die tweede keer bij Roots aan de Zaan speelden, wisten slechts enkelen dat dit -bijna- het laatste optreden was van die line-up, daar de drukbezette Marion Fleetwood haar vizier op andere projecten wilde gaan richten. Diversen vroegen zich af: hoe nu verder met The Jigantics, want Marion’s rol hierin was dan wel niet bepalend, maar best groot.
Na een periode met andermaal personeelswisselingen was de band per september 2018 teruggebracht tot een kwartet. Wat niet veranderd is, is de eigenzinnige mix van folk-rock-blues-cajun-americana. Ze kunnen rocken, om vervolgens moeiteloos over te stappen naar een folkballad. Over hun invloeden schreef de band zelf: “The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat”.
De huidige line up van The Jigantics bestaat uit de beide oudgedienden Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar) en Martin Fitzgibbon (drums, zang). Nieuwe gezichten in de band zijn Keith Thompson (gitaar, bas, zang) en Sarah Kelly (zang, ukelele).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
64. Uit Schotland komen THE POOZIES, die vrijdag 12 oktober 2018 in De Kleine Waarheid speelden. The Poozies lieten voor het eerst van zich horen aan het begin van de jaren negentig; het was destijds een bewuste keuze een collectief te vormen dat enkel uit vrouwen bestond.
Door de jaren heen hebben The Poozies wereldwijd opgetreden, vermaard om hun veelzijdige repertoire, originele arrangementen en fraaie vocale harmoniëen. Vaste waarde was altijd harpiste Mary Macmaster, die eerder –met Patsy Seddon, ook lange tijd Poozie– al lid was van het gerenommeerde harp-duo Sìleas. Ze werkte door de jaren heen samen met o.a. Sting en het recentere Songs Of Seperation.
The Poozies ontstonden toen Sìleas in 1990 opnamen maakte voor een soloalbum van Sally Barker (in september 2016 bij Roots aan de Zaan te zien geweest als lid van Fotheringay). Na de albums Dansoozies (1993) and Chantoozies (1995) maakte Barker plaats voor Kate Rusby – wiens succesvolle solocarriëre echter de groep ging overschaduwen, waarna deze plaats maakte voor violiste Eilidh Shaw. Zij vormt nu met Macmaster de overgebleven kern van de groep. Sally Barker kwam later wel weer terug, maar vertrok andermaal in 2016.The Poozies echter gingen onverstoorbaar verder, nu met jong bloed in de vorm van twee nieuwe leden.
Deze nieuwe line up deed die zomerse herfstdag Zaandam aan, compleet met gloednieuw album Punch. De line up was Mary Macmaster (electro-harp, zang), Eilidh Shaw (viool, zang), Sarah McFadyen (viool, banjo, gitaar, zang) en Tia Files (gitaar, percussie, viool, zang). Voor een vrijwel uitverkochte zaal speelden ze een energieke set die de kenmerkende koepel van De Kleine Waarheid in zijn sponningen deed wiebelen.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
63. Het openingsconcert van ons zesde seizoen op zaterdag 15 september 2018 leek toen meteen ook op een afscheid wat betreft De Verkadezaal, met wie de samenwerking formidabel was, maar we zouden – voor de grotere concerten – terug naar de monumentale Vermaning gaan. Inmiddels weten we beter en zijn we weer terug in De Verkadezaal. In elk geval, niemand minder dan MARTIN & ELIZA CARTHY speelden voor een uitverkochte zaal.
Martin is zo ongeveer de meest invloedrijke muzikant die de Engelse folk voortbracht. Zijn duo met Dave Swarbrick bracht in de tweede helft van de jaren zestig legendarische albums voort. Hij deed de folkpuristen gruwen toen hij lid werd van Steeleye Span, en vervolgens The Albion Country Band, en bleef grenzen verleggen. Hij keerde wel geregeld weer terug naar die pure folk, solo of met The Watersons – de zingende dynastie uit Yorkshire (Carthy huwde Norma Waterson en werd dus familie), maar hij zat nooit ver af van het experiment in o.a. Brass Monkey en The Imagined Village. De dochter van Martin en Norma, Eliza, was daar ook lid van – eerder troffen vader en zoon (én moeder) elkaar muzikaal al in Waterson:Carthy. Eliza is sindsdien uitgegroeid tot één van de toonaangevende muzikanten in de Engelse folk, maar ook zij heeft zich nooit in het traditionele folk-hoekje vast laten roesten. Hoewel ze veel hebben samengewerkt door de jaren heen zowel op het podium als op albums, maakten vader en dochter pas in 2014 een echt duo-album, te weten The Moral Of The Elephant – en dat was een album dat die folkpuristen dan wel weer blij maakte. Maar die lieden zijn tegenwoordig allang niet meer zo kortzichtig als dat ze in Carthy’s jonge jaren waren. Het concert was fenomenaal, intiem, vakwerk van twee fenomenen.
Het voorprogramma werd verzorgd door CocoNaff & Friends – een “oriental fusion band”; muziek gebaseerd op Arabische maqams vermengd met flamengo – zie het als een muzikale connectie tussen Damascus en Andalucië. Dit trio bestaat uit de Syrische gitarist Ahmad Naffory, Claudia Willmitzer (oud, arabische voorloper van de luit) en Simon Basher.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
62. De seizoensafsluiter op vrijdag 8 juni 2018 was dit maal een naam die bij de folk-kenners op een vrij eenzame top staat, een top met in de nabijheid lieden als Richard Thompson en Bert Jansch. Met andere woorden: de gitaar is hier in handen van een ware maestro. MARTIN SIMPSON’s interpretaties van traditionele folksongs zijn simpelweg pure meesterwerkjes.
Zijn solo-optredens zijn intens, veelzijdig en betoverend. Wereldwijd wordt hij gerespecteerd als één van de beste akoestische- en slide-gitaristen. Simpson combineert als geen ander diverse elementen uit de Britse, Afro-Amerikaanse en old-time muziek. Hij woonde dan ook vijftien jaar in de USA, en dat is hoorbaar. Bovendien heeft hij zelf een aantal parels geschreven. Hij werkte op het podium en op albums samen met o.a. June Tabor, Jackson Browne, Danny Thompson, Danú, Martin Carthy, Cara Dillon, David Lindley, Roy Bailey, David Hidalgo, Steve Miller, Dick Gaughan en eerdergenoemde Richard Thompson.
De BBC Radio 2 Folk Awards zijn zo ongeveer de Oscars van de Britse folk. Martin Simpson is niet minder dan eenendertig (!) maal genomineerd geweest – twaalf maal als Musician of The Year (waarvan hij twee maal de prijs ook daadwerkelijk binnenhaalde). Of hij nu Americaanse old-time muziek, blues, traditionele Britse folk, een Dylan-cover of zijn eigen materiaal speelt: Martin Simpson is onvoorspelbaar, onnavolgbaar en, als gitarist, van een ongekende subtiliteit en originaliteit.
Het uitverkochte concert in Zaandam (dat verzet was: het zou aanvankelijk op 25 maart 2017 plaatsvinden maar griep gooide roet in het eten) was van een uitzonderlijke klasse.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
61. Twee jaar na hun fraaie debuut bij Roots aan de Zaan deed WEST MY FRIEND Zaandam andermaal aan, nu op zondag 13 mei 2018.
Normaal gesproken een kwartet, voor nu even een trio – afkomstig uit het Canadese Vancouver Island, dat een mix vertolkt van indie roots en chamber folk. De leden zijn klassiek geschoold en met hun meerstemmige zang maakten ze direct veel indruk in Canada. Het muzikaal palet varieert van intiem samenspel van de virtuoze muzikanten tot rijk georkerstreerde arrangementen en eigenzinnige songs: een snuf old world klezmer, een vleug Broadway showtunes, een teug bluegrass-samenzang, ingepakt middels fraai mandoline- en accordeonspel. Toen West My Friend in april 2016 bij Roots aan de Zaan speelde was hun derde album Quiet Hum net uit.
“Canadiana” van de bovenste plank van een zeer veelbelovende band.
West My Friend bestaat uit Eden Oliver (zang, gitaar), Alex Rempel (mandoline, zang) en Jeff Poynter (accordeon, zang). Normaal gesproken is de band een kwartet, maar bassist Nick Mintenko bleek door omstandigheden tijdelijk verhinderd.
Dit was ons laatste gratis-voor-leden-concert van dit seizoen. Mogelijk was het een combinatie van Moederdag, Meivakantie en de uiteindelijk niet-al-te-bekende-naam die maakte dat dit optreden wat spaarzaam bezocht werd, hoewel er voldoende leden acte de présence gaven.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
60. Uit Dungiven, Noord Ierland komt de genre-overschrijdende en in awards grossierende zangeres CARA DILLON, die met SAM LAKEMAN op zaterdag 14 april 2018 de uitverkochte Verkadezaal in Zaandam aandeed voor een exclusief Nederlands concert. Lange tijd was het stilgeweest rond haar, maar sinds 2014 is ze weer actief.
Ooit maakte Cara deel uit van folk-supergroep Equation. Kathryn Roberts & Sean Lakeman (ze waren twee maanden eerder bij Roots aan de Zaan te zien) waren er lid van, alsook de andere Lakeman-broers: Seth en Sam. En met Sam trouwde Cara … en met Sam kwam ze naar Zaandam. Cara is zelf de eerste om toe te geven dat ze geen folk-purist is, dat ze muziek wil maken die de begrenzingen – die de traditie wel eens placht te dicteren – negeert. Ter illustratie: haar Black Is The Colour was een sensatie in de clubs van Ibiza club – in een techno remix van 2Devine. Elke avond is ze als afsluiter te horen bij de spectaculaire climax in Disneyland Parijs wanneer Come Dream A Dream daar door de speakers schalt. En in China is ze een wereldster: tot haar eigen niet geringe verbazing wordt een album van haar er als lesmateriaal gebruikt. Volle zalen heeft ze er vervolgens getrokken. Ziekte (diabetes type 1) en de geboorte van kinderen – met name ook de combinatie van die twee zaken – maakten dat ze enige jaren noodgedwongen in de luwte doorbracht, maar in 2014 kwam ze terug, met het album A Thousand Hearts – met, op één nummer, achtergrondzang van een groot fan: The Eagles’ Timothy B Schmidt. Voor wat het waard is: onder haar bewonderaars vinden we ook Ed Sheeran.
Het voorprogramma werd verzorgd door GWENDOLYN SNOWDON. Deze bevlogen folkzangeres begon haar muzikale avontuur bij de Keltisch/Orientaalse Folkband Finvarra. Onlangs kwam haar debuutalbum Three Strand Braid uit.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
59. NA TONNTA speelde in De Kleine Waarheid op zondag 25 maart 2018. Als we zelf een kracht van Roots aan de Zaan zouden moeten benoemen, is variatie er, hopen we, één van. We pogen een balans te vinden tussen in deze scene grotere namen, met soms vrij onbekende acts – en laten we het erop houden dat als u deze band kende, u wel èrg goed geïnformeerd moest zijn. We kregen een tip, we hoorden een (nog niet uitgebrachte) opname, en dachten simpelweg: “ja” – en stuurden e.e.a. vervolgens door naar twee bevriende zalen en ook daar was de reactie: “ja”. En zo speelden ze eveneens in Steendam (Gr.) en Zevenaar: een trits optredens in Nederland … puur op basis van één tip, en één song. Vijf jonge multi-instrumentalisten die elkaar kennen van het Ierse Dundalk Institute of Technology vormden in 2013 samen Na Tonnta, dat zoveel betekent als “making waves” in de zin van: stof doen opwaaien, cq furore maken. Allen hebben brede muzikale interesses, maar vonden elkaar in de Ierse muziek, waarbij de groep zelf als invloeden o.a. Altan, Lúnasa en Chieftains, maar ook bijvoorbeeld Kris Kristofferson en Rory Gallagher benoemt. De energieke sound van uilleann pipes, viool, fluit, accordeon en gitaar is de basis, maar Na Tonnta experimenteert met melodiëen en arrangementen, mixt traditionele folk met andere genres, en vertolkt bovendien eigen materiaal. Tot nu toe speelde Na Tonnta alleen in hun thuisland Ierland; dit was hun eerste buitenlandse trip. De line-up die in Zaandam speelde (die overigens niet geheel overeen bleek te komen met de foto op de poster) bestond uit Ellie McGinley (viool/zang), Ciara Moley (piano accordeon), Sinéad O’ Malley (fluit/zang) en Kevin McGinley (gitaar/zang). Vijfde bandlid Fiachra Meek (uilleann pipes) moest helaas verstek laten gaan wegens familie-omstandigheden.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
58. Roots aan de Zaan bestond nu vijf jaar en vierde dit met een gratis toegankelijk optreden van THE URBAN FOLK QUARTET op zaterdag 10 maart 2018. Folk met ogenschijnlijk gemak vermengd met o.a. dub, house en rock, vertolkt door een zeer energieke maar strakke line-up van vier virtuoze muzikanten.
Uit Galicië kwam violiste/zangeres Paloma Trigás, die eerder met de Spaanse grootheid Carlos Nuñez optrad. Dan was daar Joe Broughton – die ooit als jonge hond bij The Albion Band begon – op viool, gitaar, mandoline en charisma. Op percussie vonden we Tom Chapman, en de meest recente aanwinst Dan Walsh (die samenwerkte met o.a. Seth Lakeman en The Levellers) is een ster op onder meer de de banjo, speelt gitaar en zingt.
De groep heeft zijn Birmingham als thuisbasis, maar The Urban Folk Quartet is in alle opzichten grensoverschrijdend, en heeft wereldwijd opgetreden. De band stapt vèr buiten de somswat platgetreden paden van het folk-genre. Jawel, het betreft door de viool gedreven muziek dat zijn bron vindt in de traditie, maar er wordt een zeer eigen draai aan gegeven: hier een funk-groove, daar melodieën uit het Midden-Oosten, dan weer afro-beat, maar ook zijn er Indiase invloeden – multicultureel in optima forma. Inmiddels bracht de band zowel drie studio- als drie live-albums uit. En over buiten de folk-paden treden gesproken: zowel Paloma als Joe werkten mee aan het album Water For Your Soul van de wereldberoemde soulzangeres Joss Stone. Het optreden van “UFQ” in Zaandam was het enige in Nederland.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
57. Op zondag 11 februari 2018 speelden KATHRYN ROBERTS & SEAN LAKEMAN in De Kleine Waarheid. Zij maakten in de jaren negentig deel uit van de formatie Equation (samen met Kate Rusby – later Cara Dillon – en Sean’s broers Seth en Sam). De twee vonden elkaar vervolgens ook op persoonlijk vlak, en gingen in meer dan één opzicht als duo verder. Na 2004 (toen het logische gevolg een feit werd: er kwamen kinderen) werd het enige jaren stil rond hen, maar in 2012 waren ze terug met het album Hidden People. Een jaar later werden ze uitgeroepen tot Best Duo bij de BBC Radio 2 Folk Awards en in 2015 volgde het album Tomorrow Will Follow Someday. In Zaandam was de opvolger Personae – eigenlijk pas een maand later officieel uit – te koop.
Kathryn Roberts vervulde één de Sandy Denny-rollen, toen Fotheringay Zaandam aandeed in september 2016. Kathryn zag Fotheringay als een vastomlijnd gelegendheidsproject, maar dit bleek een wat langere adem te hebben dan zij zelf voorzien had, waardoor het concert in Zaandam destijds haar laatste was.
Ook de support act deze middag, MARION FLEETWOOD, speelde eerder tweemaal bij ons, en wel als lid van The Jigantics, verder maakt ze eveneens deel uit van folkrockgroep TRADarrr, waarin ze Gregg Cave ontmoette, met wie ze vorig jaar het duo Fleetwood Cave opstartte en het uiterst fraaie album People Like Us opnam. Het was een concert om in te lijsten.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
56. We openden 2018 met een concert in De Verkadezaal van het TRIO KROONENBERG/LINNEMANN/VAN DER ZALM op zaterdag 20 januari 2018. Philip Kroonenberg was ooit Ad Vanderveen’s kompaan in rootsrockband Personnel. Hij kwam daarna op eigen benen te staan, als een singer-songwriter die compacte teksten met een hoog autobiografisch karakter schrijft. Arwen Linnemann trad in 1997 als bassiste toe tot The Nits. Ze speelt sinds 2006 nog regelmatig met Nits-zanger Henk Hofstede in het Avalanche Kwartet. Ook heeft ze jaren met – daar is hij weer – Ad Vanderveen getoerd. Rens van der Zalm tenslotte is één van de weinige ware coryfeeën op het gebied van de Nederlandse folk. Al vier decennia lang geeft hij kleur – en meer dan dat – aan allerhande uiteenlopende muziekgroepen met zijn viool, mandoline, gitaar, accordeon, doedelzak, whistles, mondharmonica en nog zo wat. Rens maakte deel uit van onder andere Fungus en Wolverlei, werkt(e) met Bram Vermeulen en Frank Boeijen en staat al jarenlang in vele mainstream-theaters als muzikale rechterhand van Youp van ‘t Hek. Met de Ierse singer-songwriter Andy Irvine trok Rens de wereld over, o.a. in de vijfsterren formatie Mozaik. Door het Trio Kroonenberg-Linnemann-van der Zalm wordt de melodieuze singer-songwriter/folk-kant van Philip Kroonenberg’s muziek gespeeld. Er wordt ook geswingd en gegrooved, maar de betovering zit bij deze formatie in de samenzang en in de lyriek in het spel van Rens van der Zalm en Arwen Linnemann. Het fraaie optreden in Zaandam werd geteisterd door vele afmeldingen vanwege o.a. de griep – maar het klonk als een klok, en de twee staande ovaties waren meer dan verdiend.
voor foto’s van dit optreden, klik hier (VOLGT)
55. Op zaterdag 16 december 2017 trad CCC INC. voor de tweede keer bij Roots aan de Zaan op. Het was het laatste concert van hun 50-jarig jubileum-tournee, en de avond had derhalve een speciaal randje. De Verkadezaal was dan ook maanden vantevoren geheel uitverkocht. We durven te stellen: het optreden was legendarisch.
In 1967 richtten een paar Amsterdamse vrienden CCC Inc. op. De band kreeg binnen de kortste keren een cultstatus door hun weergaloze live concerten, en door samen in een commune te gaan wonen. Vanuit een boerderij in de Brabantse Peel bestoken zij het hele land met hun aanstekelijke mix van folk en americana. Ze waren destijds de eerste band in Nederland die deze muziek bracht en nu, vijftig jaar later, deden ze dat nog steeds – en is het alsof de tijd geen vat op hen heeft gehad.
De tournee viel samen met de uitgave van Ernst’s nieuwe boek en album De Neerkant, waarin o.a. wordt teruggekeken op zijn CCC-tijd. Het retrospectieve lied Ik Was Een Hippie van dat album werd vertolkt, en hoewel het de enige nederlandstalige song was, paste het naadloos.
Die hippies: Joost Belinfante (fiddle, mandoline, mondharmonica, zang), Jaap van Beusekom (banjo, dobro, autoharp, zang), Ernst Jansz (wasbord, piano, accordeon, zang), Huib Schreurs (mondharmonica, concertina, zang), Jan Hendriks (gitaar) en Richard Wallenburg (bas).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
54. Zaterdag 18 november 2017 blies HOME SERVICE het dak van De Verkadezaal eraf tijdens een exclusief concert in Nederland. Deze groep vond zijn oorsprong in The Albion Band, met name het album Rise Up Like The Sun (1978). Een deel van die – qua personeel forse – groep week zich los en ging als Home Service verder, dat in 1986 een hoogtepunt in de folkrock uitbracht: de klassieker Alright Jack. Dat album viel samen met de voor veel Britten duistere Thatcher-jaren. Songs uit die tijd zijn echter nog immer actueel. Zanger John Tams was de aanjager en stem; de prominente leadgitarist Graeme Taylor – die voor zijn Albion Band-tijd in het eigenzinnige Gryphon speelde – zijn kompaan, en muzikale inkleuring kwam van de hand van een uitgebreide blazers- en een rotsvaste ritmesectie. Vanaf 2011 volgde een nieuwe samenwerking in de vorm van concerten, totdat Tams aangaf zijn werkzaamheden (o.a. als acteur) niet meer te kunnen verenigen met de band. Als vervanger werd een andere folk-grootheid aangetrokken: accordeonist/vocalist John Kirkpatrick, vooral bekend als solist maar ook als bandlid van Steeleye Span, The Albion Band en Richard Thompson. Met hem werd in 2016 een nieuw studio-album opgenomen, het toepasselijk getitelde A New Ground, waarop het kenmerkende Home Service-geluid – folkrock met blazers – weer floreert. In Zaandam traden aan: John Kirkpatrick (zang, accordeon, concertina), Graeme Taylor (leadgitaar, zang), Steve King (toetsen, saxofoon, zang), Rory McFarlane (basgitaar, zang), Michael Gregory (drums), Paul Archibald (trompet, bugel), Liam Kirkman (trombone) en Andy Findon (fluit/sax/clarinet).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
53. Op vrijdag 6 oktober 2017 bezocht de Texaanse singer/songwriter ERIC TAYLOR Zaandam. Taylor werkte, woonde en leefde met Townes van Zandt, die zijn heftige levensstijl met de dood moest bekopen. Eric Taylor kostte die periode zijn doorbraak naar het grote publiek; de kwaliteit van zijn werk wordt wel erkend. Steve Earle, die met Eric Taylor heeft opgetreden, noemde hem één van zijn helden en leermeesters.
Eric Taylor wordt door velen beschouwd als een belangrijke singer-songwriter. Artiesten als Lyle Lovett, Joan Baez en Nanci Griffith laten niet na hun bewondering voor zijn composities te uiten en nummers van hem te zingen. Met zijn imponerende bronzen vertelstem weet hij zijn luisteraar genadeloos mee te sleuren in de wrede werkelijkheid van alledag. Daarbij speelt hij gitaar in een unieke sobere finger-pickin stijl.
Hij schrijft liedjes over verlies, tegenslag en schoonheid. De melancholische liedjes balanceren op de grens van mooi en pijnlijk. Dat laatste was zeker ook het geval die herfstavond, in een overigens goed gevulde Kleine Waarheid – waar Taylor begeleid werd door Mathias Schneider.
NB op verzoek van het management mocht er niet gefotografeerd worden, dus geen ‘sfeerimpressie’.
52. Het Engelse gelegenheidsquintet DAPHNE’S FLIGHT, dat op vrijdag 22 september 2017 een exclusief optreden voor Nederland gaf bij Roots aan de Zaan, wordt gevormd door vijf grande dames des folks, stuk voor stuk veteranen met heel veel prachtige muziek op hun (individuele) naam. In 1996 kwamen ze samen als Daphne’s Flight met het gelijknamige debuutalbum, na een eerder verbluffend optreden op het Cambridge Folk Festival. Er volgde een Britse tournee, maar al te drukke agenda’s verhinderden een verdere samenwerking als vijftal. Nu waren ze dan eindelijk terug, met een tweede album Knows Time, Knows Change – en andermaal een concertreeks.
Met haar unieke, donkere stem maakte Christine Collister deel uit van de band van Richard Thompson en was ze de helft van het gerenommeerde duo Gregson & Collister. Solo maakte ze een reeks pracht-albums. Melanie Harrold werkte samen met Hank Wangford en Garry Rafferty, terwijl Helen Watson (met albums op haar naam geproduceerd door Glyn Johns, en bijgestaan door Andy Fairweather-Low en leden van Little Feat), met o.a. Carmel, Linda Ronstadt en Emmylou Harris zong. Chris While en Jullie Matthews tenslotte vonden elkaar in The Albion Band medio jaren negentig. Gedurende die paar jaar groeiden de twee uit tot geluidbepalende leden van die groep, en vervolgens gingen ze onder hun eigen naam als duo – met inmiddels twaalf albums op hun naam – verder.
Vijf eigentijdse singer/songwriters met een weids bereik aan onderwerpen en genres: folk, blues, jazz èn pop mixend, met soms wat rake covers, met een energie en passie (en humor!) om u tegen te zeggen. Daphne’s Flight vloog hoog en prachtig, die avond in Zaandam.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
51. De openers van ons vijfde seizoen waren oude bekenden. Op zondag 10 september 2017 speelden LINDE NIJLAND & BERT RIDDERBOS in De Kleine Waarheid. Dit jaar beleefde Linde haar 25-jarig jubileum als professioneel zangeres. In 1992 was ze voor het eerst op de vaderlandse podia te zien, toen nog samen met Annemarieke Coenders. Vijftien jaar lang vormden de twee de spannend harmoniërende stemmen van Ygdrassil, In 2004 kwam multi-instrumentalist Bert Ridderbos erbij, bij Roots aan de Zaan ook vooral bekend als de geluidsman-die-van-ver-komt. In 2007 kwam er een eind aan de samenwerking, hoewel er in recente jaren een aantal reünieconcerten plaatsvond, o.a. bij ons in Zaandam in september 2015. Linde bleef, met Bert, muzikaal actief, middels projecten als o.a. A Musical Journey (een CD/DVD rond een opzienbarende muzikale reis -over land- naar Bhutan), haar Sandy Denny tributes en, in 2014, het mooie solo-album I Am Here. Linde’s eerbetoon aan de Britse folkzangeres Sandy Denny zorgde voor internationale bekendheid en leidde in 2009 tot een gastoptreden met Fairport Convention in de Barbican Hall in Londen, op uitnodiging van de vermaarde producent Joe Boyd.
Ooit verzorgden Linde en Bert, samen met Fred Piek, het allereerste optreden van Roots aan de Zaan. Geregeld keerde Linde terug op het Roots-podium en ook zong ze er als gastzangeres bij Fairport Convention en Allan Taylor. Er werd die middag een doorsnede van Linde’s hele oeuvre ten gehore gebracht, en ook liedjes van haar nieuwe album The Jukebox Project. Nights In White Satin: dat hadden we nog niet gehoord op ons podium!
voor foto’s van dit optreden, klik hier
50. De afsluiter van ons vierde seizoen (en Roots aan de Zaan’s vijftigste concert!) was DAISYCUTTER, afkomstig uit de Amerikaanse staat New York, op zondag 11 juni 2017.
In november 2015 speelden Jeff Wilkinson & The Shutterdogs bij Roots aan de Zaan. Instrumentaal stal één der Shutterdogs absoluut de show: violiste Sara Milonovich speelde de sterren van de hemel die dag in Zaandam, een opvallend bandlid.
Wat we toen nog niet wisten was, dat zowel Sara als gitarist Greg Anderson niet zomaar Shutterdogs waren: dat was slechts een nevenproject. In upstate New York leidt Sara Milonovich haar eigen band Daisycutter, americana om u tegen te zeggen, een eclectische mix van indie roots-rock met een alt-country rafelrand, een vleug bluegrass, en nu en dan politiek geladen teksten die soms doen denken aan de hoogtijdagen van The Clash.
Het titelloze debuutalbum van Daisycutter werd door de Daily Freeman omschreven als “what Nashville would sound like if it was just a bit smarter”. Sara was in 2009 als sessiemuzikante te horen op het laatste album van Pete Seeger, At 89, dat een Grammy won. Met Seeger deelde ze ook een aantal maal het podium. Daisycutter’s nieuwe album Waiting For The Stars werd onlangs uitgebracht.
Naast Sara Milonovich (zang, viool) en Greg Anderson (gitaar) werd Daisycutter – of eigenlijk Daisycutter Trio – gecompleteerd door Daria Grace (bas, zang).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
49. Op zaterdag 13 mei 2017 togen we naar Wales, figuurlijk gesproken dan. JULIE MURPHY’s opmerkelijke, rijke stemgeluid is het visitekaartje van de Welsh folkgroep Fernhill. Time Out noemde haar een ’must see, must hear singer’. En dat vond niemand minder dan Robert Plant ook: Julie Murphy behoort tot het illustere rijtje zangeressen (Sandy Denny, Allison Krauss) waar de voormalige Led Zeppelin-voorman op een album mee duetteerde – zo is zij prominent te horen op Plant’s album Lullaby and… the Ceaseless Roar (2014). Eerder zongen beiden al als gasten op Further In Time, een album van The Afro Celt Sound System.
Julie komt oorspronkelijk uit Engeland, maar woont al heel lang Wales, de geboortegrond van haar echtgenoot èn muzikale partner CERI RHYS MATTHEWS (gitaar, dwarsfluit, overigens eveneens lid van Fernhill). Naast haar werk met Fernhill, waarin ze traditioneel Welsh zingt, is ze eveneens een gerespecteerde solist en singer-songwriter, van wie wijlen John Peel een groot fan was.
Wel is het een toch wat obscure zijweg binnen de folk wat toch al niche-muziek is: de waarschijnlijke reden dat dit concert de prijs kreeg voor het slechts bezochte concert van seizoen 2016-2017, met slechts 30 bezoekers. Mensen vroegen zich af of concurrentie van de finale van het Eurovisie Songfestival niet mede debet kon zijn hieraan – dit wagen we echter toch te betwijfelen, maar wie weet?
Gelukkig voelt een bezoekersaantal van 30 in De Kleine Waarheid niet klein aan: vergelijk het met een goed gevuld, zeer sfeervol huiskamerconcert.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
48. Dit mocht gerust een traditie genoemd gaan worden: THE HENRY GIRLS bij Roots aan de Zaan. Ditmaal op vrijdag 7 april 2017.
Bijna vier jaar hiervoor, in juni 2013, waren de drie zussen – afkomstig uit Malin op het schiereiland Inishowen, in het Ierse Donegal – Roots aan de Zaan’s eerste internationale act, toen nog in Serah Artisan aan de Dam in Zaandam. Twee jaar later kwamen ze terug, toen in De Vermaning, tot dan toe één van de bestbezochte concerten uit de Roots historie. En driemaal is scheepsrecht, zij het noodgedwongen andermaal in een andere zaal. En na Altan en Fotheringay was het Roots’ nummer drie qua best bezochte concerten van dit seizoen.
The Henry Girls – genoemd naar de grootvader van de zussen – bestaan uit de gezusters McLaughlin: Karen (viool, gitaar, banjo, ukelele, piano, zang), Joleen (harp, piano, mandoline, zang) en Lorna (piano, accordeon, zang). Ze brengen een transatlantic mix van bloedmooie celtic en americana songs en zingen samen zoals alleen Ierse zussen dat lijken te kunnen – ook al was de jongste van de drie, Joleen, deze avond geplaagd door een fikse kou waardoor ze niet héél veel stem had! Hun zesde album Far Beyond The Stars, vers van de pers, stond centraal staan tijdens het concert, waar ook (andermaal) bleek dat onze geluidsmensen een dubbelleven leiden als virtuoos muzikant: Erik de Jong was, voor één nummer dan, de vierde Henry Girl op de piano-accordeon, en hij deed dat met verve.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
47. Sophie ter Schure en Margot Limburg alias THE LASSES maken wonderschone muziek; eerder waren ze bij ons te zien als voorprogramma van de Engelse singer/songwriter Steve Ashley in juni 2015. Op zondag 5 maart 2017 volgde een volwaardig optreden bij Roots aan de Zaan, en dat werd tijd.
De twee ontmoetten elkaar vijf jaar geleden de Ierse pub Mulligans te Amsterdam waar elke woensdag- en zondagavond open sessies worden gehouden. Sophie en Margot ontdekten al snel een gedeelde passie voor het vertolken van mooie verhalen over, zoals zij het noemen, “liefde, dood en andere ellende”. De warme alt van Margot en de gevoelige sopraan van Sophie sluiten perfect bij elkaar aan. In de afgelopen jaren stonden The Lasses al op menig podium in binnen- en buitenland, met als klapstuk een tour langs de westkust van Amerika in het voorjaar van 2015, die een jaar later nog een dunnetjes overgedaan werd – in beide gevallen als trio met de Amerikaanse Kathryn Claire (maar die was er nu niet bij).
The Lasses zingen vooral liedjes met een goed verhaal en laten zich daarbij niet beperken door regio of genre; Appalachian bluegrass, Schotse ballade of Ierse folk, je hoort dat dit duo altijd met hart en ziel voor de liedjes gaat. In Zaandam speelden ze die zondagmiddag volledig unplugged voor een zeer aandachtig publiek. Het was het waard.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
46. Het jonge maar zeer gerenommeerde Britse damestrio LADY MAISERY trad zondag 5 februari 2017 op in De Kleine Waarheid. Lady Maisery vertolkt traditioneel en eigentijds materiaal, zingt close-harmony en gaat soms het pad op van de traditionele zangtechniek diddling. Inmiddels hebben ze drie albums uitgebracht, te weten het o.a. voor een Spiral Award als Beste Debuutalbum genomineerde Weave & Spin (2011) en de opvolger Mayday (2013), dat donkerder en meer politiek gekleurd was. In de zomer van 2016 kwam het derde album Cycle uit. Lady Maisery bestaat uit Hannah James (zang, accordion), Hazel Askew (zang, concertina, harp) en Rowan Rheingans (zang, viool, banjo). Alledrie zijn ze inmiddels ook individueel gerespecteerde muzikanten: zo maakt Hannah deel uit van Maddy Prior’s trio 3 For Joy, is Rowan eveneens de helft van het duo The Rheingans Sisters èn lid van Nancy Kerr’s Sweet Visitor Band, terwijl Hazel lid is van zowel The Artisans als The Askew Sisters. De drie dames maken bovendien deel uit van het Engels/Schotse Songs Of Seperation (met o.a. Eliza Carthy in de gelederen) dat debuteerde op het gerenommeerde Celtic Connections festival, en waarvan het debuutalbum de Top 20 van de Britse indie charts bereikte – en dat gebeurt (helaas) maar al te zelden in de Britse folk. Ook maken ze gedriëen deel uit van de gelegenheidsformatie Coven, met o.a. o’Hooley & Tidow (geen onbekenden voor Roots aan de Zaan), dat in maart door de UK tourt. Drukke dames, die op uitnodiging van Roots aan de Zaan voor de eerste keer in Nederland te zien waren.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
45. De vooralsnog laatste co-productie met het Zaantheater vond plaats op vrijdag 13 januari 2017 toen de wereldberoemde formatie ALTAN Zaandam aandeed. De uit Donegal, Ierland afkomstige groep rond vocaliste/violiste Mairéad Ní Mhaonaigh staat altijd garant voor een avond authentieke, virtuoos gespeelde folkmuziek en geldt al jaren als een van de topattracties uit de rijke Ierse folkscene, een groep die zich kan meten met illustere voorgangers als Clannad en the Chieftains. Altan verwierf al snel een grote aanhang in Ierland, vooral door het prachtige tweeviolengeluid. De band, die ruim een miljoen albums verkocht, werkte in het recente verleden met een keur aan wereldberoemde namen als Dolly Parton, Enya, The Chieftains, Bonnie Raitt en Alison Krauss. Het uitverkochte optreden in Zaandam was het eerste in Altan’s 30e jubileumjaar (en één van slechts twee concerten in Nederland), reden waarom de band vanuit het publiek hartstochtelijk werd toegezongen met een welgemeend Happy Birthday Dear Altan. Dat Mairéad ietsjes geplaagd werd door een stevige verkoudheid mocht de pret niet drukken.
In Zaandam traden op: Mairéad Ní Mhaonaigh (zang, viool), Ciarán Tourish (viool), Ciarán Curran (bouzouki), Mark Kelly (gitaar) en Martin Tourish (accordeon), met een gastoptreden van Sophie & Michelle Le Fevre.
Roots aan de Zaan dankt het Zaantheater voor de samenwerking. De reden dat we stoppen is, dat onze voornaamste subsidieverstrekker zowel het Zaantheater als ons steunt, maar ons niet zodra we onder het dak van het (immers al gesubsidieerde) Zaantheater huizen. Dat maakt elk optreden tot een risico.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
44. Inmiddels kunnen we ERNST JANSZ, die op zaterdag 10 december 2016 het laatste optreden van het jaar verzorgde, gaan zien als één van de vaste waarden van Roots aan de Zaan. In januari 2014 zorgde hij voor het eerste uitverkochte optreden bij ons; hij speelde toen nog in onze eerste locatie Serah Artisan. Naar aanleiding van dat mooie optreden meldde Ernst: “Roots aan de Zaan is een van de gelegenheden waar ik graag naar terug wil. Een unieke plek in het Nederlandse muzieklandschap. Om kort te gaan: ik heb er heerlijk gespeeld”.
Op 12 december 2015 keerde hij dan ook terug naar Zaandam, toen in De Vermaning, en met CCC Inc., andermaal een uitverkochte zaal. Het zaadje voor een terugkeer in dit nieuwe seizoen, nu weer onder eigen naam, werd die dag geplant.
Ernst Jansz’ carrière gaat ver terug, zijn eerste serieuze muzikale schreden zette hij met CCC Inc. en met o.a. Henny Vrienten vond hij binnenlandse wereldfaam met de unieke -en Nederlandstalige- ska/reggae van Doe Maar. Na tropenjaren in het oog van de publicitaire storm en een hele rij grote hits bezweek Doe Maar, waarna de bandleden in de luwte weer hun eigen ding gingen doen. Maar … af en toe zijn ze er weer, zoals eerder in 2016 dit jaar gedurende een reeks optredens in de Amsterdamse Ziggo Dome.
In een volle Kleine Waarheid bracht Ernst Jansz een bloemlezing uit zijn rijke oeuvre, en werd hij begeleid door Aili Deiwiks (viool), Guus Paat (gitaren) en Richard Wallenburg (bas).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
43. Eén van de acht Nederlandse afscheidsoptredens van MAGNA CARTA vond donderdag 1 december 2016 bij Roots aan de Zaan plaats. In de loop der tijd is de line-up regelmatig gewijzigd, maar Chris Simpson was er altijd bij. De bekendste albums van de band zijn Seasons (1970) en Lord Of The Ages (1973) en bekende songs zijn Airport Song en Took A Long Time. Begin 2014 werd voor het eerst sinds 2001 weer een studio-album opgenomen, het al jarenlang aangekondigde The Fields Of Eden. Dit album kreeg uitsluitend lovende recensies in diverse media en de vraag naar optredens begon weer snel te groeien.
Nederland is altijd Magna Carta’s favoriete land geweest. Vanaf begin jaren zeventig werd ons land vrijwel jaarlijks aangedaan voor uitgebreide tournees. Mede daarom besloot oprichter Chris Simpson om na veertig jaar vrijwel onafgebroken touren te stoppen en in mei 2009 een afscheidsconcert in een uitverkocht Koninklijk Theater Carré in Amsterdam te geven, waaraan veel voormalige bandleden meewerkten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want van zijn pensioen genieten lukte Chris niet, zodat hij al snel weer ging optreden. Genoemd album werd uitgebracht en de bal ging weer rollen. Maar nu lijkt diezelfde bal uitgerold te zijn.
De line-up van deZE laatste Nederlandse Magna Carta-tournee was: Chris Simpson (zang, akoestische gitaar, mondharmonica), Doug Morter (gitaren, zang), Wendy Ross (viool) en Will Stock (basgitaar). Drummer John Shepard, afgebeeld op de poster en aangekondigd in persberichten, bleek door omstandigheden verhinderd.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
42. Op zondag 6 november 2016 speelde de veelzijdige Engelse band THE JIGANTICS voor de tweede keer bij Roots aan de Zaan. Eerder waren ze bij ons te zien, toen in De Vermaning in Zaandam, in oktober 2014. Een toen eigenlijk ook voor ons onbekende groep die een onvergetelijke indruk achterliet, reden waarom ze weer terugkwamenmet hun eigenzinnige mix van folk-rock-cajun-americana, en in de gelederen ex-leden van ColvinQuarmby -zeker geen onbekenden op de Nederlandse podia- en bluesband Sons Of The Delta.
Een inmiddels vaste bezoekster kenmerkte dit concert als haar favoriet van de plusminus tien die ze bij ons gezien heeft en dat horen we natuurlijk graag – en de kans is groot dat er een keer een derde keer komt (2018?). Hun CDs gringen grif van de hand na afloop – hadden ze destijds net hun debuutalbum Daisy Roots uitgebracht, inmiddels hebben ze de opvolger op zak, Seconds Out, met medewerking van o.a. zangeres Christine Collister.
Over hun invloeden schreef de band zelf: “The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat”.
The Jigantics bestaan uit Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar), Rick Edwards (gitaar, banjo, zang), Marion Fleetwood (zang, viool: mandoline), Lyndon Webb (bas, zang) en Martin Fitzgibbon (drums, percussie, zang).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
41. VICKI SWAN & JONNY DYER, op zondag 9 oktober 2016 te zien geweest in De Kleine Waarheid, speelden eerder bij Roots aan de Zaan, en wel in De Vermaning in november 2014, toen ze het voorprogramma verzorgden voor The Tannahill Weavers.
Vicki en Jonny werden destijds door het publiek zeer geapprecieerd – het gevolg daarvan beleefden we nu dus, twee jaar later, toen ze terugkwamen voor een volwaardig concert.
Ze mixen traditioneel en zelfgeschreven materiaal met een uniek geluidstapijt: nieuwe interpretaties van oude liederen, en nieuwe songs die dan weer prima passen in de traditie.
Vicki Swan is half Zweeds/half Schots en speelt op de Scottish smallpipe en de Zweedse nyckelharpa, een heel bijzonder instrument met een prachtige eigen klank. Ook zingt ze pure folk – en nu en dan een vertaalde Zweedse traditional – en speelt ze vol overgave op de low-whistle.
Jonny Dyer zingt en speelt gitaar en trekzak. Samen hebben ze tot nu toe alweer vijf albums uitgebracht.
voor foto’s van dit optreden, klik hier (VOLGT)
40. Wie had dat gedacht? FOTHERINGAY was onze seizoensopener op zaterdag 24 september 2016. Sandy Denny en Trevor Lucas zijn al lang geleden, zeer voortijdig, de eeuwige jachtvelden gaan verkennen. Maar de geluidsbepalende instrumentalisten waren er nog. De oorspronkelijke Fotheringay-leden Jerry Donahue (leadgitaar), Pat Donaldson (bas) en Gerry Conway (drums) zouden optreden bij Roots aan de Zaan met de van Equation en haar duo met Sean Lakeman bekende Kathryn Roberts, zangeres Sally Barker en de van Little Johnny England, Dylan Project en TRADarrr bekende zanger/gitarist PJ Wright.
Het lot besliste anders: op 29 juli werd Jerry Donahue getroffen door een hersenbloeding; logischerwijze moest hij verstek laten gaan en PJ Wright nam de rol van leadgitarist (met verve) over.
Jerry was er echter in geest beslist bij. Zo trad Fotheringay, “slechts” 46 jaar (!) na het Holland Pop Festival in Kralingen, andermaal in Nederland op. Centraal stond natuurlijk de complete overzichts-box set Nothing More uit 2015, met daarop Fotheringay’s titelloze debuutalbum uit 1970, de veel later postuum gereconstrueerde Fotheringay 2 (2007), en diverse BBC- en live-opnamen.
Het was ons eerste avontuur in een voor ons nieuwe zaal-voor-grotere-evenementen, namelijk de Verkadezaal van muziekschool FluXus, nadat we eerder dit jaar noodgedwongen hadden moeten breken met De Vermaning verderop in diezelfde straat. Hartelijk dank aan Marion Hofer die ons meer dan welkom deed voelen!
voor foto’s van dit optreden, klik hier
39. De seizoensafsluiter THE FRIEL SISTERS op zondag 5 juni 2016 was het neusje van de zalm voor liefhebbers van Ierse traditionele muziek. Uit het Schotse Glasgow komen de zussen Anna, Sheila en Clare Friel, maar met familie diep geworteld in het Ierse Donegal, net als hun muziek, vertolkt op viool, fluit, uilleann pipes en gitaar – bindende factor is de zang zoals alleen zussen dat samen lijken te kunnen. Eerder hebben we dit fenomeen bij Roots aan de Zaan al mogen beleven met de eveneens uit Donegal afkomstige The Henry Girls.
Altan’s Mairéad Ní Mhaonaigh zei: “The Friel Sisters’ music cannot be held back; it is what comes natural to them. They breathe music, they live music, they love music. Traditional Irish music is in a richer place for having these young genuine people carry it on to future generations”.
The Friel Sisters hebben al wereldwijd opgetreden, en deden gastoptredens met acts als Altan, The Chieftains, Cherish the Ladies, Solas en Fidil. Hun titelloze debuutalbum stamt uit 2013. Hiermee haalde Roots aan de Zaan andermaal met trots een Ierse (nou ja, in Schotland wonende) top-act naar Nederland. De dames werden op gitaar bijgestaan door Caoimhín Ó Fearghail.
“The Glasgow-born, Donegal-bloodlined Friel Sisters, who were a real breath of fresh air in singing clearly and unaffectedly and playing unencumbered jigs with skill, shape and heart to free the music from its showbiz strait jacket” – The Herald (UK)
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
38. Op vrijdag 20 mei 2016 speelden O’HOOLEY & TIDOW voor de tweede maal bij Roots aan de Zaan. Eerder traden ze in juni 2014 op, een week voordat ze een concert gaven tijdens gerenommeerde Glastonbury Festival in Engeland. Voor de gelukkigen die dat prachtige optreden bij ons (toen overigens nog in Serah Artisan) meemaakten was het geen wonder zijn dat we de dames teruggevraagd hebben.
O’Hooley & Tidow hebben inmiddels drie albums op hun naam staan, te weten Silent June (2010), The Fragile (2012) en The Hum (2014). Dat laatste album werd door MOJO magazine uitgeroepen tot Folk Album Of The Year 2014. Daarna volgde nog het fraaie tussendoortje Summat’s Brewin’ (2015). Belinda o’Hooley (zang, piano, accordeon) maakte eerder deel uit van Rachel Unthank & The Winterset, de voorloper van The Unthanks (anderhalve maand hiervoor bij Roots aan de Zaan in het Zaantheater!) en speelde in het trio van de levende legende Nic Jones; samen met zangeres Heidi Tidow wordt een prachtige chamber folk neergezet, met een repertoire dat zowel zelfgeschreven is als uit de traditie put, in donkere of juist humoristische folk tales, met harmonieuze zang en mooie pianobegeleiding.
Destijds in 2014 verzorgde de van Fungus en Amazing Stroopwafels bekende FRED PIEK het voorprogramma van o’Hooley & Tidow. Never change a winning team, zullen we maar zeggen: ook nu opende Fred. De staande ovatie die het duo na afloop van het optreden in ontvangst nam, ging hier de boeken in als de langstdurende bij ons, ooit.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
37. WEST MY FRIEND, uit het west-Canadese Vancouver Island afkomstig, is een kwartet dat een mix vertolkt van indie roots en chamber folk. De band speelde in De Kleine Waarheid op zaterdag 16 april 2016.
De vier leden zijn klassiek geschoold en met hun vierstemmige zang maakten ze direct veel indruk in Canada. Hun debuutalbum Place werd in 2012 tot ‘Roots Album Of The Year’ uitgeroepen bij de Vancouver Island Music Awards. In 2014 verscheen hun tweede CD When The Ink Dries en hierop laten ze horen dat ze buiten de geijkte paden van de folkmuziek durven te treden. Het muzikaal palet op dit album varieert van intiem samenspel van de vier virtuoze muzikanten tot rijk georkerstreerde arrangementen en eigenzinnige songs: een snuf old world klezmer, een vleug Broadway showtunes, een teug bluegrass-samenzang, ingepakt middels fraai mandoline- en accordeonspel. Ten tijde van hun optreden in Zaandam was hun derde album Quiet Hum net uit.
“Canadiana” van de bovenste plank van een zeer veelbelovende band.
West My Friend bestaat uit Eden Oliver (zang, gitaar), Alex Rempel (mandoline, zang), Jeff Poynter (accordeon, zang) en Nick Mintenko (bas, zang).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
36. De eerste co-productie met het Zaantheater was op zondag 3 april 2016 een feit, toen THE UNTHANKS Zaandam aandeden voor een eenmalig concert in Nederland. De band is in het afgelopen decennium doorgestoten naar de top van de Britse folkscene, maar – getuige de trits Diversions-albums met o.a. projecten waar het werk van Anthony & The Johnsons en Robert Wyatt centraal staan, en de soms klassieke ondertonen – ze deinzen er zeker niet voor terug om buiten de wellicht begrenzende kaders van folk te stappen. Het in 2015 verschenen en door critici lovend ontvangen album Mount The Air heeft een prachtig verstilde sfeer vol ingetogen instrumentatie en arrangementen. Soms wordt aan jazz en dan weer aan klassiek gerefereerd, maar de folkwortels blijven altijd prominent aanwezig. De composities, zoals altijd een vermenging van traditionals en eigen werk, zijn allen van uitzonderlijke klasse. Mount The Air is een magistraal album dat alle aandacht verdient. De band bestaat naast Rachel en Becky Unthank uit Adrian McNally (o.a. piano), Niopha Keegan (viool) en Chris Price (diverse snaarinstrumenten). Met een bijna uitverkochte Forbo Flooringzaal van het Zaantheater was dit met stip de nummer 1 qua publieke belangstelling voor een Roots aan de Zaan-concert. Dat mag ook wel eens vermeld worden!
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
35. Onze terugkeer naar De Kleine Waarheid vond plaats op zaterdag 19 maart 2016, toen SARAH McQUAID een optreden gaf. Geboren in Madrid, opgegroeid in Chicago, wonend op het Engelse platteland. Alles wat Sarah McQuaid tot dusver heeft gemaakt is van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Dit is muziek met diepgang – voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm, waarop je sprakeloos ondergaat hoe alles op wonderbaarlijke wijze samenhangt.
Sarah wist met haar stem precies de juiste toon te zetten en veel sfeer over te brengen. Ze is een zangeres, die eigenlijk wereldfaam verdient. Het ligt in de bedoeling dat haar nieuwe album Walking Into White daar in behoorlijke mate aan mee gaat dragen. Ondertussen is zij al minimaal zeven maanden van het jaar op toernee door Amerika, Engeland, Ierland, Belgie, Nederland en Duitsland, hetgeen ook zijn vruchten begint af te werpen. Overal waar zij heeft gespeeld is men laaiend enthousiast … en nu was Roots aan de Zaan ook aan de beurt – klein, maar fijn. Klein, want de bezoekersmassa wist ons niet te vinden, zoals immer maakt onbekend tenslotte grotendeels onbemind – maar ons vaste publiek wist dit wel te vinden: dit optreden was gratis toegankelijk voor leden en het merendeel van hen was dan ook aanwezig.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
34. Zondag 14 februari 2016 speelde A LA RUM in het laatste Roots aan de Zaan-concert in De Vermaning, één van slechts twee optredens in Nederland van dit collectief, een voortzetting van de aloude groep Rum – een wel héél klinkende naam uit de folkhistorie van de Lage Landen, in dit geval Vlaanderen. Rum was een Vlaamstalige dolkgroep die invloeden uit de Engelse/Ierse folk en Vlaamse traditionele muziek combineerde. Oprichters Paul Rans, Wiet van de Leest en Dirk van Esbroeck hadden met Rum de tijdsgeest te pakken begin jaren zeventig, de band werd flink populair in eigen land en tourde regelmatig door heel wat Europese landen, later ook met gitarist Juan Masondo en zangeres Vera Coomans. In 1978 vertrok Paul Rans om een solocarrière te beginnen; een jaar later vertrokken Wiet Van de Leest en Vera Coomans naar de band Madou. Dirk Van Esbroeck maakte een doorstart met Rum, hoewel de muziek verder van de oorspronkelijke band afstond. Na een laatste album stopte de groep, maar in 2005 kwamen de oorspronkelijke drie leden weer samen, waarna zij op tournee gingen met Laïs. Het overlijden van Van Esbroeck in mei 2007 maakte helaas een einde aan de reünie. Paul Rans en Wiet van de Leest werkten vervolgens samen met gitarist Jokke Schreurs en zanger Marc Hauman, voor een reeks hommageconcerten voor Van Esbroeck. Zo heel af en toe komen deze vier nog bij elkaar, maar men vond dat Rum niet geheel Rum meer was, en vandaar nu dus: A La Rum.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
33. Op 16 januari 2016 openden we het nieuwe jaar met de try-out/introduction van Ad Vanderveen’s 3 Piece – Garagefolk/rock songs & improv. De band was nog in zo’n experimentele fase, dat kort voor het optreden de naam werd veranderd in AD VANDERVEEN’S STELLAR CELLAR BAND, daar er al ergens een 3 Piece bleek roind te lopen. Ad Vanderveen is een vaste waarde bij Roots aan de Zaan. Eerder speelde hij bij ons met zijn akoestische trio (7 september 2013) en een jaar later was daar een onvergetelijk afscheidsconcert van zijn garageband The O’Neils (13 september 2014) – zie onder. Nu kwam hij terug, met een nieuwe band die naast Ad bestaat uit Timon van Heerdt (bas, zang) en Nico de Gooijer (drums). We beleefden een preview van veel nieuw repertoire en natuurlijk ook oud vertrouwd materiaal.
Een domper op het concert was de situatie eromheen: een kersvers probleem met tussen zaal (kerkbestuur) en concert-organisatie gaf dit optreden een loden randje, en snel werd duidelijk dat wat we zagen als onze vaste zaal absoluut eindig was. Er zou een maand later dan nog een laatste optreden volgen in De Vermaning, daarna braken we met hen. In deze periode hing het bestaan van Roots aan de Zaan even aan een zijden draad.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
32. We sloten 2015 af met een dubbelconcert van twee Nederfolkgrootheden die in een ver verleden (toen mannen met baarden nog in de mode waren) samen in Fungus speelden: SIDO MARTENS en FRED PIEK op 19 december 2015. Nee, dit was géén Fungus-reunie, hoewel de wat schim(mel)ige geest van de groep rondwaarde die avond: het betrof een dubbelconcert waarna de heren nog wat samen speelden.
Sido Martens startte na Fungus medio jaren ’70 een solocarrière die hem o.a. solo dan wel naar Pinkpop, maar niet naar roem, rijkdom en verdorvenheid bracht. Reden waarom hij na een aantal jaren in muzikaal opzicht uit het zicht verdween, maar dat bloed, dat kruipt waar het niet gaan kan, zorgde ervoor dat hij in 1996 de stoute schoenen weer aantrok en een tweede solocarrière opstartte. Donkere tinten, milde spot en een geheel eigen klankkleur karakteriseren Martens’ liedjes waarin hij muzikaal tussen folk en jazz, tussen pop en luisterlied laveert.
Fred Piek was de stem van Fungus (hit: Kaap’ren Varen, 1974), en toen die koek op was kwam hij gelijk een duveltje uit een doosje weer tevoorschijn, maar dan met de Amazing Stroopwafels met wie een grote hit werd gescoord (Oude Maasweg, 1982). Er volgde een solo-carrière; sit jaar verscheen Fred’s nieuwe album Ballads met vertolkingen van Engelse en Schotse traditionals.
Zowel Sido Martens als Fred Piek waren geen vreemden voor Roots aan de Zaan: Fred trad met Linde Nijland en Bert Ridderbos op tijdens het allereerste Roots-optreden in 2013, en opende een jaar later voor het Britse topduo o’Hooley & Tidow. Sido speelde in maart 2014 op het Artizaan Roots Festival … en was ooit in een vroege incarnatie van Roots aan de Zaan te zien, op het Folk Grolloo Festival van 1 maart 2003. Maar da’s wel heel lang geleden.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
31. Het uitverkochte optreden van CCC Inc. op 12 december 2015 bij Roots aan de Zaan was de laatste van dit jaar voor hen, en een direct gevolg van het succesvolle eerdere optreden van Ernst Jansz en zijn band in januari 2014, dat wederzijds prima beviel.
De band is opgericht in 1967 en met de jaren zijn ze alleen maar beter geworden. Vermaard vanwege het communale hippiebestaan in hun boerderij in De Peel in de jaren zestig, legendarische optredens op o.a. Kralingen 1970, en bekende albums als To Our Grandchildren, Watching The Evening Sun en Castle In Spain, had een deel van de groep een onverwachte tweede jeugd (en een volslagen ander publiek) toen in de jaren tachtig Doe Maar op naar Nederlandse begrippen ongeëvenaarde wijze groots doorbrak. Maar dat is vanzelfsprekend een héél ander verhaal.
Geen andere band in Nederland treedt al zo lang op in oorspronkelijke bezetting, te weten Joost Belinfante (fiddle, mandoline, mondharmonica, zang), Jaap van Beusekom (banjo, dobro, autoharp, zang), Ernst Jansz (wasbord, piano, accordeon, zang) en Huib Schreurs (mondharmonica, concertina, zang). Dit originele kwartet wordt aangevuld met de eveneens van Doe Maar bekende Jan Hendriks op gitaar, en Richard Wallenburg (bas) die ook in de band van Ernst Jansz speelt en als zodanig eveneens een terugkerend gezicht is bij Roots aan de Zaan.
Het concert was uitverkocht, de band enorm op dreef, het publiek uiterst enthousiast. Zonder meer een onvergetelijk concert.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
30. Op zondag 22 november 2015 speelden the MOULETTES bij ons. Het was alweer het 30e Roots aan de Zaan optreden. Ze zijn de koplopers en vernieuwers van het Britse indie- en progfolk genre, die voortkwamen uit de kookpot die het vorige decennium ook Laura Marling en Mumford & Sons voortbrachten. Voormalig Moullete Ted Dwane is overigens al jaren lid van die laatste groep.
Met cello, gitaar, drums, contrabas en blaasinstrumenten vermengen ze stijlen als van Pink Floyd, Björk en Kate Bush tot een uniek eigen geluid. De prachtige teksten over verlangen, ontmoeting en afscheid, verhalen over de magie van de wereld. De band bestaat uit Hannah Miller (cello, zang, gitaar), Ollie Austin (drums, gitaar, piano, zang), Ruth Skipper (fagot, zang, autoharp, synth), Jim Mortimore (contrabas, gitaar, zang), Raevennan Husbandes (gitaar, percussie, zang) en Anja McCloskey (toetsen). Het was een van die groepen waarvan je denkt: daar gaan we veel meer van horen. Houd de naam goed in de gaten …
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
29. Onbekend maakt soms onbemind, maar … vaak is het ook spannend, want: kan onbekend ook niet gewoon een prachtige ontdekking zijn? JEFF WILKINSON & THE SHUTTERDOGS speelden op zondag 1 november 2015. Jeff is iemand in wie men wellicht in gesprek niet direct een charismatische podiumpersoonlijkheid zou herkennen. Echter het podium is precies die plek, waar Jeff Wilkinson volledig op zijn plek was. Hij is een man van ballads, vertellingen uit het dagelijks (Amerikaanse) leven … en dan kan hij het over alledaagse zaken als sportclubs of postbodes hebben, of de vertelling nu gesitueerd is in hartje Manhattan of in the middle of nowhere: raken doet hij wel. In zijn songs vat hij zijn indrukken pakkend samen. Ook instrumentaal is hij veelzijdig, op zijn gitaar – van ragtime, via fingerpicking, naar blues, met allerlei ritmes die zowaar naar calypso kunnen neigen. Moeilijk is het om vergelijkingen te maken, maar er zijn raakvlakken met de ballads van Jerry Jeff Walker, met de blues van Dave Van Ronk, en wellicht komt er soms een schim voorbij van een Jerry Garcia, een John Prine of een John Hiatt. In recenter jaren is Wilkinson een folkier/akoestischer pad ingegaan. Bij Roots aan de Zaan trad hij op met multi-instrumentalist Greg Anderson, drummer Dan Fisherman en zangeres/violiste Sara Milonovick. Americana van de bovenste plank.Het voorprogramma werd verzorgd door SPECS HILDEBRAND, een veteraan, die er nog steeds in slaagt het publiek te boeien met eerlijke muziek en mooie anekdotes, en die al ruim dertig jaar vakmanschap aan gevoel koppelt.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
28. Op zondag 27 september 2015 speelde YGDRASSIL de derde en laatste van vijf reünieconcerten bij ons. Vijftien jaar lang vormden ze de twee spannend harmoniërende stemmen van Ygdrassil: Linde Nijland en Annemarieke Coenders. In 2007 bleek de koek echter op, en gingen ze na een afscheidsconcert op festival Folk in de Wâlden in het Friese Oentsjerk en een laatste, op het Eindhovense Folkwoods opgenomen DVD ieder voorlopig hun eigen weg. Ygdrassil werd opgericht in 1991 door Linde en Annemarieke, en opereerde vanuit Groningen. De twee singer/songwriters stonden al jong op festivals als Noorderslag en Lowlands en brachten hun debuutalbum uit in 1995. In 2004 kwam multi-instrumentalist Bert Ridderbos (ex-Törf) erbij, bij Roots aan de Zaan ook vooral bekend als (doorgaans) de geluidsman-die-van-ver-komt. Hun muziek werd gekenmerkt door de harmonieën tussen de stemmen van de twee zangeressen. Qua stijl was de muziek het meest geïnspireerd door Engelse folk. Ze zongen zowel eigen nummers als traditionals en folkklassiekers. Ygdrassil maakte vijf albums en een DVD, en trad internationaal op. In 2007, niet lang na de release het uitstekende laatste album Easy Sunrise, kwam er een eind aan de samenwerking . Zowel Linde (in samenwerking met Bert) als Annemarieke bleven muzikaal actief, de eerste middels projecten als o.a. A Musical Journey (een CD/DVD rond een opzienbarende muzikale reis -over land- naar Bhutan), haar Sandy Denny tributes en, niet zo lang geleden, het mooie solo-album I Am Here; Annemarieke aanvankelijk met drummer Wim Sebo, met wie de prima ontvangen albums Go en Making Heaps Digging Holes werden gemaakt. Tevens is zij actief als beeldend kunstenares.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
27. We openden op zaterdag 5 september 2015 ons derde seizoen 2015-2016 met voor ons bekende gezichten – KATRIONA GILMORE & JAMIE ROBERTS, een flink aan de weg timmerend duo dat in ons eerste seizoen 2013-2014 al acte de presence gaf (zie onder, 8 februari 2014). Dat smaakte toen naar meer.
Inmiddels vaste waarden op de Britse podia & festivals, was hun eerste Europese tournee in februari 2014 een gevolg van een aanvankelijke eenmalige uitnodiging van Roots aan de Zaan; dit groeide mettertijd uit tot een twee weken durende tournee door Nederland, België en Duitsland. Dat Roots aan de Zaan nu een logische plek was op een vervolg van dat traject, stond wat ons betreft nieteens ter discussie: de twee zijn het waard, en zij die er de vorige keer – toen nog in Serah Artisan – bij waren, zullen dat beamen.
De twee speelden veel werk van hun vierde album Conflict Tourism dat dezelfde maand uitkwam. Een mooi intiem concert en een waardige opener van het nieuwe seizoen.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
26. Eén van de best bewaarde geheimen uit de Britse folk van de jaren ’70, zo kan STEVE ASHLEY, die samen met support act THE LASSES op zaterdag 13 juni 2015 onze seizoensafsluiter was, wel getypeerd worden. Tegelijkertijd één van de weinige acts die we boekten die een heuse biografie op hun naam hebben staan: ‘Fire And Wine: An Armchair Guide To Steve Ashley’ door Dave Thompson verscheen in 2013. Als het nodig is om artiesten in hokjes te plaatsen of om vergelijkingen te maken, dan zit Steve Ashley misschien niet zo heel ver van Nick Drake. Zijn eerste album Stroll On (1974) geldt nog steeds als een klassieker in het genre, bomvol pareltjes, verstild en sfeervol, niet zelden voorzien van een arrangement van Robert Kirby, die overigens ook met Drake werkte. Een andere overeenkomst: groten uit de Engelse folkrockwereld stonden hem bij op zijn albums, maakten zelfs deel uit van zijn bands: er zijn links met Fairport Convention (oud en nieuw) te over. Eén van de klassieke bands uit de geschiedenis van de Britse folkrock is The Albion Country Band: Steve Ashley maakte er deel van uit. Een tweede album volgde snel na Stroll On in de vorm van het (juist getitelde) Speedy Return uit 1975, een album dat nota bene in de VS gedistribueerd werd door Motown (!). Echter, daarna werd het stil rond hem; Steve Ashley dook pas weer op toen het meer commerciële momentum van de Engelse folkrock was gestopt. Nick Drake was gestorven en werd posthuum toch nog een legende; Steve Ashley overleefde en bleef in de luwte zijn ding doen, hetgeen in 2006 groots gevierd werd met een concert in de Cheltenham Town Hall, waar ook nu weer leden van Fairport Convention maar ook o.a. Robert Kirby (inmiddels overleden), Johnny Moynihan en Phil Beer en hem bijstonden. Tot in de jaren ’80 trad Steve Ashley nog wel op in Nederland, soms als duo met Fairport’s Chris Leslie. Nu komt hij terug, op uitnodiging van Roots aan de Zaan. Het voorprogramma werd prachtig verzorgd door The Lasses: Sophie ter Schure en Margot Limburg.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
25. THE ACOUSTIC STRAWBS speelden zaterdag 30 mei 2015 in De Vermaning. Wat hebben ikonen als folkzangeres Sandy Denny en progtoetsenist Rick Wakeman gemeen? Beiden waren ze (zij het niet tegelijkertijd) lid van The Strawbs; beiden zijn ze ontdekt door Strawbs-voorman Dave Cousins … Sandy Denny voordat ze faam verwierf met Fairport Convention en Fotheringay, Rick Wakeman voordat hij overstapte naar Yes en ‘superstardom’. Dan hebben we het over twee namen die elk een geheel ander soort muziek belichamen, en inderdaad is The Strawbs een band die beslist niet in één hokje te vangen is. Ze begonnen midden jaren ’60 als The Strawberry Hill Boys in het Londense folkclubcircuit, maar gaandeweg werd de groep steviger, een soort progrockband met akoestische neigingen. Op gegeven moment schuurde de band zowaar tegen de glamrock aan. Hits werden gescoord met o.a. Part Of The Union en Lay Down; The Strawbs werden vervolgens zeer succesvol als albumband met name in de USA en Canada, met albums als Hero & Heroine (1974) en Ghosts (1975).
Ook nu nog is The Strawbs een op een trouwe fanschare leunende band, die tegenwoordig optreedt in zowel een electrische en een akoestische line-up. In Zaandam speelden ze als akoestisch trio, waarmee de cirkel ook weer een beetje rond is gezien de trio-opzet waarmee The Strawbs al die jaren geleden als The Strawberry Hill Boys begonnen zijn. Deze Acoustic Strawbs bestaan uit Dave Cousins (gitaar, banjo, dulcimer, zang – en rode draad door de Strawbs-historie vanaf het prille begin, een periode waarin ruim twintig studio-albums het levenslicht zagen), en twee oudgedienden uit de meest succesvolle Strawbs line-ups, Dave Lambert (gitaar, zang) en Chas Cronk (bas, zang).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
24. Op vrijdag 10 april 2015 waren we voor het eerst sinds november 2014 terug in De Vermaning voor -wederom- THE HENRY GIRLS. We waren begin 2013 nog niet eens echt officieel begonnen met Roots aan de Zaan, toen we de vraag kregen of we interesse hadden in een optreden van de McLaughlin zussen, die mee zouden doen aan een cultureel uitwisselingsproject dat een finale zou beleven in de Utrechtse Stadsschouwburg, waar ze enige songs ten gehore zouden brengen. Er werd nog een extra (écht) optreden gezocht – ze waren er tenslotte toch. “De wie?”, vroegen we nog, in onze onschuld. We kregen hun album December Moon (2011) toegestuurd. En waren na beluistering onmiddellijk verkocht en we hebben ze onmiddellijk geboekt (zie onder: 22 juni 2013). Geen seconde spijt van: zonder meer één van de beste concerten die we hebben mogen organiseren.
Ook nu stelden Lorna, Karen & Joleen McLaughlin niet teleur in een goedgevulde Vermaning, ons bestbezochte optreden sinds Fairport Convention op 27 september 2014. Inmiddels hadden de dames een nieuw album op zak, te weten het prima ontvangen Louder Than Words. Deze Nederlandse lente-tournee was een initiatief van Roots aan de Zaan. Ze traden verder nog op in Oentsjerk (8 april), Nieuw- en Sint Joosland (9 april), Zevenaar (11 april) en Sappemeer (12 april).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
23. Op zondag 1 maart 2015 stonden we voor het eerst in het Zaantheater met JO HAMILTON – een uniek, want eerste én enige Nederlandse optreden van deze vernieuwende zangeres/componiste/multi-instrumentaliste, compleet met band, een exclusief optreden voor Roots aan de Zaan. Met een Keniaanse vader en een Jamaicaanse moeder, en een nomadische jeugd doorgebracht op plekken variërend van de Schotse Hooglanden via Koeweit tot Cambodja, had Jo een niet bepaald alledaagse achtergrond. Uiteindelijk kwam ze in Birmingham terecht waar ze het gerenommeerde conservatorium aldaar doorliep. Hier werd ze opgemerkt door de aartsvader van de Britse folkrock Ashley Hutchings (oprichter van o.a. Fairport Convention en Steeleye Span), die haar vroeg toe te treden tot zijn toen nieuwe band Rainbow Chasers, van wie vervolgens in 2005 een eerste album Some Colours Fly verscheen. Deze band bestaat nog wel, zij het tegenwoordig voornamelijk nog als parttime nevenproject. In 2009 zag Jo Hamilton’s verbluffend goede debuutalbum Gown het levenslicht:
“In a world of La Roux and Lady Gaga, this is an unashamedly grown-up record that dares to step out of the boxes we have reserved for our female singer-songwriters” – Independent On Sunday
Support kwam vervolgens uit wel heel onverwachte hoek. Niemand minder dan Prince coverde, met zijn huidige band 3rdEyeGirl, het van Gown afkomstige nummer Liathach. Hij opent er geregeld zijn shows mee. In Zaandam kwam support uit een heel erg andere hoek: tot onze stomme verbazing bevond de bekende Britse schrijver Redmond o’Hanlon zich in het publiek. Zo waren we in goed gezelschap.
In 2016 keren we terug in het Zaantheater, dan in enkele co-producties met hen (deze van 1 maart was op huurbasis).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
22. D
e eerste en naar later bleek enige die in de nieuwe locatie Grooswijck (Serah Artisan versie 2.0) te Koog aan de Zaan optrad, en wel op zondag 8 februari 2015, was een levende legende uit Schotland, ooit vooraanstaand lid van de legendarische Battlefield Band, die traditionele muziek wist te combineren met hedendaagse stromingen in de folkmuziek: BRIAN McNEILL.
Hij leerde viool spelen voor hij andere instrumenten hanteerde. McNeill speelt nu op een reeks van instrumenten zoals gitaar, viool, viola, mandoline, concertina en hurdy-gurdy. Hij speelde viool met The Battlefield Band vanaf de oprichting in 1969 tot 1990. In de negentiger jaren heeft hij een tournee gemaakt met het Schotse ensemble Clan Alba, waar ook Dick Gaughan deel van uit maakte. Als romanschrijver publiceerde hij twee boeken, The Busker en To Answer The Peacock. Hij produceerde ook een audio-visuele show over Schotse emigratie naar Amerika, The Back O’ The North Wind. Behalve zijn muzikale werk, is McNeill bekend in Schotland en in het buitenland als producent. Hij heeft veel productie-credits in het Verenigd Koninkrijk en Noord-Amerika met inbegrip van Emigrant and Exile voor Eric Bogle met John Munro en twee CD’s voor fiddler John Taylor. In 2008 ontving Brian McNeill de allereerste Fatea Magazine Lifetime Achievement Award, een erkenning, niet alleen voor Brians werk als muzikant, arrangeur en producer, maar ook zijn werk in het onderwijs en het doorgeven van zijn passie voor muziek.
“Scotland’s most meaningful contemporary songwriter” – The Scotsman
Het bleek voor ons een eenmalig avontuur in Grooswijck. Op last van de gemeente sloot de zaal in maart. Cees Beumer wensen we alle sterkte toe, het was voor ons een fraai alternatief voor kleinere concerten, maar nu was er qua locaties rust in de tent nodig en zouden we op veilig gaan spelen, namelijk terug naar De Vermaning. Hoewel er eerst nog iets in de agenda stond in het Zaantheater.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
21. 2015 werd geopend door CARA, op zondag 18 januari. Het was meteen ook het laatste optreden in onze tijdelijke locatie, De Kleine Waarheid, een fraai (en fotogeniek) historisch pand. Cara is een zeer geliefde, multinationale band – met muziek sterk geworteld in Ierland, maar residerend in Duitsland. Ze speelden een eenmalig concert in Nederland.
Ze veroverden enige jaren geleden The Irish Music Award van the Irish Music Association voor de ‘best new Irish music artist’ … en dat voor een niet uit Ierland afkomstige formatie! Flitsende en inventief gearrangeerde instrumentals werden vertolkt op instrumenten als uillean pipes, houten dwarsfluit, tin whistle, gitaar, accordeon, viool en piano., en afgewisseld met heerlijke, origineel gearrangeerde songs. Handelskenmerk daarbij is de perfecte verstrengeling in de tweestemmige zang door beide leadzangeressen Gudrun Walther en de uit Schotland afkomstige Kim Edgar. Cara – het Keltische woord voor ”vriend” – heeft na Duitsland ook een publiek in andere Europese landen en ver daarbuiten bereikt met hun interpretaties van de Ierse traditie.
“Cara have joined the ranks of Solas, Dervish and Altan, big tunes, big ideas and superb playing, what more would you want?” – Sean Laffey (Irish Music Magazine)
In Zaandam bestond de band uit Gudrun Walther (zang, viool, accordeon), Kim Edgar (zang, piano), Hendrik Morgenbrodt (uilleann pipes, fluit) en Jürgen Treyz (gitaar, dobro, zang). Ze speelden als kwartet, zonder bodhrán-speler Rolf Wagels, die verplichtingen elders (waaronder vers vaderschap!) had. Na dit derde optreden in De Kleine Waarheid zouden we nogmaals verhuizen, maar er in de loop van 2016 weer terugkeren.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
20. Het laatste concert van 2014 werd op zondag 22 december gegeven door FINVARRA, dat een unieke vervlechting bracht van keltische folkmuziek met oosterse invloeden. Patrick Broekema (gitaar, bouzouki), Dieke Elfring (zang, percussie), Gwendolyn Snowdon (zang, harmonium, bouzouki), Corné van Woerdekom (viool, percussie) en de meest recente aanwinst Evert Willemstijn (contrabas, gimbri) hebben een voorliefde voor keltische folk maar met een brede interesse schrikken ze er niet voor terug om te experimenteren met het combineren van verschillende muziekstijlen. Finvarra brengt een spannende mix van Ierse traditionals en zelfgeschreven nummers waarbij regelmatig een uitstapje gemaakt wordt naar oosterse muziek met zijn typische toonladders en onregelmatige maatsoorten. De bandleden bespelen soms onverwachte instrumenten zoals oosterse percussie en een harmonium afkomstig uit India. Gwendolyn en Dieke nemen de meeste zangpartijen voor hun rekening maar in menig nummer zijn de stemmen van alle bandleden te horen.
De band speelde overigens in De Kleine Waarheid geheel unplugged – voor een gelukkig aandachtig publiek. Een waardige afsluiter van een mooi muzikaal jaar.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
19. Op zaterdag 13 december 2014 waren het de muzikanten Edo Donkers, Abel de Lange en Louis ter Burg, voorgezeten en -gelezen door Amerikakenner en schrijver Jan Donkers, die A SONG JOURNEY II naar De Kleine Waarheid in Zaandam brachten (voor ons was het de eerste keer op die intiemere locatie).
Met Jan Donkers als reisleider trok het viertal in hun eerste show (die o.a. te zien is geweest in het Zaantheater in 2012) een muzikaal spoor over het continent, puttend uit het Great American Songbook, aangevuld met eigen liedjes. Waar in het eerste programma van Oost naar West werd getrokken, vanaf New York waar veel immigranten voet aan wal zetten, naar Californië waar de goudkoorts heerste, waren dit keer de liedjes het uitgangspunt en werd het continent kris kras aangedaan. Jan Donkers lardeerde de nummers met verhalen, waardoor de bezongen personen nog meer tot leven kwamen. Al kon het ook zijn dat Donkers ‘toevallige mensen’ ontmoette. Het bezongen Amerika ontmoette het gedroomde Amerika, en andersom. Zangeres Jerney Kate verzorgde een fraaie gastrol.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
18. Op veler verzoek keerden ze terug op zaterdag 16 november 2014, na hun succesvolle eerste optreden bij Roots aan de Zaan, een jaar eerder. Dit keer echter was het bijna het enige concert in Nederland in 2014 (bijna, omdat het andere optreden in Nieuwschans (Gr) de dag ervoor op het randje van Duitsland bungelt). THE TANNAHILL WEAVERS bliezen nog eenmaal het dak van de zaal, middels de Highland Bagpipes van Lorne MacDougall(eveneens Scottish small pipes en whistles), de nieuwste recruut, naast oudgedienden Roy Gullane (zang, gitaar), John Martin (viool, cello, viola, zang) en Phil Smillie (fluit, whistles, bodhran, zang). Het voorprogramma deze middag werd verzorgd door VICKI SWAN & JONNY DYER. Vicki is half Zweeds/half Schots en speelt op Scottish smallpipe en een nyckelharpa, een heel bijzonder instrument met een prachtige eigen klank. Ook zingt zij pure folk en speelt vol overgave op de low-whistle. Jonny Dyer zingt en speelt gitaar en trekzak. Het gebeurt niet heel vaak dat een support act teruggeroepen wordt voor een toegift; nu wel, en een optreden onder eigen vlag ligt (op de lange termijn) zeker in het verschiet.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
17. De veelzijdige Engelse band THE JIGANTICS speelden voor het eerst in Nederland op zondag 26 oktober 2014, met hun eigenzinnige mix van folk-rock-cajun-americana, en in de gelederen (ex-)leden van ColvinQuarmby -zeker geen onbekenden op de Nederlandse podia- en Sons Of The Delta. Ze kunnen rocken als de besten om vervolgens moeiteloos over te stappen naar een juweel van een folkballad. Onlangs verscheen hun debuutalbum Daisy Roots, een album dat we toegestuurd kregen door de band, die wij verder overigens op dat moment nog niet kenden. Dit bleek een een dijk van een album … en we maakten graag plaats vrij voor deze geweldige band, met in hun thuisland een live-reputatie om u tegen te zeggen. Over hun invloeden schreef de band zelf: “The whole wide world of music, thrown in a blender, throw in some seasoning and add a dance beat”.
“A fabulous fusion of blues, rock, folk and americana that blew the socks off our audience. Absolute class.” – Steve Sheldon (Folkicons)
The Jigantics bestaan uit Mark Cole (zang, harmonica, accordeon, mandoline, gitaar), Rick Edwards (gitaar, banjo, zang), Marion Fleetwood (zang, viool: mandoline), Lyndon Webb (bas, zang) en Martin Fitzgibbon (drums, percussie, zang).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
16. FAIRPORT CONVENTION speelde op zaterdag 27 september 2014 in De Vermaning. Opgericht in 1967, is dit het moederschip van de Britse folkrock, met afstand de meest invloedrijke band in het genre, een band waar ooit grootheden als Sandy Denny, Richard Thompson, Ashley Hutchings, Iain Matthews en Dave Swarbrick deel van uitmaakten en die de basis is van zoveel vertakkingen vanwaaruit prachtige muziek ontstond, dat het aantal albums dat terug te voeren is op de stamboom die Fairport is vrijwel oneindig lijkt.
Anno nu is Fairport een stabiele band die nog steeds wereldwijd optreedt, met zanger-gitarist-oprichter Simon Nicol, bassist Dave Pegg (lid sinds 1970; jarenlang eveneens vaste waarde in Jethro Tull), violist Ric Sanders (die Swarbrick in 1985 verving), multi-instrumentalist en zanger Chris Leslie, en de legendarische drummer Gerry Conway (ooit in Eclection, Fotheringay, Jethro Tull, Pentangle en de bands van Sandy Denny, Richard Thompson en Cat Stevens). Vaste agendapunten in het bandschema zijn sinds jaar en dag de maand lang durende wintertournee waarbij in Engeland grote theaters worden aangedaan, alsmede het jaarlijkse door hen georganiseerde driedaagse Cropredy Festival: 25.000 man publiek dat uiteenlopende acts ziet waarbij Fairport Convention steevast de headliner en afsluiter is.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
15. AD VANDERVEEN – Nederlander met Canadese roots – opende ons Seizoen 2014-2015, zoals hij ook deed in het afgelopen seizoen – met twee grote verschillen. Toen – 7 september 2013 – trad hij akoestisch op met zijn Trio, maar nu (zaterdag 13 september 2014) ging hij los met THE O’NEILS. Dit gold meteen ook als een afscheid: dit was het op twee na laatste optreden van de groep. Bovendien was dit op een nieuwe locatie: De Vermaning te Zaandam. Op loopafstand van de vorige plek, en eveneens aan de Zaan, een prominent monumentaal pand uit 1687.
Ad Vanderveen ontpopte zich na het uiteenvallen van de rootsrockgroep Personnel (1993) tot een van ‘s lands belangrijkste singer/songwriters, waarbij hij zich op zijn diverse albums bij laat staan door een keur aan nationale en internationale artiesten. In een vroege OOR-recensie ziet Vanderveen zich al geplaatst in een rijtje met de gevestigde namen Bob Dylan, Neil Young, Jim Croce en James Taylor. In 2000, hij heeft dan al diverse solo-albums op zijn naam staan, maakt Vanderveen in Texas met Eliza Gilkyson en Iain Matthews opnamen onder de groepsnaam More Than A Song (album volgt een jaar later). Met Matthews verschijnt dan ook een de eerste duoplaat met onder de naam The Iain Adventure; er volgen optredens in binnen- en buitenland. Maar Vanderveen’s focus ligt toch vooral op het solowerk en hij neemt door de jaren heen een indrukwekkende reeks albums op die zonder uitzondering kwalitatief hoogstaand zijn. De meest recente hiervan is Beat The Record (2014).
Ad Vanderveen (zang, gitaar, mondharmonica) speelde met The O’Neils: Timon van Heerdt (basgitaar), Roel Overduin (drums), Arnoud Kromhout van der Meer (gitaar) en Kersten de Ligny (zang, toetsen, percussie).
voor foto’s van dit optreden, klik hier
———————————————————————————————————————————————————————————————–
14. De afsluiter van seizoen 2013-2014, op donderdag 10 juli 2014 was de uit Georgia, USA afkomstige band LARKIN POE, rond de soul singin’ swampadelic songwriting sisters Rebecca en Megan Lovell, die eerder opvielen als 2/3 deel van The Lovell Sisters, die voornamelijk in bluegrass grossierden. Larkin Poe is echter een stuk breder dan dat: rootsrock, folkrocksoul, bluegrasspop, hoe geef je dat beestje een naam?
Ze zijn nog jong (respectievelijk 22 en 24 ten tijde van dit optreden), maar ze leven en ademen muziek, en hebben een enorme ervaring op podia in de USA en in Europa. In 2011 koos Elvis Costello Larkin Poe hoogstpersoonlijk uit als support act en als zodanig traden ze een aantal keren in Nederland op, maar: enkel als voorprogramma, niet op eigen kracht.
Hier in Europa hebben ze in Engeland, Duitsland en de Scandinavische landen al een flinke fanschare, maar in Nederland moest dit nog groeien. We gaven ze graag dat podium. Ingebouwd tussen optredens in Engeland en Duitsland, was het concert bij Roots aan de Zaan het enige concert van deze groep in Nederland. Eenmaal terug in de USA stonden ze twee weken later in de Late Show van David Letterman.
Naast frontdames Rebecca en Megan Lovell (respectievelijk mandoline/gitaar/viool/leadzang en lapsteel/keyboards/zang) bestaat Larkin Poe uit Robby Handley(bas/keyboards/zang) en Marlon Patton (drums). Wat we toen nog niet wisten, was dat dit het laatste optreden in het vertrouwde Serah Artisan zou zijn, dat zes weken later de deuren zou sluiten. Het was een prachtplek.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
13. In Engeland kunnen ze rekenen op volle zalen, en nu (enkele dagen voordat ze op uitnodiging van Billy Bragg op het Glastonbury Festival zouden spelen) waren ze voor het eerst in Nederland: O’HOOLEY & TIDOW traden op zondag 22 juni 2014 op. Ze hebben inmiddels drie albums op hun naam staan, Silent June (2010), The Fragile (2012) en The Hum (2014) en werden uitgeroepen tot beste act van het gerenommeerde Cambridge Folk Festival 2012; ze waren bovendien finalisten voor de 2013 BBC Radio 2 Folk Awards als ‘Beste Duo’. Belinda o’Hooley (zang, piano) maakte eerder deel uit van Rachel Unthank & The Winterset (de voorloper vanThe Unthanks) en speelt niet voor niets momenteel in het trio van de levende legende Nic Jones; samen met zangeres Heidi Tidow wordt een prachtige chamber folk neergezet, met een repertoire dat zowel zelfgeschreven is als uit de traditie put, met fraaie songs over liefde en verlies, maar ook over uiteenlopende zaken als de tragiek van ouden van dagen, Pussy Riot, ambachtelijk gebrouwen bier, milieuproblematiek, en alles wat daartussen zit – in donkere of juist humoristische folk tales, met harmonieuze zang en mooie pianobegeleiding. Belinda en Heidi hebben in Zaandam een prachtconcert neergezet dat we niet snel zullen vergeten en bij het afscheid was het zonder meer een “tot ziens”, geen “vaarwel’ . FRED PIEK (Fungus, Amazing Stroopwafels) zorgde voor een sfeervol voorprogramma, op twee songs bijgestaan door dochter Arnee – en op één daarvan ook nog eens door Belinda en Heidi. En dat was allemaal heel, heel mooi.
voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
12. Zaterdag 24 mei 2014 was ALLAN TAYLOR te gast bij Roots aan de Zaan. Al vijf decennia reist hij als een eigentijdse troubadour de wereld rond. Hij maakte de ‘folk boom’ in Londen mee, en speelde later o.a. op de legendarische podia van Greenwich Village, New York City, alvorens vanaf begin jaren ’70 een imposante reeks albums op te nemen met verhalende songs, waarin hij ervaringen verwerkte die hij op zijn vele muzikale reizen opdeed.
Hij schrijft zijn songs in bars en hotelkamers, naar het echte leven, songs voor de lost souls, de eenzamen en de onbekende helden van deze wereld – allen vinden ze een plek in Taylor’s songs. Ze gaan veelal over mensen die hun eigen weg gaan in het leven en hun eigen dromen volgen; de songs zijn mystiek en melancholisch.
Allan Taylor is één van de meest gerespecteerde singer-songwriters, én gitaristen van zijn tijd. Eigenlijk moet de luisteraar zich steeds opnieuw voornemen of hij dit keer naar de tekst, dan wel naar de begeleiding zal luisteren. Het is een waar genot om te luisteren naar zijn lage, diep donkerbruine stem; je haar gaat er recht van overeind staan.
Een vakman pur sang; wij van Roots aan de Zaan waren er trots op, Allan Taylor’s enige Nederlandse concert van deze (verder Duitse) tournee te mogen organiseren. Dank aan Linde Nijland voor een fraai gastoptreden tijdens Leaving At Dawn.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
11. Vrijdag 11 april 2014 speelden THE BLUE GRASS BOOGIEMEN in Serah Artisan. Ze tourden de afgelopen drieëntwintig jaar veel door Europa en Amerika en deelden de podia met diverse groten uit de bluegrass- en countrymuziek op vele festivals. In eigen land wonnen zij maar liefst acht keer de Gram Parsons-Award als Beste Akoestische Band en werden zij als ‘echte helden van het Blue Highways-festival’ bestempeld in het AD nadat zij ex-lid van de bekende Amerikaanse band The Byrds Chris Hillman begeleidden tijdens dit prestigieuze Americana-festival in Vredenburg, Utrecht. Van het Amsterdam Hard-festival in de Melkweg tot de Continental Club in live music capitol of the world Austin, Texas; van het Oerolfestival op Terschelling tot ‘s werelds meest beroemde bluegrassclub de Station Inn in Nashville, Tennessee; van Metropolis in Rotterdam tot de Rodeo bar in New York; van het Ierse Guinness International Bluegrass Festival tot … Roots aan de Zaan, ze traden er op. De band bestaat uit Robert-Jan Kanis (zang/gitaar), Arnold Lasseur (zang/mandoline/viool), Aart Schroevers (zang/contrabas) en Bart van Strien (zang/banjo/mondharmonica/viool).
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
10. Zaterdag 1 maart 2014 vond het ARTIZAAN ROOTS FESTIVAL plaats. ANNEMARIEKE COENDERS maakte jarenlang deel uit van Ygdrassil (met Linde Nijland, zie onder), waar diverse albums van verschenen. Na het uiteenvallen van Ygdrassil verliet Annemarieke het puurdere folkpad en ging een iets meer experimentele singer/songwriter-richting op: met drummer Wim Sebo nam ze twee prima ontvangen albums op. SIDO MARTENS – in de jaren zeventig lid van de folkrockgroep Fungus en met Kaap’ren Varen destijds een hit scorend, daarna solo tot 1982 – is sinds 1996 bezig met een tweede solocarrière. Donkere tinten, milde spot en een geheel eigen klankkleur karakteriseren Martens’ liedjes waarin hij muzikaal tussen folk en jazz, tussen pop en luisterlied laveert. SNOWAPPLE – met hun driestemmige zang en een uitgebreid assortiment aan instrumenten is de Amsterdamse band Snowapple een aparte verschijning in het Nederlandse muzieklandschap. Drie vrouwelijke troubadours die een prima poging doen om terug te keren naar de sound uit de jaren zestig. De individuele stemmen van Una, Laurien en Fanny zijn keer op keer prachtig; voor de gezamenlijke harmonieën kun je eigenlijk alleen maar smelten. LINDE NIJLAND & BERT RIDDERBOS zijn geen onbekenden in Serah Artisan. Eveneens ex-Ygdrassil – traden zij 7 april 2013 al op (zie daar). Het nieuwe album I Am Here was op ArtiZaan voor het eerst te koop. THE OLDTIME STRINGBAND is vorig jaar ontstaan naar aanleiding van een documentaire over Ruud Spil en zijn werk als veeschilder. Ruud zocht contact met Ton Knol (vader van singer-songwriter Tim) en Nico Keereweer om de presentatie van de documentaire muzikaal te omlijsten met Amerikaanse traditionals. De voorliefde voor deze muziek en de enthousiaste ontvangst van het singer-songwriter repertoire door het publiek heeft de band doen besluiten om met elkaar verder te gaan. Inmiddels heeft The Oldtime Stringband een origineel en aardig repertoire opgebouwd met nummers van Charlie Poole, Hank Williams, John Prine en vele anderen. Helaas was de kaartverkoop voor een evenement met 5 verschillende acts tegenvallend, waardoor een tweede ArtiZaan Roots Festival niet in de lijn der verwachting ligt. Het was te proberen. Het was het ook waard. Maar sommige mooie liedjes duren niet lang …
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
9. Zaterdag 8 februari 2014 trad het nog jonge Engelse akoestische folk/roots duo KATRIONA GILMORE & JAMIE ROBERTS op in Serah Artisan. Ze combineren prachtige (vaak verhalende) songs met opzwepend en letterlijk percussief gitaarspel, een levendige viool en fraaie samenzang, waarmee een krachtig eigen geluid ten gehore werd gegeven. Hun derde album The Innocent Left verscheen in 2012 en zorgde voor een welverdiende nominatie van Beste Duo bij de BBC Folk Awards, en eindigde hoog in de lijst van beste albums van 2012 van het toonaangevende tijdschift fRoots.
Katriona Gilmore (eveneens actief in The Albion Band, prominent te horen op hun recente album The Vice Of The People) en Jamie Roberts (Kerfuffle) begonnen hun samenwerking in 2006. Waar ze vaste waarden zijn op de Britse podia & festivals, was hun eerste Europese tournee een gevolg van een aanvankelijke eenmalige uitnodiging van Roots aan de Zaan. En daar zijn we heel trots op.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
8. Zondag 26 januari 2014 vond het eerste uitverkochte Roots aan de Zaan concert plaats, van ERNST JANSZ die optrad met Richard Wallenburg, Guus Paat en (uit Zaandam!) Monique Lansdorp. Met Ernst Jansz stond er een brok Nederlandse popgeschiedenis op het podium. Hij maakte in de jaren 60 deel uit van de legendarische hippieband CCC Inc. (Kralingen 1970, Pinkpop 1971, huisorkest van Paradiso en de Melkweg) en daarna schreef hij geschiedenis met het door hem opgerichte Doe Maar. Na de opheffing van deze band in 1984 trok hij als producer en bandleider van Bram Vermeulen en Boudewijn de Groot langs schouwburgen en concertzalen in Nederland en Vlaanderen. Hij schreef 3 boeken en maakte 3 soloplaten, waaronder De Overkant en Molenbeekstraat, met intieme melancholische liedjes. In 2010 kreeg hij een Edison nominatie voor zijn cd Dromen van Johanna met in het Nederlands vertaald werk van Bob Dylan, waarmee hij zijn kwaliteiten als singer-songwriter onderstreepte.
Het concert was uitverkocht; een mijlpaal voor Roots aan de Zaan.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
7. Zondag 29 december 2013 sloot EXCEPT-2 het jaar (wel poster-loos) af met een mooi eindejaarsconcert. Het optreden was gratis toegankelijk en werd bijgewoond door een plm 70-koppig publiek. Ondanks het feit dat de op de vlakke Nederlandse weilanden geen ‘bluegrass’ groeit, groene heuvels en ‘mountain tops’ in het landschap ontbreken, heeft de band de Amerikaanse akoestische muziek omarmd en behandelt het met een enorm respect. Een mengeling van folk, bluegrass en country garandeert variatie tijdens de optredens van EXCEPT-2.
EXCEPT-2 is het levende bewijs dat een land, waar het gras groen is in plaats van ‘blue’ en ‘high on a mountain top’ niet meer is dan een gedachtenspinsel, desondanks kan inspireren tot het maken van fraaie muziek. De band bestaat uit Jaap Spijk (dobro), Rob Nijman (banjo, mandoline, zang), Mireille Schinkelshoek (contrabas, zang) en Ruud de Bruin (gitaar, mandoline, vocals).
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
6. Zaterdag 7 december 2013 speelde het akoestische FIFTEEN STRING TRIO een virtuoze mix van celtic-engels-oosteuropees bij ons. Dit trio bestaat uit PJ Wright (gitaar/zang), Mat Davies (bas) en Katrina Davies (viool); inderdaad, samen vijftien snaren. PJ Wright is de voorman van de Britse folkrockband Little Johnny England, maar ook bekend van Fairport Convention-zijproject The Dylan Project, The Steve Gibbons Band, zijn duo met Fairport/ex-Jethro Tull bassist Dave Pegg en zijn parel van een solo-album The Hedge Of Sound (2005). Mat Davies was lange tijd bassist in datzelfde Little Johnny England; diens uit Letland afkomstige echtgenote Katrina op viool zorgt voor de oosteuropese noot, en is afgestudeerd aan het gerenommeerde Conservatorium te Birmingham. Een slordige 50 man zagen een prachtig intiem concert van Fifteen String Trio. Een optreden met persoonlijk tintje (PJ en Mat traden eerder met Little Johnny England op bij Folk Grolloo, onze muzikale voorganger) waar wij heel trots op waren.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
5. Zaterdag 16 november 2013 zorgden THE TANNAHILL WEAVERS voor het best bezochte concert tot nu toe – een bijnavolle bak. Eén van Schotland’s bekendste folkbands, met een unieke combinatie van traditionele melodieën op fluit, doedelzak en fiddle met gedreven ritmes op gitaar en bouzouki, ondersteund door drie- of vierstemmige vocale harmonieën. De band is eind jaren zestig ontstaan en genoemd naar de Schotse dichter Robert Tannahill (hoewel het debuutalbum Are Ye Sleeping Maggie pas in 1976 volgde). Deze topmuzikanten weven een uniek geluidstapijt door de prachtige traditionele Keltische melodieën te vermengen met de kracht van moderne, opwindende ritmes. Of het nu gaat om een a capella ballade uitgevoerd met schoonheid en precisie, of een ruige Gealic battle tune, deze band is inventief en uniek in zijn soort met prachtige zang en akoestische/traditionele instrumenten. The Tannahill Weavers bestaan uit Roy Gullane(zang, gitaar), John Martin (viool, cello, viola, zang), Phil Smillie (fluit, whistles, bodhran, zang) en Lorne MacDougall (highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles). Ter plekke werd al een terugkeer aangekondigd. Exact een jaar later (16 november 2014) komen ze weer.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
4. Zaterdag 12 oktober 2013 speelde LUCY WARD bij ons, met een gastoptreden van Linde Nijland en Bert Ridderbos. In Serah Artisan opende ze haar Nederlands/Belgische tournee. Lucy won in 2012 de Horizon Award van BBC Radio 2 tijdens de uitreiking van de jaarlijkse Folk Awards. Deze prestigieuze prijs wordt verleend aan het meest belovende folktalent van het afgelopen jaar. Eerder was ze finaliste in de BBC Radio 2 Young Folk Awards 2009. Lucy’s tweede album Single Flame (eveneens Navigator Records) kwam in augustus 2013 uit en bevestigde haar status als jonge Leading Lady van de Engelse folk van wie we nog veel mogen verwachten. Lucy heeft de gave om haar publiek met haar krachtige, zuivere stem en haar adembenemende presentatie volledig stil te krijgen. Ze is een prima songwriter en een voortreffelijk performer, een echt podiumbeest.
Ze overdondert haar publiek met haar oprechte en sprankelende persoonlijkheid, haar eigen speelse humor, publieksinteractie en haar verrukkelijke stem.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
3. Zaterdag 7 september 2013 trapte het AD VANDERVEEN TRIO seizoen 2013-2014 af (toen de poster gemaakt werd, was het nog een kwartet – vandaar). Hij ontpopte zich na het uiteenvallen van de rootsrockgroep Personnel (1993) tot een van ‘s lands belangrijkste singer/songwriters, waarbij hij zich op zijn diverse albums bij laat staan door een keur aan nationale en internationale artiesten. In een vroege OOR-recensie zag Vanderveen zich al geplaatst in een rijtje met de gevestigde namen Bob Dylan, Neil Young, Jim Croce en James Taylor. Hoewel Vanderveen graag samenwerkt (zo speelde hij met Iain Matthews als The Iain Ad Venture en, met een toegevoegde Eliza Gilkyson als More Than a Song, ligt zijn focus toch vooral op het solowerk en hij nam door de jaren heen een indrukwekkende reeks albums op die zonder uitzondering kwalitatief hoogstaand zijn. De meest recente hiervan is Beat The Record(2014). In Zaandam speelde Ad Vanderveen (zang, gitaar, piano, mondharmonica) met Timon van Heerdt (basgitaar) en Kersten de Ligny (zang, autoharp, percussie).
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
2. Zaterdag 22 juni 2013 waren het THE HENRY GIRLS die ons eerste internationale optreden verzorgden. Als een spons zuigen The Henry Girls (Donegal, Ierland) hun invloeden op -een vleug traditioneel Iers, een snuf americana, een scheut bluegrass- en brouwen er een volstrekt eigen stijl van. Zo groeiden ze het afgelopen decennium langzaam uit tot een van de meest geliefde folk/roots bands uit Ierland. Gerenommeerd vanwege hun fraaie close-harmony zang, kan de stijlvergelijking gemaakt worden met Crosby, Stills & Nash, The Dixie Chicks en The Indigo Girls. The Henry Girls – genoemd naar de grootvader van de zussen – bestaan uit de gezusters McLaughlin: Karen (viool, gitaar, banjo, ukelele, zang), Joleen (harp, piano, mandoline, zang) en Lorna (piano, accordeon, zang). Ze traden voor het eerst in Nederland op. Dit beviel zo ontzettend goed, dat Roots aan de Zaan het initiatief nam tot een terugkeer in 2015, nu op 5 plekken in Nederland. Op 10 april 2015 traden ze derhalve weer (o.a.) bij ons op.
Voor foto’s van dit optreden, klik hier
——————————————————————————————————————————————————————————————–
1. Zondag 7 april 2013 openden LINDE NIJLAND, BERT RIDDERBOS & FRED PIEK Roots aan de Zaan met een fraai concert. Singer/songwriter Linde Nijland maakte (samen met Annemarieke Coenders) lange tijd deel uit van het duo Ygdrassil, waarvan de muziek gekenmerkt werd door de harmonieuze samenzang en de vaak op Engelse folk gebaseerde, pure muziek. Ygdrassil bracht tussen 1995 en 2005 vijf albums uit en trad op op diverse podia in Nederland (o.a. Lowlands) en buiten de grenzen. Ten tijde van het laatste album (Easy Sunrise, 2005) was multi-instrumentalist Bert Ridderbos (ex-Törf) toegetreden tot Ygdrassil, dat uiteindelijk in 2007 uit elkaar viel, waarna ze beiden verder gingen. Veteraan Fred Piek is een klinkende naam uit de Nederfolkscene. Eerst als lid van de legendarische Nederlandse folkrockgroep Fungus, met wie in 1974 de hit Kaap’ren Varenwerd gescoord. Daarna richtte hij The Amazing Stroopwafels op, die nog steeds vertegenwoordigd zijn in de welbekende Top 2000 met de song Oude Maasweg. Later maakte hij nog deel uit van De Drie Heren (met Joost Belinfante en Friedrich Hlawatsch), en werkte hij samen met o.a. Levi Weemoedt, Lennaert Nijgh en Louis Debij.
